Wonderlijke dag

Vega de Valcarce 22 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Na een gezamenlijk ontbijt in de herberg namen Camilla , die besloten had een rustdag in te lassen en ik afscheid van elkaar. De meeste pelgrims liepen vanuit Villafranca del Bierzo de rechtstreekse route het oude tracé van de St.Jacobsroute dat constant over de N6 voerde maar ook betekende dat je de hele dag asfalt liep daarom koos ik voor een alternatieve route die over de berg ten westen van Villafranca del Bierzo liep en pas bij Trabadelo in het dal van Valcarce kwam , deze variant heet de Camino duro ( zware weg )

Aan de overkant van de oude stenen brug over de Rio Burbia bij het moderne Jacobsbeeld splitste zich de wegen en koos ik voor de Camino duro die tussen de huizen door over geribbelde betonnen platen erg steil omhoog liep. Links op een muur las ik ; Solo per peregrinos buen caminantes ( Alleen voor pelgrims die goed kunnen lopen ) Ik kwam op een steenslag pad dat het eerste half uur door een kastanje bos voerde waar ik omarmd werd door de stilte en dat steil zeer steil om hoog voerde. Het landschap was ontroerend mooi de bergen kleurden groen , goud , bruin , oker en de roest gekleurde varens herinnerden aan de voorbije zomer , de eerste zonnestralen deden de dauwdruppels verdampen een zware nevel rukte op en legde een donzig wollen deken over Villafranca de Bierzo waarvan ik nog net de torenspits zag. Mijn adem dampte in de ochtendkou , tere blauwe bloempjes , reeds vergeelde grassen bogen zich over het pad , boomstammen tekenden zwart als de nacht tussen het frisse groen en de opkomende nevel die mij tegemoet snelde , mijn zicht beperkte en mij als een klamme deken omhulde. Ik genoot van deze wonderlijke stille wereld en waande hem even voor mij alleen……

Plotseling zo snel als mijn wereld verstilde verdreef de zon deze nevelige wolken , rezen zwarte bergtoppen als boven een pan met wit schuimende kokende melk uit , tilde de dons deken uit de dalen , trok de laatste voile sluier haastig met zich mee en legde het landschap als met een toverstaf in een schitterende gouden gloed.

Na drie uur bereikte ik het gehucht Pradela waar ik over een steenslag weggetje en bijzonder steile haarspeldbochten omlaag liep naar de oude weg door de Valcarce en arriveerde in het dorp Trabadelo waar ik mijn lege waterflessen vulde met koel helder bergwater en een banaan at langs de kant van de weg. Op het asfalt dat zich voor mij uitstrekte sjokten vermoeide pelgrims die al uren over deze met groen omringde maar troosteloze weg liepen. Een enkele fietser ging traag zwoegend voorbij , ik liep over het met betonnen begrensde wandelpad en passeerde de vrolijk kabbelende Rio Barjas.

Turend over het eindeloze witte lint zochten mijn ogen aan de horizon naar het dorp Vega de Valcarce dat ik na vijf uur wandelen waarvan het laatste uur asfalt bereikte.

Met een handvol pelgrims en nog geen duizend inwoners bracht ik deze nacht door in het stille bergdorp waar ik onder een prachtig heldere sterrenhemel droomde dat alle sterren dauwdruppels waren …..

Liefs Rita