Huilende vrouw

Redondela 18 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

Het viel met bakken uit de hemel , de regen danste op het terracotta rode terras , de bomen in de lange laan bezweken bijna onder deze zware waterlast , het water liep als een wilde rivier door de goten , putdeksels kwamen omhoog door de enorme kracht , mensen liepen gehaast en gebogen over de natte trottoirs soms dansend om het hoog opspattende water van het voorbij gaande verkeer te kunnen ontwijken.....

We renden schuin overstekend vanuit het hotel naar de overkant in de hoop op een ontbijt en dat was er. Slurpend aan de hete koffie bekeken we de busdienst om vanaf dat punt de kilometers lange laan en de haven uit te kunnen komen.

Voorbij de haven stapten we uit hulden ons in de poncho's en begonnen aan de wandeling. Naarmate de ochtend vorderde werd de regen milder en de donkere wolken gingen over in een grijze mist. Het was niet koud en zo nu en dan prikte het zonnetje.

Eenmaal uit de buitenwijken van de stad volgden we een initieel netwerk van oude paden en weggetjes , in het bos rook het naar natte aarde en eucalyptus , klaterende beekjes en watervallen. De poncho hadden we inmiddels verruild voor een luchtig loopshirt , de zon deed haar best en de aarde dampte , het werd broeierig warm. In de verstilde dorpen bewoog nog geen gordijn en de typische Galicische hórreo waarin men mais of granen liet drogen stond op elk erf.

We klommen en daalden en net tijdens een steile klim probeerden twee Duitse vrouwen op leeftijd ons voorbij te fietsen. De kleinste die de pedalen niet meer rond kreeg en op een veel te grote fiets zat dreigde mede door haar veel te zware bepakking en sterke stijging te vallen en kon haar fiets niet houden maar er ook niet van af komen doordat deze terug liep.

Ze huilde en riep om hulp en Jannie die haar het eerst had opgemerkt snelde naar haar toe om haar te redden. Ze was totaal van slag en vertelde huilend dat ze geen kleinere fiets hadden bij het verhuur bedrijf. Haar vriendin reageerde daarop weer boos dat ze hem dan niet had moeten nemen waarop zij weer verontwaardigd antwoordde dat ze geen keus had omdat het de laatste fiets was en dat ze op fiets vakantie zouden gaan. Langzaam kalmeerde de vrouw en na zo'n minuut of tien fietsten het tweetal weer verder.

Jannie en ik bespraken het voorval en kwamen beiden tot de conclusie dat het erg gevaarlijk was wat ze deed omdat ze de fiets niet beheerste. Al met al zijn we ze nog in drie bochten tegen gekomen met problemen en uiteindelijk heb ik haar zonnebril op een steile klim gevonden. In de hoop dat we hen nog eens zouden ontmoeten heb ik de bril meegedragen in mijn rugzak tot in Santiago de Compostela maar helaas hebben we ze niet meer ontmoet. Nadat de bril nog enkele weken bij mij thuis heeft gelegen heb ik hem bij de spullen voor de tweede hands winkel gedaan.

Na de klim liepen we een tijd vlak op hoogte en daarna daalden we af naar een prachtig natuurgebied , waar we de water flessen vulden aan een klaterende waterval en onze gezichten en handen besprenkelden met het koele water.

Er groeiden mossen en varens , hier en daar liep er een paard in een verloren groene weide. Al die tinten groen van fris tot donker , van geel groen tot bijna zwart grachten groen vormden een groot kleuren pallet en tussen al dat groen dansten zonnestralen door bladerendaken , legden schaduwen of lichtte op , het was sprookjesachtig mooi. We zwegen en liepen , namen het landschap in ons op het vormde ons , zette aan tot denken , gaf nieuwe inzichten , energie en ideeën.

Thuis was ver weg , ik ademde het bos , dronk het landschap , iedereen die op reis ging kwam anders thuis , mijn voeten hielden gelijke tred , mijn hart sloeg het ritme en mijn ziel zong.

Liefs Rita