Berat

Berat 06 – 06 – 2014

Lieve allemaal,


We startten de dag met een vier uur durende wandeling door een prachtige omgeving het gebied kende vele soorten naaldbomen en een uitgebreide flora . Erenik onze gids kreeg een melding binnen dat we lastig gevallen konden worden door agressieve zwerfhonden tijdens deze tocht , gelukkig bracht Joke redding want zij had een Dazer bij zich en zo konden we toch relaxt op pad .We volgden een oud modderig en stenig militair pad tot aan de bergkam. Ook wel de Ceasarspas genoemd omdat het de plek was waar de Romeinse veldheer en zijn legioen hun kamp hadden opgeslagen om de aanval op Pompeï voor te bereiden.. Het pad was niet steil toch gingen enkele onder ons onderuit door rollende stenen .Eenmaal boven was het uitzicht teleurstellend want een zware nevel die boven zee hing belemmerde het zicht. Er stond een straffe koude wind en iedereen deed snel zijn jack aan . Na een korte koude stop begonnen we al weer snel aan de afdaling. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door Arjan die uitgebreid stond te fotograferen , toen ik dichterbij kwam bleek het een grote slang te zijn en liep door. Na de afdaling bereikten we de vallei van Dukat die omzoomd werd door steile berghellingen en reden met het busje richting Berat. De vallei die eerst smal was waaierde breder uit naarmate de weg die de rivier volgde de zee naderde. We reden door Vlora de tweede handels stad van het land met de belangrijkste marinehaven. Bij het verlaten van Vlora wat omringd werd door groene heuvels bezaaid met olijfboomgaarden waarvan de vruchten in Griekenland verwerkt werden steeg de weg vrij snel omhoog wat mooie uitzichten opleverde op de baai van Vlora. De na enkele kilometers gelegen Nartalagune was een geliefde plek voor trekvogels. We vervolgden de weg en na het oversteken van de rivier reden we door de Myzeqe vlakte om uiteindelijk in de heuvels bij Fier te komen. De weg van Fier naar Berat liep richting het oosten deels langs de rivier de Seman. In de vallei tussen de bergen Tomori in het oosten en de Shpirag in het westen lag daar eindelijk de oude stad Berat aan de rivier de Osun .

We douchten snel om vervolgens een wandeling door de stad te maken. Berat het wonder van Albanië was een sprookje. Elke straathoek bood een schildersmotief , elk uitzicht was harmonisch , puur Ruysdael alleen het licht was heftiger. Er bloeiden klaprozen op oude stenen muren , groene vijgen en sinaasappelbomen sierden de tuinen van de op een berghelling gelegen wit gepleisterde Ottomaanse huizen met rode daken dicht tegen elkaar aangebouwd , hun vensters keken allen uit op de rivier. Wat Berat ook wel de naam : De stad met de duizend ramen opleverde.

Jeanne en ik meldde ons af bij de gids en slenterden uren door de wir war aan straatjes van de oude stad totdat een enorme dorst ons naar het nieuwere gedeelte dreef , waar we eerst nog door een park liepen waar ouderen , kinderen en gezinnen op een aangename manier de avond door brachten. De terrassen werden bemand door jongeren en door mannen. De universiteit van Berat lag in het park en op het ervoor gelegen grasveld speelden lagere school kinderen voetbal. Uiteindelijk belandden we op een terras waar louter mannen zaten met een kopje thee of koffie. Jeanne en ik bestelden ieder een halve liter bier en bestudeerden de kaart waar je ook niet echt vrolijk van werd , wat ons overigens niet deerde want we hadden enkel vreselijke dorst . Opeens herkenden we een smakelijke bonen schotel maar toen we deze wilde bestellen bleek de man nog maar een portie te hebben die we dan maar besloten te delen. Het was niet de verwachtte ovenschotel wat de man bracht maar hij kwam bloedserieus met één bord bonensoep aanlopen en twee lepels .... we lepelden samen al giechelend het bord soep leeg en deelden het warme brood . Het werd laat maar we sloten de avond af met ieder nog een halve liter bier.

De avond was al overgegaan in de nacht toen ik me uiteindelijk op bed liet vallen en ik zag nog net door het open venster dat het halve maan was voordat ik me overgaf aan een diepe slaap.

Liefs Rita.