Ochtend groet

Frómista 06 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Vanochtend werd ik ruw gewekt door het gemopper van de Italiaan die boos riep ; Where is South – Africa ? Where is South – Africa ?

De drie vrouwen waren ondanks het verzoek van de Italiaan om de ochtendrust niet verstoren en niet eerder op te staan dan zeven uur , met het oog op de hitte toch eerder vertrokken.

Zelf had ik ook overwogen om vroeg te gaan lopen maar uiteindelijk was ik te gast in deze kerk en besloot gehoor te geven aan zijn verzoek en bleef liggen totdat hij ons wekte…

Voor het ontbijt gingen we naar buiten om gezamenlijk de wereld en de nieuwe dag te begroeten. We vormden een kring en werden omarmd door de stilte. Er hing een lichte nevel boven de velden die weldra zou worden verdreven door de opkomende zon want in het oosten kleurde de lucht reeds zacht rood.
Vanuit de stilte begroette wij de dag , mensen uit Australië , Argentinië , Italië , Polen , Californië , Denemarken en Nederland vormden een kring en gaven elkaar een hand …
Verwelkomden de dag en spraken de hoop uit elkaar daarin te ontmoeten en opnieuw te mogen begroeten en terwijl wij elkanders hand vast hielden zong de Italiaan zoals alleen een Italiaan kan zingen het Ultreia lied…

Het hele gebeuren ontroerde mij en menig ander ….. en hier en daar zochten stille zoute tranen vanuit ooghoeken langs trillende neusvleugels hun weg naar beneden …

Ultreïa ! Ultreïa ! Et suseia Deus adjuva nos

Vooruit! En verder! Rechtdoor! Moge God ons helpen!

Het is dus een aanmoedigingskreet. Bon courage of zoals men in Spanje zegt Buen Camino.
Daarna omhelsde we elkaar en wenste elkaar een Buen Camino.

Iedereen nam de tijd voor elkaar en voor het ontbijt , het voelde warm en gezellig er waren kannen met gloeiend hete koffie , thee , melk , yoghurt , brood , eigen gemaakte marmelades, koekjes en fruit en na een hartelijk afscheid van onze gastheren gingen Camilla en ik te laat op weg naar Frómista.

Vanuit de herberg liepen we over de vernieuwde 12e eeuw brug van de brede Rio Pisuerga waarin groene eilandjes leken te drijven die druk bezocht werden door watervogels , we passeerden het terras waar we bier dronken met de andere pelgrims en vanuit het dorp Itero de la Vega volgden we de route die bijna onmerkbaar omhoog ging door eenzame , uitgestrekte akkers. De zon brandde ongenadig op onze hoofden , Spanje zuchtte onder de voor hen extreme hitte ( veertig graden ) voor de tijd van het jaar. Mijn voeten zwollen in de dichte zware wandelschoenen en mijn reeds opgelopen blaren aan mijn kleine tenen speelden behoorlijk op . Nadat we een irrigatiekanaal waren overgestoken kwamen we na een brede bocht op de pas Otero Largo van waar wij een niet alleen een prachtig uitzicht hadden op het dorp Boadilla Camino maar ook op de graansilo’s van Fromista.

Tijdens de lunch op een terras boog een man zich zorgelijk over mijn gehavende voeten die ik net als mijn schoenen en sokken liet luchten. Hij constateerde dat mijn rechter kleine teen ontstoken was en dat deze open gesneden moest worden. Dat wist ikzelf ook wel want hij was rood , klopte en stak enorm …. Maar snij het zelf maar eens open . Hij zei dat hij Gunther heette , arts was en mij graag wilde helpen. Natuurlijk ging ik akkoord want ik zag het urenlange wachten bij een dokterspost al voor me dus indien mogelijk direct. Hij riep over het terras wie er een Zwitsers zakmes had omdat ik direct hulp nodig had , een jongeman graaide in zijn rugzak en bood het aan , Gunther veegde het langs zijn broek zei tegen Camilla dat ze mijn hand vast moest houden en hij scalpeerde in een behendige handeling het bovenste kootje van mijn kleine teen , Camilla slaakte een kreetje , ik was te verbouwereerd om iets uit te kunnen brengen. Dag nagel , dag huid , ik keek op een raar stuk rauw vlees , hij veegde het mes af met een papieren zakdoekje , riep over het inmiddels doodstille terras wie er sterilon en verbandgaas had en dat van alle kanten werd aangereikt , verbond mijn teen , zei dat ik in een apotheek antibioticazalf moest halen wenste mij Buen Camino en was weg ….

Wonder boven wonder liep ik goed , buiten wat wondpijn die goed te hebben was voelde mijn teen prima. Na een half uur liepen we langs het grootste irrigatiekanaal van dit deel van Castilië dat tevens een groot rust en broed gebied van vogels was. De weg was lang , recht en saai en net toen we dachten dat er geen einde aan zou komen staken we bij een sluis het kanaal over naar Frómista de meest desolate stad die ik ooit zag , maar waar Camilla en ik ongelooflijk veel hebben gelachen om het feit dat het zo was. We fantaseerde er vakantie tripjes naar toe, nodigde er in onze fantasie vrienden uit . We kletsten met pelgrims op een terras , zochten de schaduw in een park en aten die avond zittend in het koele gras elk een beker yoghurt en veel fruit , het was zo heet , zo ongelooflijk heet dat we echt geen trek hadden in eten.

We slenterden door de stille desolate straten van Frómista waar een prachtige sikkel telkens weer opdoemde vanachter haastige wolken in de schemering….

Liefs Rita