Hannie.

Lieve allemaal,

Nu de wind om het huis giert en aan de luiken rukt, prijs ik mij zelf gelukkig en koester mij in de behaaglijkheid van een verwarmd huis waar vele kaarsjes branden en bijdragen aan de gezelligheid en de knusheid die het herfstweer zoal met zich mee brengt. Het heimwee naar de Camino is door de weersomstandigheden beduidend minder. Dat neemt niet weg dat ik iedere dag train en hoop in maart 2010 de draad weer op te pakken.


Natuurlijk vroeg iedereen zich af hoe het mijn wandel maatje Hannie verging. Daar zal ik jullie het een en ander over vertellen.

Hannie is 02-10-2009 in Santiago de Compostela aangekomen. Twee weken vroeger dan gepland. Dit kwam mede doordat de weergoden haar gunstig gestemd waren. Gedurende de hele periode dat zij alleen liep, heeft zij een uur regen gehad. Was dat anders geweest dan had zij haar tijd gewoon nodig gehad, want dan wordt het toch wel erg modderig op de paden met veel al losse stenen waar je dan heerlijk op kunt uitglijden. Ook het afdalen gaat dan een stuk trager. Dat neemt niet weg dat ik enorm trots op haar ben en dat zij het geweldig gedaan heeft.

Petje af !!

Al die tijd dat zij onderweg was hadden wij bijna dagelijks contact. Ik heb dan ook intens met haar mee geleefd en had het er soms best moeilijk mee. Zoals de dag dat ze de Pyreneeen overstak en aankwam op Spaans grondgebied. Want stiekem had ik gehoopt me daar weer bij haar aan te sluiten, maar dat zat er echt niet in. Natuurlijk had ook zij wel eens een baaldag. Maar dat mag als je met volle bepakking tot je knieën wegzakt in de modder of geplaagd wordt door bedwantsen. Op een kleine ontsteking aan een teen na, die veroorzaakt werd door een eksteroog heeft zij geen blessures gekend. Ook deze kwam op een gunstig moment.Net nu, had zij met haar man Jan een ontmoeting gepland. Aldus geschiedde. In de buurt van Dax een plaatsje genaamd Hagetmau vond deze plaats. In een knus hotelletje genoten zij drie dagen van de rust, het heerlijke eten en elkaars gezelschap. Gesterkt liep Hannie daarna verder. In die periode werd zij wel eens geplaagd door haar achilles pezen die opspeelden maar dit euvel hield zij prima onder controle met wat oefeningen die haar waren aan gereikt door de fysiotherapeut thuis. Hiermee had zij al vaker te kampen gehad. Naar mate zij haar einddoel naderde leefde ik intenser met haar mee en vooral de laatste week vond ik enorm spannend. Op het moment dat zij mij een sms stuurde met het bericht dat zij er was, heb ik dan ook meteen gebeld om haar te feliciteren. Tranen van blijdschap, maar ook van ontlading stroomden over mijn wangen. Ook Hannie was emotioneel, eveneens ontlading omdat het erop zat en dat zij het had gehaald, maar ook omdat zij er alleen stond.


Lieve groet, Rita.