De stad die verhuisd werd

Portomarin 27 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Vanaf de ruïne van het kasteel liep de weg omhoog en ik bleef even stil staan op het hoogste punt vanwaar ik een mooi uitzicht op Sarria had dat nog dommelend onder een lichte nevel ontwaakte in het eerste schuchtere zonlicht en sloeg voor het klooster links af langs de muren van een oud kerkhof heuvelafwaarts, liep over een oude stenen brug en volgde mijn weg tussen een beekbedding en een spoorlijn.

Ik liep tamelijk steil omhoog door een eikenbos waarvan de dikkere takken van de bomen werden gestut om de eikelgroei te bevorderen en kwam na een uur lopen in het gehucht Viley vanwaar de weg licht omhoog liep naar San Silvestre , Rente volgde , mijn ogen dwaalden over de lappendeken van weilanden en akkers die begrensd werden met oude stenen
muurtjes , hier en daar lagen groepjes bomen verzonken in het landschap. De gehuchten die ik passeerde telden slechts enkele huizen ik stak de beek Rego Marzán over en liep omhoog naar het over de Corredoira ( verbindingsweg ) waarvan de stapstenen helaas ter gelegenheid van het Heilig jaar 2004 werden aangepast aan de eisen van deze tijd naar dorp Peruscallo . Weer volgde er een reeks aan dorpen en gehuchten waarvan Cortiñas , Lavandeira en Casal de eerste waren. Weer verder door een erg stil vochtig dal , waar ik verwonderd luisterde naar het ondergrondse gefluister van het wellende water liep ik naar Brea , vanwaar ik Portomarin al zag liggen ondanks dat ik nog minstens drie uur lopen te gaan had. Ferreiros , Penas , dampende koeien vlaaien , scharrelden kippen op de erven …. In Rozas keek een oude vrouw mij verbaasd na nadat zij in rap Spaans druk gebarend een heel verhaal had verteld waarop ik waarschijnlijk vreemd op had gereageerd want ik begreep er niets van. Molmentos , Mercadoiro , Parrocha , over grove steenslag , tussen muurtjes , over velden en weilanden kwam ik door weer een eikenbos in een groene laagte in Vilachá ik liep en liep kwam in het dal Minho/ Miño bij het stuwmeer van Belesar over een rotsachtig glad pad dat steil omlaag liep na 27 kilometer bij de brug van Portomarin , waar plotsklaps dreigende donkere wolken verdichtten naar regen , vanaf de brug nam ik dit prachtige schouwspel ademloos in mij op liep de rivier over en nam aan de rand van Portomarin een lange stenen trap die omhoog leidde naar het centrum van de stad.

Die ochtend had ik mijn veel te zware rugzak ( 12 kg … want ik sjouwde ook nog steeds mijn zware wandelschoenen mee ) met een taxi laten transporteren naar een herberg in Portomarin.

De voorheen nog donkere hemel was inmiddels geklaard en ik liep door de gezellige hoofdstraat die aan weerszijden werd geflankeerd door sierlijke arcadebogen waaronder overvolle terrassen die uitdijden tot op de straat bezet werden met pratende en lachende mensen die hun dag en avonturen deelden , er hing een uitgelaten vrolijke sfeer. Het was een bijzondere levendige stadje aan een stuwmeer in de rivier de Miño die in 1962 ingedamd werd om het stuwmeer van Belesar te vormen. Zo werd de oorspronkelijke stad Portomarín onder water gezet. Heel wat waardevolle historische gebouwen werden zorgvuldig afgebroken en werden in het naburige Monte do Cristo steen voor steen weer opgetrokken. De romaanse kerk San Nicolás waarvan elke steen genummerd werd kon men het nummer nog aflezen en als het waterniveau van het stuwmeer laag stond kon men de overblijfselen van oude gebouwen nog zien.

Vol goede moed liep ik naar de municipal herberg om mijn rugzak op te halen waar ik te woord werd gestaan door een norse vrouw die mij mee deelde dat zij geen rugzakken transport accepteerde en op mijn vraag waar hij dan eventueel gedropt kon zijn onverschillig haar schouders ophaalde en mij liet staan voor wat ik was een pelgrim zonder bagage…..die de lange hoofdstraat weer afliep kroeg in en uit vragend naar haar bagage. Aan het einde van de straat liep ik aan de andere kant omhoog , weer overal vragend naar mijn rugzak. Het kwam geen moment in mij op om te denken dat hij gestolen was maar de vraag was enkel waar hij kon zijn. Ik was hongerig en dorstig , elke bar had bij de toog twee pompen een voor het bier en een voor cider ik kon de verleiding bijna niet weerstaan maar nu ik me langzamerhand toch echt zorgen ging maken over mijn bagage besloot ik geen tijd te verliezen en dronk het lauwwarme water uit mijn dagrugzak. Maar waar ik ook vroeg er was geen rugzak , uiteindelijk schoot een hoteleigenaar mij te hulp en belde met het alleen Spaans sprekende taxibedrijf dat mijn bagage had vervoerd na veel opgewonden heen en weer gepraat keek hij mij verheugd aan en noemde de naam van het restaurant waar hij gedropt was. Ik dankte de man en liep na twee uur speurwerk en met lood in de schoenen naar het genoemde restaurant want het was namelijk het restaurant waar ik mijn speurtocht gestart was. Het meisje dat mij herkende en inmiddels was geïnformeerd door de hoteleigenaar riep verheugd dat hij er was , onder een luid sorry , sorry werd ik begeleid naar mijn rugzak …..

Het was al laat de verstomde stad geurde naar cider en in het vlakke land verschool een maansikkel zich achter een eenzame rijzige populier.

Liefs Rita