De jonge vrouw

Ilok 16 – 04 – 2015


Lieve allemaal ,

Volgens een door Ivo geregelde afspraak stonden in Mohova twee in joggingpak geklede jongens voor een huis aan een verlaten dorpsweg op ons te wachten om ons over een onbekend pad dat langs de Donau voerde te begeleiden. Het vermeende huis bleek een winkel te zijn wat aan de buitenkant niet zichtbaar was want men had gewoon de huiskamer omgebouwd . Tot mijn grote verbazing bungelde er een flessenopener aan een touw aan de tak van een dikke eikenboom die voor het huis stond en in een holte van de stam lagen vrolijk gekleurde doppen te glinsteren in de stralen van de ochtend zon en ik zag zowaar voor me dat er op lange zomeravonden mannen samen kwamen om hun dagelijkse zorgen en geneugten te delen onder het genot van een biertje en nog later op de avond de jeugd er samen schoolden , stoere jongens die giechelende blozende meisjes het hof maakten.

Het werd een ware survivaltocht , de bosrijke met dichtbegroeide heuvels reikten er tot aan de oever van de Donau die regelmatig buiten zijn oevers trad en we baanden ons al klauterend , glijdend , bukkend , slingerend en balancerend een weg door het overwoekerde heuvellandschap ons vastgrijpend aan takken of boomstammen. Het was leuk heel erg leuk zelfs maar geen goed idee om de route langs te laten lopen dat zou te gevaarlijk zijn.

Op een open plek aan het water graasden een kleine kudde schapen de eenzame herder bleek de eigenaar van het onbewoonde huis te zijn en al snel zaten we onder het genot van hete Turkse koffie met eigen gebrouwen schnaps in een geanimeerd gesprek.

Op aanwijzingen van de herder volgden we een pad dat steil omhoog liep eenmaal boven genoten we van het mooie uitzicht over de Donau om door een prachtige natuur zo Sarengrad en daarmee ook de middeleeuwen binnen te lopen , dat na veel getouwtrek nu grondgebied van Kroatië is. Stevige boerse vrouwen zwaaiden de scepter op rommelige erven met rokende mesthopen rond scharrelende kippen wapperend wasgoed aan de lijnen en de eens roze varkens wentelden zich door de modder en daar tussendoor speelden kleuters met roze wangen en heerlijke snotneuzen met al het mogelijke wat voor handen was.

We aten ons brood aan het water waar een jonge slanke vrouw met droevige donkere fluweel zachte ogen plaats nam op een schommel en zachtjes schommelend haar verhaal deed over de slechte zorg die het land bood aan gehandicapte kinderen er was niets geen begeleiding , geen scholing niets……..

Het twaalfjarig gehandicapte jongetje in de wandelwagen werd onrustig door het zonlicht dat in zijn ogen scheen zij draaide de wagen en liet hem drinken ….. Ja ze ging iedere dag met hem naar buiten ze was alleenstaand en had nog twee kinderen en de dorpsgemeenschap ondersteunde haar ...... ze zwaaide nog lang toen wij verder liepen.

En toen ging het weer mis een boer waarschuwde ons raadde ons aan de grote weg te volgen maar nee ..... wij wilden landelijk lopen we liepen en liepen over landwegen langs bosranden het was heet bloedheet we staken vers omgeploegde akkers over ploegden moeizaam door de omgewoelde aarde en liepen tegen een omheinde met mijnen bezaaide bosrand op Servisch grondgebied aan. Jammer …….. we keerden terug.

Een door Ivo gestuurde taxi pikte ons op en reed door het heuvelachtige landschap rondom Ilok met zijn 17000 hectaren wijngaarden vanwaar wij op het hoogste punt op Banca Palanka keken en waar we de grens over zouden gaan als we terug keerden naar Belgrado.

Uiteindelijk belandden we bij de oudste wijnkelders van Ilok waar we werden opgewacht door Ivo en waar een chique strak in het pak geklede ober ons overheerlijke koele witte wijn uit de streek Gravisca serveerde met gloeiend hete goud bruin gebakken licht met zout bestrooide oliebollen die een hemelse combinatie vormden met de koele wijn. Nadat we die verorberd hadden daalden we af in de eeuwenoude wijnkelders die geurden naar most en de oude schimmels die de muren al eeuwenlang doordrongen en droegen.

Aansluitend liet Ivo ons de stad Ilok zien we klommen naar boven en bewonderden de oude hamam nog een restant van de Turkse bezetting en de oude stadsmuur. De man vertelde en vertelde over de enorme geschiedenis van de stad , via het prachtige museum daalden we af en slenterden langs de welig met fluitenkruid begroeide oh zo stille oevers van de Donau waar statige zwanen zich in de avondschemer geluidloos mee lieten voeren door het donkere water.
De witte bloesem in de bomen leek wel van fluweel in het zacht gele licht van de straatlantaarns die langzaam op gloeiden, ik was moe en had me het liefste neer willen vleien in de bonte weides tussen de veldbloemen en enkel willen luisteren naar de stilte. De enorme torens van de met kantelen versierde stadsmuur die de weer lager gelegen stad beschermde tegen al het mogelijke kwaad torende hoog boven ons uit terwijl de klokken van het witte kerkje voorzichtig hun klanken uitstrooiden over het dal en zeven uur sloegen. De hemel kleurde rood in de avondschemer en ik dacht aan alle oorlogen die het land ooit teisterden , voor de laatste oorlog telde het stadje 12.000 inwoners nu nog slechts 4000 de jeugd is weggetrokken de rijken verrijken er zich en de armen verarmen……..

We belandden uiteindelijk in een chic restaurant aan de Donau waar niemand zich waagde om zo naar binnen te banjeren en waar we op kousenvoeten liepen , waar onze vermoeide voeten wegzakten in een smetteloos oud roze gekleurde zacht wollig tapijt , waar rijk gedekten met damast bekleden tafels stonden te wachtten op hun gasten en waar zware gordijnen de ramen flankeerden die de tafelgeluiden van het geringe aantal met gedempte stemmen sprekende gasten minimaliseerde en men enkel wat geroezemoes hoorde en het zacht tikkende geluid van bestek.

Er werd op verschillende wijze bereidde Donau vis geserveerd , in bier , gebakken , gegrild , men bracht de heerlijkste salades , brood , wijn , water , heerlijk bereidde verse spinazie , gekookte aardappelen in botersaus, aardappelen uit de oven kortom te veel om op te noemen. De ober boog knikte en zweefde geruisloos om ons heen , vulde aan , nam weg , bracht nieuw.

Ik dacht aan de jonge vrouw op de schommel voelde me schuldig dat ik niets had ondernomen enkel had geluisterd en dat zij belangstellend had gevraagd of we ook de wijnkelders bezochten waar een fles wijn een maandsalaris kostte voor de doorsnee burger.

Aan de taxichauffeur die ik vroeg of hij ook een gezin had waarop hij hartelijk begon te lachen en antwoordde dat hij zich nog geen vrouw kon permitteren met een maandsalaris van tweehonderd euro laat staan een gezin.

Morning has broken ......... klonk zacht op de achtergrond.

Ik keek naar het witte vermoeide getekende gezicht van Ivo die nog steeds ’s nachts zwetend wakker werd uit een nacht merrie zichzelf moest knijpen en denken het is anno 2015 het is voorbij , die zijn land niet durft te verlaten omdat hij bang is dat hij er nooit zal terug keren.

Eenmaal buiten zochten mijn ogen tevergeefs naar een afnemende sikkelvormige maan . Venus was mijn enige houvast aan de zwaar bewolkte hemel en ondanks dat zij wankelde en vaag oplichtte vroeg ik haar bij me te blijven en alle in nood verkerende wanhopige mensen te verlichten.

Liefs Rita