Aankomst Santiago.
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
01 Oktober 2010 | Spanje, Santiago de Compostella
30-09-2010
Lieve allemaal,
Wederom een snurker op zaal zorgde ervoor dat iedereen al vroeg uit de veren was en geen oog had dicht gedaan. Of het mede door het einddoel kwam weet ik niet maar er was die nacht veel irritatie. Er werd gevloekt, gebonkt, geroepen, sommige kozen er voor om op de gang te gaan liggen, maar de snurker was onverstoorbaar. Die lieverd lag boven mij.
Ik liep in het donker de stad uit maar wachtte toch op andere pelgrims toen bleek dat de route door een bos liep. Enkele mensen met een zaklamp liepen voorop. Het was nog koud en nevelig, het bospad was zacht als een tapijt. Een kraai krijste toen hij verschrikt opvloog. Er hing een speciale sfeer, zoals de Duitsers zo mooi zeggen.
Bei nacht und nebel.
Eenmaal het bos uit werd het al snel wat lichter. Ik genoot van het zwijgzame samen zijn. De laatste tocht ging door bossen en over heide met toch nog een paar pittige stijgingen. Jacobus kreeg er geen genoeg van. Er werd stevig door gelopen, deze laatste 22 km. De herfst was duidelijk zichtbaar, spinnenwebben in de ochtend dauw, bessen en noten in overvloed aan bomen en struiken. Kruidige geuren deden mij zo langzaam aan naar huis verlangen. De natuur bereidt zich voor op de winter. Eenmaal San Marcos - Monte de Gozo verlaten lag Santiago al snel aan mijn voeten. De adrenaline steeg, na ongeveer een uur liep ik door de poort van de pelgrims, waar ik onthaald werd met doedelzak muziek ( het Praza do Obradoiro ) het plein voor de Kathedraal op terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Het werd een warm en emotioneel weerzien met velen die ik onderweg ontmoet had. De vlaggen hingen uit en de zon scheen, het was een roepen over en weer, nog snel adressen uitwisselen van mensen die alweer naar huis gingen. Jankend heb ik naar huis gebeld, Max zong voor mij aan de telefoon. Heerlijk ik was er. Mijn credencial waar ik zeker een half uur voor in de rij heb gestaan, bewaar ik als een goud klompje. ´s Avonds ontmoette ik Ad, Sjak en Richard , de fietsers uit Boxtel die inmiddels alweer terug waren uit Finestére. We vierden onze aankomst met een pilsje. Na het afscheid sloeg de vermoeidheid toe en ging ik terug naar mijn kamer, waar ik voor het eerst sinds lange tijd heerlijk sliep.
Heel veel liefs, Rita
Lieve allemaal,
Wederom een snurker op zaal zorgde ervoor dat iedereen al vroeg uit de veren was en geen oog had dicht gedaan. Of het mede door het einddoel kwam weet ik niet maar er was die nacht veel irritatie. Er werd gevloekt, gebonkt, geroepen, sommige kozen er voor om op de gang te gaan liggen, maar de snurker was onverstoorbaar. Die lieverd lag boven mij.
Ik liep in het donker de stad uit maar wachtte toch op andere pelgrims toen bleek dat de route door een bos liep. Enkele mensen met een zaklamp liepen voorop. Het was nog koud en nevelig, het bospad was zacht als een tapijt. Een kraai krijste toen hij verschrikt opvloog. Er hing een speciale sfeer, zoals de Duitsers zo mooi zeggen.
Bei nacht und nebel.
Eenmaal het bos uit werd het al snel wat lichter. Ik genoot van het zwijgzame samen zijn. De laatste tocht ging door bossen en over heide met toch nog een paar pittige stijgingen. Jacobus kreeg er geen genoeg van. Er werd stevig door gelopen, deze laatste 22 km. De herfst was duidelijk zichtbaar, spinnenwebben in de ochtend dauw, bessen en noten in overvloed aan bomen en struiken. Kruidige geuren deden mij zo langzaam aan naar huis verlangen. De natuur bereidt zich voor op de winter. Eenmaal San Marcos - Monte de Gozo verlaten lag Santiago al snel aan mijn voeten. De adrenaline steeg, na ongeveer een uur liep ik door de poort van de pelgrims, waar ik onthaald werd met doedelzak muziek ( het Praza do Obradoiro ) het plein voor de Kathedraal op terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Het werd een warm en emotioneel weerzien met velen die ik onderweg ontmoet had. De vlaggen hingen uit en de zon scheen, het was een roepen over en weer, nog snel adressen uitwisselen van mensen die alweer naar huis gingen. Jankend heb ik naar huis gebeld, Max zong voor mij aan de telefoon. Heerlijk ik was er. Mijn credencial waar ik zeker een half uur voor in de rij heb gestaan, bewaar ik als een goud klompje. ´s Avonds ontmoette ik Ad, Sjak en Richard , de fietsers uit Boxtel die inmiddels alweer terug waren uit Finestére. We vierden onze aankomst met een pilsje. Na het afscheid sloeg de vermoeidheid toe en ging ik terug naar mijn kamer, waar ik voor het eerst sinds lange tijd heerlijk sliep.
Heel veel liefs, Rita
-
01 Oktober 2010 - 18:04
Anna:
hallo Rita,
ik ben echt onder indruk! wat fijn dat je dat bereikt heb! proficiat! prachtig! ik heb paar keer reisverslagen gelezen maar geen tijd gehad om te reageren maar dit keer... must ik wat schreven. we wachten op je! -
01 Oktober 2010 - 20:26
Will:
Hoi Rita,
Je missie is volbracht!!!
Geweldig voor je.
Proficiat!
Kom weer heelhuids thuis.
Groet
Ad en Will -
04 Oktober 2010 - 19:11
Dorothé Thijssen:
Chapeau Rita!!
Ik heb genoten van je verhalen en wens je een goede thuisreis met ongetwijfeld onuitwisbare herinneringen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
