Rambo

03-10-2011


Lieve allemaal,


's Morgens bleken onze tenten drijfnat te zijn van de condens en de slaap spullen vochtig en klam.Alles werd nat ingepakt in de hoop 's avonds op tijd aan te komen op onze bestemming, zodat we de boel daar konden laten drogen.

Nadat ik mijn gezicht had fris gemaakt, was ik zo vrij om gebruik te maken van de auto spiegel die aan een boom hing om het van een crème te voorzien en om mijn haren te fatsoeneren.

Na een staand ontbijt, gooiden we onze bagage op een eveneens drijfnatte boeren kar die gisteren nog zanderig maar nu behoorlijk modderig was.We voelden er dan ook weinig voor om er zelf op plaats te nemen en besloten om voor de tweede keer naar het volgende dorp te lopen.

Daar stond onze bagage, vies en onder de modder.Omdat de kar geen zij wanden had was Koen als enigste mee gereden, om te voorkomen dat er wat verloren zou gaan.Ternauwernood had hij kunnen voorkomen dat de boel in het water was gedonderd, toen de nogal wilde jonge boeren zoon dwars door een riviertje reed.We lieten de bagage verder transporteren door een busje.

Na een korte pauze gingen we op pad met de wederom in het camouflage pak gestoken man, uitgerust met de alle daarbij behorende attributen.

Sedat verwachtte er heel wat van.

Aanvankelijk was de stemming goed. Maar al snel bleek dat de man zich een weg wilde banen door het dichte struikgewas, wat natuurlijk geen nut had en de groep geen puf.Na enig hak werk maakte Sedat dit duidelijk en volgde er een zoektocht naar normale paden.

De sfeer werd grimmiger omdat wij niet deden wat hij wilde, namelijk Rambo spelen.Ik liet me wat afzakken, je wist maar nooit wanneer de bom barstte.

Na vele uren lopen, maar daadwerkelijk maar zo'n 15 kilometer te zijn op geschoten kapte hij er mee, belde een vriend en was weg.

Ik haalde opgelucht adem.

Op een provinciale weg lieten we ons oppikken door een busje dat ons naar Gümüspinar bracht, waar we de nacht door brachten op een kinderspeelplaats gelegen aan een rumoerig plein dat volop in de schijnwerpers stond, alsof het een voetbalveld betrof.

Ik kon niet slapen door het felle licht dat door het tent doek scheen, de harde muziek en een groep jonge mannen die stonden te roken en rondjes scheurden op hun brommers.

Na ruim een uur wachten hield ik het niet meer. Ik kon moeilijk ten aanschouwen van het hele dorp gaan zitten plassen.

Ik plaste die nacht in een plastic zak in de tent, wat overigens goed te doen was en een behoorlijke verlichting gaf.

Enkele dagen later haalde de NS er de krant mee.


Liefs Rita.