Wonderen bestaan nog.
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
10 September 2009 | Nederland, Venlo
Lieve Allemaal,
Ruim zes weken verder kan ik zeggen dat mijn been en voet weer hun normale proporties hebben aangenomen. Wie had dat gedacht, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Voor mijn gevoel was het een eindeloze lange zomer waar ik intens van heb genoten. Daardoor kostte het ook minder moeite om aan mijn voet te werken. De fysiotherapie had ik veel al 's avonds dus dat was geen belemmering om er op uit te trekken. De zon lokte mij naar buiten en ik wandelde, fietste en zwom, afhankelijk van de temperatuur. Hele middagen bracht ik in het zwembad door, met een goed boek en regelmatig een frisse duik, was het daar goed toeven. Het koele water voelde heerlijk aan mijn voet en ik deed er meteen wat oefeningen.
Het fietsen, wat niet zo belastend is als lopen heb ik inmiddels alweer tot 60 kilometer op gebouwd.Dat gaat prima en geeft geen problemen.
Maar het lopen is toch een ander verhaal. De eerste drie weken heb ik niet gewandeld. Alleen in en rondom het huis en dat ging goed. De pijn en zwelling werden minder. Toen begon het toch weer te kriebelen en besloot ik met korte afstanden van een paar kilometer te beginnen. Het ging prima en het al snel werden het er zeven. Dat heb ik even zo gelaten en ik genoot dagelijks van het lopen en de prachtige natuur.
Zondag heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken om overmoedig aan een tocht van 11 kilometer te beginnen. Wat vond ik het fijn, heerlijk! Even weer dat vrije gevoel, de stevige wind die de wolken velden uit een joeg en de regen buien verdreef. Het was een afwisselend landschap en dan weer werden mijn zintuigen geprikkeld door kruidige herfst geuren dan weer door gedroogd gras. Zelfs het water waar ik langs liep rook heerlijk fris. Ergens werd er hout verbrand. Een reiger aan de waterkant vloog verschrikt weg en de beverrat dook het water in toen hij mijn voetstappen hoorde naderen. Ik plukte de laatste bramen en liet ze smelten op mijn tong. Even had ik de neiging om een appel te plukken uit een boomgaard die ik passeerde, want ze lachte mij toe, maar ik heb het niet gedaan. Ik nuttigde mijn brood met water op een vlonder aan de waterkant en liet mijn gedachten de vrije loop. Zelfs de koeien stonden er dromerig bij en toen ik een van hen dan ook groette, keek zij mij met grote ogen aan maar gaf verder geen respons en droomde lekker verder.
Eenmaal bij de auto om de thuis tocht te aanvaarden, kwam al gauw de ontnuchtering. Toen ik het pedaal in wilde drukken gaf dat een enorme pijn scheut en niet zo zuinig ook. Dat gevoel kwam me wel heel bekend voor, het klopt het steekt en het knaagt. Eerlijk gezegd doet het dat inmiddels 4 dagen verder nog steeds. Mijn voet is ook weer iets dikker.Zelfs mijn scheenbeen trekt weer van binnen uit. Vandaag voor het eerst niet gelopen. Even weer wat rustiger aan. Jullie begrijpen dat ik voorlopig mijn tocht niet kan hervatten. De deskundigen schudden hun hoofd als ik er over begin en zeggen minimaal een half jaar te wachten en met een beetje pech een jaar.
Lieve groet, Rita.
Ruim zes weken verder kan ik zeggen dat mijn been en voet weer hun normale proporties hebben aangenomen. Wie had dat gedacht, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Voor mijn gevoel was het een eindeloze lange zomer waar ik intens van heb genoten. Daardoor kostte het ook minder moeite om aan mijn voet te werken. De fysiotherapie had ik veel al 's avonds dus dat was geen belemmering om er op uit te trekken. De zon lokte mij naar buiten en ik wandelde, fietste en zwom, afhankelijk van de temperatuur. Hele middagen bracht ik in het zwembad door, met een goed boek en regelmatig een frisse duik, was het daar goed toeven. Het koele water voelde heerlijk aan mijn voet en ik deed er meteen wat oefeningen.
Het fietsen, wat niet zo belastend is als lopen heb ik inmiddels alweer tot 60 kilometer op gebouwd.Dat gaat prima en geeft geen problemen.
Maar het lopen is toch een ander verhaal. De eerste drie weken heb ik niet gewandeld. Alleen in en rondom het huis en dat ging goed. De pijn en zwelling werden minder. Toen begon het toch weer te kriebelen en besloot ik met korte afstanden van een paar kilometer te beginnen. Het ging prima en het al snel werden het er zeven. Dat heb ik even zo gelaten en ik genoot dagelijks van het lopen en de prachtige natuur.
Zondag heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken om overmoedig aan een tocht van 11 kilometer te beginnen. Wat vond ik het fijn, heerlijk! Even weer dat vrije gevoel, de stevige wind die de wolken velden uit een joeg en de regen buien verdreef. Het was een afwisselend landschap en dan weer werden mijn zintuigen geprikkeld door kruidige herfst geuren dan weer door gedroogd gras. Zelfs het water waar ik langs liep rook heerlijk fris. Ergens werd er hout verbrand. Een reiger aan de waterkant vloog verschrikt weg en de beverrat dook het water in toen hij mijn voetstappen hoorde naderen. Ik plukte de laatste bramen en liet ze smelten op mijn tong. Even had ik de neiging om een appel te plukken uit een boomgaard die ik passeerde, want ze lachte mij toe, maar ik heb het niet gedaan. Ik nuttigde mijn brood met water op een vlonder aan de waterkant en liet mijn gedachten de vrije loop. Zelfs de koeien stonden er dromerig bij en toen ik een van hen dan ook groette, keek zij mij met grote ogen aan maar gaf verder geen respons en droomde lekker verder.
Eenmaal bij de auto om de thuis tocht te aanvaarden, kwam al gauw de ontnuchtering. Toen ik het pedaal in wilde drukken gaf dat een enorme pijn scheut en niet zo zuinig ook. Dat gevoel kwam me wel heel bekend voor, het klopt het steekt en het knaagt. Eerlijk gezegd doet het dat inmiddels 4 dagen verder nog steeds. Mijn voet is ook weer iets dikker.Zelfs mijn scheenbeen trekt weer van binnen uit. Vandaag voor het eerst niet gelopen. Even weer wat rustiger aan. Jullie begrijpen dat ik voorlopig mijn tocht niet kan hervatten. De deskundigen schudden hun hoofd als ik er over begin en zeggen minimaal een half jaar te wachten en met een beetje pech een jaar.
Lieve groet, Rita.
-
13 September 2009 - 09:30
Connie Buskes:
Hoi Rita,
Je komt er zo wel achter dat je het voorlopig maar moet houden bij fietsen en kleine stukjes lopen, hoe aanlokkelijk het ook is om in de herfst erop uit te trekken.Geniet maar van de mooie dingen in de buurt en wie weet komen we je wel weer een keer tegen.
Ik kwam trouwens een antwoord bericht van jou tegen op de pc van de avondhoofden?????
groetjes en tot ziens
Connie -
14 September 2009 - 15:28
Gerda:
Lieve Rita
Wat een prachtig verhaal over je wat langere wandeltocht.
Fijn dat je zo kan genieten .
Hopelijk wil je voet ook weer wennen aan de langere afstand.
Groetjes, Gerda -
23 September 2009 - 17:35
Ad En Will:
Hoi Rita,
Wat maak je er toch weer een mooi verhaal van!
Je hebt een erg leuke manier van schrijven.
Het lijkt wel of ik met je samen heb gewandeld zo zat ik in je verhaal!!!
Fietsen gaat gelukkig wel goed!
Wanneer??????
Groetjes ook aan Ernst
Will -
02 Oktober 2009 - 08:42
Ans Kortooms:
Rita,het is natuurlijk jammer dat je de reis niet hebt kunnen afmaken zoals je had gewenst.Wel fijn om te horen dat het steeds beter gaat met je voet.Maar je kan terug kijken op een paar geweldige weken en fijne reiservaringen.Dat neemt niemand je meer af.Fijn dat je genoten hebt van de mooie zomer,en wie weet wat de herfst nog voor je in petto heeft,ook dan is het goed toeven in de natuur.Groetjes Ans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
