Thuis revalideren.

Lieve allemaal,


Ja, jullie lezen het goed, ik ben inmiddels thuis om te revalideren! Iets wat ik ten zeerste betreur. Maar het is niet anders. Ik wil jullie het hele relaas niet onthouden en ben dan ook voornemens om jullie op de hoogte te houden omtrent het hele gebeuren. Hierbij de laatste ontwikkelingen.

Lieve groet, Rita.


Le Petit Pressigny
23-07-2009

Het was een saaie dag. Ik heb wat kleding gewassen, mijn voorgeschreven pillen genomen en ik rust, rust en rust.

Voor ons vertrek uit Nederland was al afgesproken dat we bij Lenard en Rieja zouden bij tanken van alle ontberingen en daarna zou Rieja een paar dagen met ons mee lopen. Door mijn voet probleem werd dit echter drie dagen eerder. We lagen voor op ons schema dus dit was niet zo'n probleem. Mijn voet voelde tijdens deze rustdagen wel iets beter maar de pijn bleef en de zwelling nam alleen maar toe. Toch werd na overleg besloten om de volgende dag te gaan lopen.


Saint-Marcel
24-07-2009
19 km

Eindelijk weer lekker lopen. Ik had er enorme zin in en ontkende de stekende pijnen in mijn voet en dacht deze met paracetamol weer te kunnen onderdrukken. We waren vroeg uit de veren en Lenard bracht ons terug naar Chateauroux waar we net buiten de stad in Velles de route weer oppakten. Het was heerlijk wandelweer. Al snel had ik het gevoel dat ik met mijn enkels door het asfalt maaide.Het lopen ging niet, mijn voet protesteerde zo heftig dat Rieja aanbood van rugzak te wisselen. Dit wilde ik in eerste instantie niet, want ik vond dat het mijn probleem was en niet het hare. Na zo'n vijf kilometer ging ik voor de bijl. Ik nam haar dag zak en zij nam, voor mij op dat moment, mijn loodzware rugzak. Rieja , groter en sterker dan ik, gaf na enkele kilometers aan dat zij voelde wat ik bedoelde maar er nog geen last van had. We spraken af dat zij zelf aan zou geven als ik de rugzak moest over nemen.Het was een ware verlichting om met de dag zak van een paar kilo te kunnen lopen. Tijdens de pauze nam ik weer twee paracetamol. Een stemmetje in mij zei al enige tijd dat het zo niet door kan gaan. In een korte tijd at ik zoveel van die troep zodat ik mijn verdere leven er geen baat meer bij zou vinden. Ik maakte me ernstig zorgen over hoe dat verder moest. We hadden half Frankrijk nog voor de boeg. Het was nog zo'n 600 kilometer naar de Spaanse grens en dan nog 800 kilometer naar Santiago. Na de pauze liep ik alweer snel door de pijngrens heen, als ik maar in cadans bleef lopen dan ging het wel.

We vonden onderdak bij een plaatselijk kunstenaar wiens adres we van de kerk hadden gekregen. Eenmaal mijn wandelschoenen uit bezocht ik al strompelend op slippers zijn expositie die op mij niet al te veel indruk maakte. Die avond genoten we van een heerlijk Frans menu in een restaurant wat uitkeek op het dorpsplein.