Woeste bergen

Imiakka 01 – 03 – 2015

Lieve allemaal ,

Vanwege hevige regen , sneeuwval en overstromingen ( o.a. van de Draa-rivier ) de afgelopen twee maanden was het niet mogelijk om de rivier de Draa over te steken. Dit was nodig om te starten in plaatsen als Nsrate of Zouiat Sidi Salh links van de weg richting Mhamid en van de Draa-rivier, die parallel liep aan die weg. Er was te veel water en er waren nog stukken onbegaanbaar (voor ons en voor de kamelen). Onze veiligheid en die van de kamelen stond voorop. Daarom had Mohamed samen met kamelenbaas Ibrahim, een alternatieve route gepland voor de eerste dagen. We begonnen aan de voet van Jbel Bani (rechts van de weg richting Mhamid). Ik vond het een meerwaarde en een mooie route om vanuit de (niet hoge) tafelbergen van Jbel Bani zo de woestijn in te lopen…



Tot mijn grote verbazing werd ik om vijf uur gewekt door een haan die zo later bleek bivakkeerde in een kleine nederzetting zo’n paar honderd meter van ons kamp vandaan.
Bij het ontwaken dacht ik even dat ik nog droomde ik zag rond grazende kamelen op een weidse vlakte aan de voet van het gebergte met daarboven een rood kleurende hemel van de opkomende zon . Vanaf nu moest ik gebruik maken van het ‘ toilette naturelle ‘ het enige wat tot onze beschikking was en dat betekende achter een zandduin , bosje of kuil met de afspraak het papier te verbranden , natte doekjes of ander afval konden we in de daarvoor bestemde afval zak deponeren die iedere ochtend voor vertrek werd verbrand. Maar vanochtend vroeg ik me toch werkelijk af waar dat in godsnaam moest gebeuren op deze weidse vlakte. Alles en iedereen was nog in diepe rust dus liep ik een behoorlijk eind van het kamp weg om mijn blaas te ledigen wat enorm opluchtte na deze ijskoude nacht waarna ik rillend in mijn thermo outfit toch even de tijd nam om het landschap in mij op te nemen. Daarna brachten de natte washandjes van het Kruidvat uitkomst , bond ik mijn haar bij elkaar en brak mijn tentje af om mijn hele bagage af te leveren bij de bivaktent zodat deze meegenomen kon worden door de kamelen.

Na een rommelig ontbijt en ietwat onwennig chaotisch vertrek liepen we de bergen in het viel tegen na een lange reisdag en enkele daaraan voorafgaande dagen niet echt gelopen te hebben. Ieder droeg zijn eigen dag rugzak met water , kleding , overlevingsdeken , blaren pleister ( die ik zelf overigens nooit gebruikte omdat ik het niks vond en dus ook niet bij me had , ik had sinds enkele jaren een simpele eenvoudige oplossing die perfect werkte en geen knoop kostte.

Ik nam altijd naald en draad mee en jodeerde beiden voordat ik de draad door de blaar trok , knipte de draad niet te kort af en drukte het vocht uit de blaar jodeerde nog eens rijkelijk nam de beide uiteinde van de draad en plakte deze met blaar af met een gewone pleister .De draad die de de blaar open hield zorgde er voor dat deze niet opnieuw vol liep en indroogde . Ideaal ……….. geen drukpijn niets , vanaf de eerste dag hield ik blaren spreekuur , niemand gebruikte nog blarenpleister.

De temperatuur liep op tot 32 graden en de losse stenen op het pad maakten onze klim naar boven wiebelig en oplettend men zocht zwijgend zijn weg. Na drie uur lopen werden de kamelen afgeladen , de matten weer uitgerold de kussens er omheen gelegd en werd er hete thee geserveerd voorafgaand aan een heerlijke lunch met grote hoeveelheden salades met heerlijk geurende couscous zo kleurrijk dat je al begon te watertanden als je er naar keek. Iedereen verbaasde zich erover hoe snel en lekker onze begeleiders dit hadden klaar gespeeld.

Na een drie uur durende pauze hervatte wij onze tocht , de avond zon legde lange schaduwen in het woeste berglandschap en gaven het een feeëriek aanzien , de aanblik van alle kleurrijke lieflijke tere bloemen stemde mij meer dan vrolijk het verwonderde mij en bracht me in verwarring deze bonte kleuren pracht aan te treffen in deze woeste droogte.

Na nog eens ruim twee uur gelopen te hebben hield Mohamed het voor gezien en sloegen we onze tenten op. Tevens liet hij weten dat we ook de volgende dag nog niet de bergpas over konden want deze was kapot geslagen en geen optie voor de kamelen , we zouden de rivier Elmehassar volgen en kijken of we een doorgang konden vinden.

Na alle avondrituelen van het bivak kroop iedereen moe maar voldaan na deze eerste wandeldag in zijn eigen tentje waar ik nog even in mijn dagboek schreef en al voor de tweede nacht alleen mijn muskieten gaas sloot zodat als ik wakker werd kon genieten van de maan en de twinkelende sterren.

Liefs Rita.