Het besluit.
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
02 Augustus 2009 | Nederland, Venlo
Saint-Marcel
24-25-2009 Nacht.
We hadden ieder een eigen kamer bij de kunstenaar. Het was er niet al te schoon en er hingen geen gordijnen voor de ramen. Ik besloot op het opgemaakte bed te gaan liggen met mijn eigen kussen en slaapzak. Het dikke kussen wat er lag stopte ik onder het matras bij het voeteneind zodat mijn voet wat hoger lag. Het was een heldere nacht met duizenden sterren aan de hemel die ik vanuit het bed waarnam. Ik zocht de Grote Beer maar kon hem niet ontdekken. Nu de voet hoog lag werd de pijn alsmaar heviger, ik probeerde te buigen en te strekken wat niet lukte door de enorme zwelling. Ronddraaiende bewegingen met mijn enkel lukte wel, het voelde stijf maar het ging. Iedere keer dacht ik aan een vroegere slogan over een of andere stofzuiger waar van werd gezegd ; Hij klopt, hij veegt en hij zuigt. Dat wat ik zoal voelde was toch niet vergelijkbaar. Kloppen, knagen, steken het hield maar niet op. Nachtelijke demonen , nooit meer te kunnen lopen als ik de boel zou forceren hielden mij bezig en ik zag het licht worden. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik zou naar huis gaan om een arts te raadplegen en mijn voet de nodige rust te gunnen. In Frankrijk in een hotel gaan zitten was geen optie, want ik voelde goed dat het niet met een week bekeken zou zijn. Wat moest ik weken op een hotel kamer zonder boeken of aanspraak ?? Tijdens het ontbijt maakte ik het kenbaar aan mijn wandel maatjes Hannie en Rieja. Beiden vonden het een verstandig besluit. Ik belde het thuisfront, Christel en Haydo, die geschokt reageerden op het nieuws, maar ook erg blij waren dat ik zo onverwachts naar huis kwam. Het was voor mij wel even slikken. Toen ik mezelf hoorde vertellen wat er aan de hand was, realiseerde ik me pas werkelijk wat er stond te gebeuren. Ze wilden beslist niet dat ik aan een omslachtige reis begon, vroegen waar ik precies zat want Haydo kwam mij halen. Om negen uur zat ik op een terras op het kerkplein. We bekeken de route en ik sprak met Hannie af om 15 augustus weer in te stappen en zij zou door lopen. Al eerder, voor de tocht had aan gevangen hadden we afgesproken dat als een van ons beiden problemen zou hebben en om wat voor reden moest stoppen, de ander door zou lopen. Alleen wanneer er zich problemen van ernstiger aard voordeden zou de ander mee naar huis gaan en dat was ook prima zo. We lunchten nog samen en toen was het tijd om afscheid te nemen. Met gemengde gevoelens van enerzijds opluchting dat de knoop was door gehakt en anderzijds het enorme verdriet niet verder te kunnen lopen, keek ik beiden na.
Inmiddels was er een Nederlands echtpaar op het terras komen zitten die het een en ander hadden opgepikt. Ik raakte met hen in gesprek en zij gaven mij de tijd om mijn verhaal te doen. Het was een bijzonder sympathiek stel. Plots bood hij aan mijn voet te behandelen de pijn werd mogelijk minder. In Frankrijk kan veel, dus ik trok mijn schoen en sok uit op een bomvol terras en ontdeed mijn voet van de zwachtel. De man nam mijn voet in zijn handen en constateerde dat deze enorm koud was. Het duurde dan ook enige tijd voor dat de voet warm werd en aangenaam aanvoelde. Ook de ober en de bazin ( die op de hoogte waren van mijn probleem en wisten dat ik de hele dag op het terras zou vertoeven ) kwamen tijdens de sessie een kijkje nemen en knikte goed keurend. Na de behandeling dronken we nog een heerlijk kopje koffie samen.De diepe schrammen op mijn scheenbeen die ik de dag er voor op gelopen had aan een bramen struik werden nog behandeld met een paarden middel wat uit de camper werd gehaald, die een eind verder op geparkeerd stond. Uit eindelijk lieten zij mij achter met ook nog een spannend boek, zodat ik de tijd die ik moest zien te overbruggen goed door zou komen. We namen hartelijk afscheid van elkaar.
Klokslag 18.30 draaide de auto van Haydo het kerkplein op. Blij dat hij er was en met het weerzien omhelsde we elkaar. Natuurlijk moest hij even bekomen van de 750 kilometer durende rit. Na wat gedronken te hebben wilde hij na een uurtje wel wat eten toen de keuken om half acht open ging. We bestelden een niet al te zwaar maal en keuvelden zo de avond door. Natuurlijk hadden we elkaar enorm veel te vertellen en het was dan ook, ondanks mijn verdriet wat door het weerzien wat op de achter grond raakte, erg gezellig. Om 22 uur gingen we rijden en stond dit terras en kerkplein voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Kort voor Parijs zochten we een hotel om te overnachten. Voor mij werd het een onrustige nacht en bleef ik dingen herhalen. Blij dat de wekker afliep stond ik op om met Haydo te gaan ontbijten. De verdere reis verliep voorspoedig en we reden om 13 uur bij Christel de straat in.
Ieder nadeel heeft zijn voordeel!!
Al die weken dat ik onderweg was ving ik wel eens iets op over Ernstje dat hij zich afvroeg of oma wel daad werkelijk aan het wandelen was en of ze ooit nog terug zou komen. Het hield hem enorm bezig zelfs zo erg dat hij ziek van het kinderdag verblijf opgehaald moest worden. Eenmaal thuis at hij een groot stuk appeltaart dat in huis was gehaald voor de visite en was er geen vuiltje meer aan de lucht. Soms was hij hangerig en chagrijnig tot groot verdriet van zijn ouders.
Christel had niet kunnen vermijden dat hij het telefoongesprek van mij opving dat 's ochtends plaats vond toen zij aan de ontbijt tafel zaten. Hij was dus op de hoogte van het feit dat ik naar huis kwam en zijn vader onder weg was om mij te halen. Een maal bij Maastricht belde Christel dan ook of het nog lang duurde want Ernstje had het niet meer en begon alweer te twijfelen aan de geloof waardigheid van het verhaal, terwijl hij zo vrolijk was opgestaan met de mededeling dat ik die dag thuis zou komen. Toen we dan ook op de met Christel afgesproken tijd bij hen de straat indraaide en Haydo stopte bij Christel die van ellende buiten op en neer aan het wandelen was met Ernstje, keek hij eerst of hij zijn ogen niet geloofde en toen het tot hem doordrong dat ik het echt was, schonk hij mij de liefste lach die ik ooit gezien had en rende naar mij toe om mij te omhelzen. Het werd een warm weerzien met kinderen en kleinkinderen. Want ook Max die jonger is en lag te slapen werd wakker van al die tumult en begon om zijn oma te roepen. Ik genoot van het samen zijn en knuffelde heel wat af die middag met de kleinkinderen. Uit eindelijk was ik om 22.30 thuis in Venlo.
24-25-2009 Nacht.
We hadden ieder een eigen kamer bij de kunstenaar. Het was er niet al te schoon en er hingen geen gordijnen voor de ramen. Ik besloot op het opgemaakte bed te gaan liggen met mijn eigen kussen en slaapzak. Het dikke kussen wat er lag stopte ik onder het matras bij het voeteneind zodat mijn voet wat hoger lag. Het was een heldere nacht met duizenden sterren aan de hemel die ik vanuit het bed waarnam. Ik zocht de Grote Beer maar kon hem niet ontdekken. Nu de voet hoog lag werd de pijn alsmaar heviger, ik probeerde te buigen en te strekken wat niet lukte door de enorme zwelling. Ronddraaiende bewegingen met mijn enkel lukte wel, het voelde stijf maar het ging. Iedere keer dacht ik aan een vroegere slogan over een of andere stofzuiger waar van werd gezegd ; Hij klopt, hij veegt en hij zuigt. Dat wat ik zoal voelde was toch niet vergelijkbaar. Kloppen, knagen, steken het hield maar niet op. Nachtelijke demonen , nooit meer te kunnen lopen als ik de boel zou forceren hielden mij bezig en ik zag het licht worden. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik zou naar huis gaan om een arts te raadplegen en mijn voet de nodige rust te gunnen. In Frankrijk in een hotel gaan zitten was geen optie, want ik voelde goed dat het niet met een week bekeken zou zijn. Wat moest ik weken op een hotel kamer zonder boeken of aanspraak ?? Tijdens het ontbijt maakte ik het kenbaar aan mijn wandel maatjes Hannie en Rieja. Beiden vonden het een verstandig besluit. Ik belde het thuisfront, Christel en Haydo, die geschokt reageerden op het nieuws, maar ook erg blij waren dat ik zo onverwachts naar huis kwam. Het was voor mij wel even slikken. Toen ik mezelf hoorde vertellen wat er aan de hand was, realiseerde ik me pas werkelijk wat er stond te gebeuren. Ze wilden beslist niet dat ik aan een omslachtige reis begon, vroegen waar ik precies zat want Haydo kwam mij halen. Om negen uur zat ik op een terras op het kerkplein. We bekeken de route en ik sprak met Hannie af om 15 augustus weer in te stappen en zij zou door lopen. Al eerder, voor de tocht had aan gevangen hadden we afgesproken dat als een van ons beiden problemen zou hebben en om wat voor reden moest stoppen, de ander door zou lopen. Alleen wanneer er zich problemen van ernstiger aard voordeden zou de ander mee naar huis gaan en dat was ook prima zo. We lunchten nog samen en toen was het tijd om afscheid te nemen. Met gemengde gevoelens van enerzijds opluchting dat de knoop was door gehakt en anderzijds het enorme verdriet niet verder te kunnen lopen, keek ik beiden na.
Inmiddels was er een Nederlands echtpaar op het terras komen zitten die het een en ander hadden opgepikt. Ik raakte met hen in gesprek en zij gaven mij de tijd om mijn verhaal te doen. Het was een bijzonder sympathiek stel. Plots bood hij aan mijn voet te behandelen de pijn werd mogelijk minder. In Frankrijk kan veel, dus ik trok mijn schoen en sok uit op een bomvol terras en ontdeed mijn voet van de zwachtel. De man nam mijn voet in zijn handen en constateerde dat deze enorm koud was. Het duurde dan ook enige tijd voor dat de voet warm werd en aangenaam aanvoelde. Ook de ober en de bazin ( die op de hoogte waren van mijn probleem en wisten dat ik de hele dag op het terras zou vertoeven ) kwamen tijdens de sessie een kijkje nemen en knikte goed keurend. Na de behandeling dronken we nog een heerlijk kopje koffie samen.De diepe schrammen op mijn scheenbeen die ik de dag er voor op gelopen had aan een bramen struik werden nog behandeld met een paarden middel wat uit de camper werd gehaald, die een eind verder op geparkeerd stond. Uit eindelijk lieten zij mij achter met ook nog een spannend boek, zodat ik de tijd die ik moest zien te overbruggen goed door zou komen. We namen hartelijk afscheid van elkaar.
Klokslag 18.30 draaide de auto van Haydo het kerkplein op. Blij dat hij er was en met het weerzien omhelsde we elkaar. Natuurlijk moest hij even bekomen van de 750 kilometer durende rit. Na wat gedronken te hebben wilde hij na een uurtje wel wat eten toen de keuken om half acht open ging. We bestelden een niet al te zwaar maal en keuvelden zo de avond door. Natuurlijk hadden we elkaar enorm veel te vertellen en het was dan ook, ondanks mijn verdriet wat door het weerzien wat op de achter grond raakte, erg gezellig. Om 22 uur gingen we rijden en stond dit terras en kerkplein voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Kort voor Parijs zochten we een hotel om te overnachten. Voor mij werd het een onrustige nacht en bleef ik dingen herhalen. Blij dat de wekker afliep stond ik op om met Haydo te gaan ontbijten. De verdere reis verliep voorspoedig en we reden om 13 uur bij Christel de straat in.
Ieder nadeel heeft zijn voordeel!!
Al die weken dat ik onderweg was ving ik wel eens iets op over Ernstje dat hij zich afvroeg of oma wel daad werkelijk aan het wandelen was en of ze ooit nog terug zou komen. Het hield hem enorm bezig zelfs zo erg dat hij ziek van het kinderdag verblijf opgehaald moest worden. Eenmaal thuis at hij een groot stuk appeltaart dat in huis was gehaald voor de visite en was er geen vuiltje meer aan de lucht. Soms was hij hangerig en chagrijnig tot groot verdriet van zijn ouders.
Christel had niet kunnen vermijden dat hij het telefoongesprek van mij opving dat 's ochtends plaats vond toen zij aan de ontbijt tafel zaten. Hij was dus op de hoogte van het feit dat ik naar huis kwam en zijn vader onder weg was om mij te halen. Een maal bij Maastricht belde Christel dan ook of het nog lang duurde want Ernstje had het niet meer en begon alweer te twijfelen aan de geloof waardigheid van het verhaal, terwijl hij zo vrolijk was opgestaan met de mededeling dat ik die dag thuis zou komen. Toen we dan ook op de met Christel afgesproken tijd bij hen de straat indraaide en Haydo stopte bij Christel die van ellende buiten op en neer aan het wandelen was met Ernstje, keek hij eerst of hij zijn ogen niet geloofde en toen het tot hem doordrong dat ik het echt was, schonk hij mij de liefste lach die ik ooit gezien had en rende naar mij toe om mij te omhelzen. Het werd een warm weerzien met kinderen en kleinkinderen. Want ook Max die jonger is en lag te slapen werd wakker van al die tumult en begon om zijn oma te roepen. Ik genoot van het samen zijn en knuffelde heel wat af die middag met de kleinkinderen. Uit eindelijk was ik om 22.30 thuis in Venlo.
-
02 Augustus 2009 - 18:46
Franky:
Hoy Rita we hebben je kaart ontvangen.Maar wat we nu lezen is niet zo best .Wisten niet dat het zo ernstig was,maar hopen dat je het thuis kan revalideren en weer snel kunt lopen.Sterkte en veel liefs en groetjes Franky en ML -
02 Augustus 2009 - 20:49
Marijke Uit Venlo:
Hoi Rita was dat even schrikken Je hebt een goed besluit genomen .
Ik hoop dat het allemaal mee valt met je voet.
Ik heb heel erg genoten van je reisverslag.
Ik bewonder je moed en doorzetting vermogen
en ik ben erg trots op je
Een dikke knuffel van Marijke -
03 Augustus 2009 - 09:42
Giovanni:
hoi Rita,
erg jammer allemaal voor je......je wereldreis onderbreken.....
maar wat een mooi thuis komen, ik heb het net gelezen en heb de tranen nog in mijn ogen....
veel sterkte toegewenst met je voet, hopelijk is deze snel weer aan de betere hand en kun je je reis weer hervatten...
want stiekum kan ik niet wachten op je verdere reisverhalen....
beterschap,
groetjes
Frank & Giovanni -
03 Augustus 2009 - 09:55
Dorothé Thijssen:
Hoi Rita
Wat een pech en ook wat een moed om de juiste beslissing te nemen! Je gezondheid staat voorop en ik ben er vast van overtuigd, dat als je voet genezen is, je de reis weer voort kunt zetten. Rust maar lekker uit en laat je verwennen door je man, kinderen en kleinkinderen, dan komt alles vast weer goed. Nu heb je in ieder geval tijd om de mooie herinneringen aan het eerste traject te verwerken, afgezien natuurlijke van de herinneringen aan je pijnlijke voet. Hoop dat je snel weer herstelt, want ik geniet van je beschrijvingen. Alle goeds. Dorothé -
03 Augustus 2009 - 12:17
Petra En Ben:
hoi rita,
wat een pech voor jou.maar als het niet anders kan,dan heb je geen andere keus hoe jammer het ook is.ik hoop dat je snel opknapt en dat je nog een kans krijgt om je droom te verwezenlijken.wij wensen je het allerbeste en laat je maar lekker door ernst verwennen.
veel sterkte en tot ziens bij ge en ida.
groetjes petra en ben -
03 Augustus 2009 - 17:48
Bea Visser-trienen:
cadzand, 3 augustus 2009
Hi kanjer,
Hoe gaat het met jou?
Hoe is het met je voet?
Nu lees ik op ons vakantieadres jouw mail.
Wat moet jij je rottig voelen! Alles er voor gedaan en dan laat je body het afweten. Pechvogel!!
Kun je het een beetje verwerken? Ik hoop dat dit berichtje aankomt. Het loopt nog niet zo soepel met de laptop.
Ik denk dat je man blij is dat je thuis bent maar jij had een missie. Ik volgde je reis en wat schrijf je leuk. Ik zal het missen maar het belangrijkste is dat je weer opknapt.
Als ik over twee weken naar huis ga dan zal ik het boekje van jou opsturen.
Lieve Rita, het allerbeste, groet voor je man en een dikke knuffel van ons beiden, je blijft voor ons een kanjer!!!!
Liefs, Bea -
04 Augustus 2009 - 20:24
Marlice Van Der Meer:
Hallo Rita
Tja wat jammer nou meid...wat moet ik ervan zeggen?
Wie weet ga je snel weer aan de wandel,en ligt de wereld weer aan je voeten
Rust lekker uit ,dan komt het vast weer goed.
Een Amerikaanse vriend,die ik ontmoette op mijn Camino,vertelde me...
"The greatest thing you"ll ever learn...
Is just to love and beloved in return!!!!"
Laat je lekker verwennen door allen die je lief zijn.
Rita ,heel veel sterkte en een spoedig herstel.
Het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht.
Een dikke knuffel van mij!!!!!!En houdt de moed er in. -
06 Augustus 2009 - 06:24
Ad En Will:
Hoi Rita,
Wat een moedige beslissing!
Jammer.. dat je je droom nu tijdelijk hebt moeten onderbreken.
Hopelijk komt het met je voet weer allemaal goed !
Laat je maar lekker verwennen door Ernst!
Je hoort nog van me!
Liefs
Ad en Will
-
08 Augustus 2009 - 05:54
Connie Buskes:
Hoi Rita,
wat vind ik dit jammer voor je zeg, je had je re zo op verheugd om die missie tot een einde te brengen.
Hopelijk valt het allemaal mee en is met en paar weken rust de voet weer helemaal op orde zodat je alsnog de rest kunt lopen.
veel sterkte
groetjes Connie -
16 Augustus 2009 - 17:52
Corry:
Net terug van onze reis naar Kroatie... en ik kon niet wachten om op jullie site,jullie belevenissen weer verder te kunnen volgen.
Ben helemaal sprakeloos en wat een teleurtstelling zeg. Wat een moeilijke beslissing,moedig en verstandig want al met al is revalideren nu wat telt.
Laat je maar lekker in de watten leggen door Ernst en ik weet heel zeker dat het er vast in de toekomst nog een keer van gaat komen.
Onze Jessy zegt altijd: Don't dream your life but live your dreams ...! Zo is t maar net.Eerst genezen en wie weet wat de toekomst nog zal brengen ... en al de mooie herinneringen van deze bijzondere reis neemt niemand jullie meer af.
Een dikke pakkerd van mij,zit in de nachtdienst nu maar bel je gauw een keertje op. Veel beterschap en groetjes ook voor t thuisfront.
Corry ( JAsmijn)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
