Alternatieve route

Carrion de los Condes 07 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Vandaag verkoos ik om alleen te lopen en koos voor de alternatieve route die landschappelijk mooier was maar waardoor ik ook iets meer kilometers moest af leggen maar daar tegenover stond dan weer veel , veel minder asfalt en meer schaduw.

De eerste 3 km gingen over een grindpad langs een verkeersweg , niet bepaald gezellig. Bij het dorpje Poblacion de Campos aangekomen had ik de keuze en volgde verder de alternatieve route. De eerste zes kilometer liep de route over een landbouw grindweg waar de boeren druk in de weer waren en dat de mooiste plaatjes opleverde van rijdende tractoren die verdwenen in enorme stofwolken. Aan het einde van het grindpad lag het dorpje Villovieco waar ik op brood en koffie hoopte maar waar jammer genoeg alles gesloten was . Ik nam als eerste plaats op het grote lege terras aan het einde van het dorp, deed mijn schoenen uit zodat mijn voeten even konden rusten op een andere stoel , dronk wat van het water uit de pomp en at het laatste beetje fruit. Al snel volgden er meer pelgrims en werd het een gezellige boel …..

Vanaf Villovieco ging de route langs een riviertje over een mooi pad met veel begroeiing en heerlijk veel schaduw. Het was er zo stil dat ik het water hoorde stromen en alleen al het geluid ervan bracht de verkoeling waar ik zo naar verlangde tijdens deze enorme hitte. Omdat ik niet wist waar het volgende waterpunt was dronk ik maar mondjesmaat. De aarde geurde naar grassen , de reeds vergeelde rietpluimen , de eerste zwammen en de overvloed aan rood oranje rozenbottels aan de talrijke struiken langs de oever stemde mij melancholisch vanwege de vroege aankondiging van de herfst. Mijn voeten speelden op en ik bleef af en toe even stilstaan maar de start was telkens des te pijnlijker dus besloot ik door de pijn heen te lopen en in Carrion de los Condes sandalen te kopen.

Vlak voor het dorpje Villarmentero de Campos stond rechts van de weg een kleine kerk maar met het oog op mijn pijnlijke voeten en omdat hij op een heuvel lag twijfelde ik even of ik hem zou bezoeken maar mijn verlangen naar verkoeling won en na een kleine overwinning pauzeerde ik in het heerlijk koele kerkje , ik liet mijn stokken en rugzak buiten staan en nam plaats in een bank waar ik genietend van de koelte en de stilte enige tijd bleef zitten en bij het verlaten van de kerk twee kaarsjes brandde ……

Buiten viel de hitte als een deken over mij heen en na anderhalf uur bereikte ik eindelijk Villalcázar de Sirga waar ik uitgebreid lunchte en Camilla na enige tijd eveneens hongerig en dorstig van al het asfalt dat zij had gelopen bij mij aanschoof. Er klopte een man op mijn schouder die luidruchtig informeerde hoe of het met mijn kleine teen ging en toen ik opkeek zag ik dat Gunther de arts een stoel aanschoof aan onze tafel. Hij informeerde in opperste verbazing hoe ik het in mijn hoofd durfde te halen om 22 kilometer met een 10 kg zware rugzak te lopen met zo’n gewonde teen. Ik antwoordde dat ik heus wel wist wat ik deed , de teen er goed uitzag en ik door zou lopen naar Carrion de los Condes. Hij bood aan dan tenminste mijn rugzak te mogen vervoeren met de auto en regelde telefonisch onderdak voor Camilla en mij zodat ik verzekerd was van een slaapplek in het klooster……

Het waren lichte ruime slaapzalen met hoge plafonds en enkele bedden dus minder verstikkend dan stapelbedden , wij kozen een plekje uit en tot onze grote verbazing sliep de arts bij ons op zaal …..

Camilla en ik slenterden door het gezellige stadje dat ten onrechte ( want het epos Cantar de Mio Cid is fictief ) tot op de dag van vandaag een slechte naam heeft behouden omdat de twee graven van Carrión het op de Spaanse internationale held El Cid hadden gemunt.

Ik kocht oerlelijke sandalen met dichte neuzen om te voorkomen dat ik mijn tenen kon stoten maar was er over gelukkig mee.

Het iets hoger gelegen terras waar wij aten keek uit over een plein waar hangjongeren het niet konden laten en hun stoerheid in de wilgen hingen om een balletje te kunnen trappen met de kleinere kinderen , daar tussen door renden honden al dan niet achter een bal aan , jonge moeders hielden achter zacht deinende kinderwagens hun jongste kroost in bedwang , ouderen knikten goedkeurend op een bankje….

Morgen zou de lucht weer trillen boven de velden , mijn voeten voelden goed , de rivier de Carrion stroomde loom voorbij en de maan legde vanachter de oude kerktoren een zacht blauwe gloed over het plein.

Liefs Rita