Mister Goldberg

Beli Manastir 12 - 04 – 2015

Lieve allemaal ,


De taxi bracht ons naar het dorpje Zmajevac waar we de avond ervoor hadden gegeten en tot waar we de route gemarkeerd hadden . We dronken koffie in het meest troosteloze café ooit waar de vensters gesloten bleven met dikke oude gordijnen waar geen sprankje zon door naar binnen viel , de papieren tafellakens met vrolijke paashaas afbeeldingen ruzieden met de stoffige kerstversiering die nog aan de wanden hing en met een toilet waarvan je zonder na te hoeven denken rechtsomkeer maakte en de vrije natuur verkoos. Een groepje bierdrinkende mannen zat al vroeg te kaarten en rookten in het vuur van het spel sigaret na sigaret waarvan de peuken uitgedrukt werden in de reeds overvolle asbakken waardoor de oude peuken op tafel belandde en de kring met peuken en as rondom de asbak zich razendsnel uitbreidde.

We liepen zo vanuit het dorp de vrije natuur in en volgden een lange landweg die zich door de grasland vlaktes slingerde en waar roedels reeën tikkertje spelend ons pad overstaken om vervolgens weer terug te keren we bleven even staan en genoten van het zich herhalende schouwspel. De voorheen heiige hemel brak open en een stralende zon verwarmde de aarde , bloemknoppen braken open ontvouwden hun bladeren en een bont kleurenpalet bood zich aan. Ik liep en liep over paden en door langgerekte pittoreske dorpen wiens vervallen huizen met middeleeuws rommelige erven er door de bloemenpracht en stralende zon aandoenlijk en uitnodigend bij lagen. We zochten onze weg , markeerden , brachten wijzigingen aan , verkozen een bospad boven het asfalt noteerden de waterpunten en het geringe aanbod aan nering voor de wandelaars na ons.

Het landschap veranderde en het vlakke land werd omgeven door schilderachtige heuvels met wijngaarden en beboste bergen die uit de nog jong groene graan vlakte omhoog rezen . De glooiende bospaden die door de eikenbossen voerden eisten door hun ongelijkmatigheid onze voortdurende aandacht de temperatuur was opgelopen tot zevenentwintig graden en we hadden geen druppel water meer totdat er zomaar uit het niets geheel onverwacht een waterpunt op ons pad kwam waar we al onze flessen vulden met heerlijk koel drinkwater.
Na onze dorst gelest te hebben en een half uur lopen verder passeerden wij het landgoed van een wijnboer van de beroemde Goldberg wijn die knus plantjes zat te poten met zijn vrouw en ons uitnodigde op de koffie. We namen zijn aanbod graag aan en al snel zaten wij gezellig keuvelend op een terras dat een prachtig uitzicht bood op de wijde omgeving , zijn vrouw toverde in een korte tijd koffie , kannen water , witte en rode wijn op tafel en spoorde ons aan om te drinken waar ik omdat we nog moesten lopen en door het slecht verkrijgbare kaartmateriaal niet precies wisten hoeveel kilometer we nog te gaan hadden niet veel zin in had. Sedat hield het op vijf kilometer en ik nipte na de koffie en een glas water beschaafd aan een glaasje witte wijn wat ik niet geheel opdronk want je wist maar nooit …….

De zon zakte al achter de heuvels weg toen wij afscheid namen van het gastvrije echtpaar en geen vijf maar tien kilometer verder, het was inmiddels donker liet ik mij in een luie stoel zakken van de enigste ijs tent op het plein van Beli Manastir en at het heerlijkste Valencia ijs ooit.

De temperatuur was behoorlijk gezakt toen wij voldaan na een dertig kilometer lange tocht huiswaarts keerden waar ons een warme maaltijdsoep met brood wachtte en aan de heldere hemel knipoogde nu de maan op reis was een vrolijke Venus.

Liefs Rita.