Snelle tocht.

Woensdag 29-09-2010


Lieve allemaal,



Negentien kilometer stelt niet veel meer voor. Ik was dan ook al rond het middag uur in Pedrouzo waar niet al te veel te beleven valt en ik de tijd zie door te komen met eten en internetten.


Vanochtend ontmoette ik André, een man uit Beieren die ik zo´n tien dagen geleden voor het laatst had gezien. Hij liep sneller dan ik, had een dag voorsprong, dus waren we elkaar uit het oog verloren. De man kreeg buikgriep wat al enige tijd rond waait in de herbergen dus was terug bij af. We ontbeten samen en hadden veel te bij te kletsen.

Na het ontbijt gingen we samen op pad en liepen tot elf uur koffie tijd, deze dronken we nog samen om daarna ieder zijn eigen weg te gaan. Ik wilde rustig kunnen genieten van de wandel uren die mij nog resten en had geen zin om voortdurend te praten. We beloofden elkaar samen een pilsje te drinken in Santiago.

Voor mijn gevoel was ik veel te snel in Pedrouzo. Daar de municipal herberg uitpuilde koos ik voor een particuliere, waar ik beslist geen spijt van heb. Het is een juweeltje. Inmiddels heb ik met vijf Spaanse mensen gegeten die bijzonder gezellig zijn en moeite doen om Engels te spreken. Tevens hebben zij voor mij naar een Hostal in Santiago gebeld om een onderdak te reserveren. Een eenpersoons kamer voor 25 euro, dat is niet gek. Zij hebben al vaker met dit bijltje gehakt en weten er de weg. Je kunt niet zonder te reserveren door lopen want het schijnt er een gekkenhuis te zijn. Ik laat me verrassen.

Momenteel regent het hier pijpenstelen, het zou erg jammer zijn als het dat morgen ook doet. Vandaag heb ik mijn tocht met zeer gemengde gevoelens gelopen. Enerzijds vind ik het fijn dat ik er bijna ben, anderzijds zal ik dit leven missen.


Heel veel liefs, Rita.