Picos

Potes 30 – 05 – 2022

Lieve allemaal ,

Langs de grillige kust met haar prachtig authentieke vuurtorens reden we naar Santander dat vanwege zijn mooie stranden een geliefde kustplaats was. Nadat we de auto hadden geparkeerd slenterden we een stuk langs het water en besloten tijdens de koffie die we dronken op een terras met uitzicht op de blauwe baai dat we Santander niet zouden bezoeken . De reden was deels omdat we geen zin hadden in een drukke stad maar ook omdat we de stad reeds eerder bezochten.

Via de groene route kwamen we in Santillana del Mar een van de mooiste dorpen van Spanje. De grot van Altamira die we wilden bezoeken vanwege haar 15.000 jaar oude muurschilderingen van bizons, herten, paarden, zwijnen en mensen , was jammer genoeg gesloten. Het bijzondere aan de schilderingen waren vooral de kleuren zwart , oker en rood die de prehistorische kunstenaars toen al gebruikten en hoe ze op een slimme manier gebruik maakten van de rondingen van de grot zodat hun tekeningen meer diepte kregen.

De abdij Colegiata Santa Juliana die uit de 12^e eeuw stamde had door de jaren heen nog niet veel van haar oorspronkelijke karakter verloren. Het hele dorp ademde nog steeds de sfeer van de middeleeuwen met haar prachtig versierde herenhuizen van oude adellijke families.

Het kleine dorp Comillas lag te stralen in de Golf van Biskaje en toen we de groene weg vervolgden dansten zonnestralen door het dichte bladeren dak van de hoge oude bomen en ergens in het groen verscholen lag het bombastische bouwwerk El Caprichio van Antoni Gaudi dat we wel zagen liggen maar niet bezochten.

Na enige tijd gereden te hebben doemde geheel onverwachts San Vicente de la Barquera op.

Mijn adem stokte in mijn keel….. Daar lagen aan de voet van de besneeuwde bergtoppen van de Picos een aantal kleurrijke huizen , zij omringde een kleine azuurblauwe baai met enkele kleine bootjes en dit hele tafereel weerspiegelde in het rimpelloze water. We parkeerden de auto en aanschouwde dit ontroerend mooie plaatje vanaf een bankje en waren er stil van……

Op slechts 40 kilometer van de Atlantische kust reden we na een lichte lunch door Spanjes meest spectaculaire gebergte en één van Europa’s mooiste bergketens. In de middeleeuwen doopten de zeelieden deze mooie bergen tot 'Toppen van Europa'. Voor hen waren zij het eerste herkenningspunt als ze vanaf zee huiswaarts keerden. Glooiende groene weides voeren vanaf de kust omhoog naar de adembenemende bergen, met als hoogste punt de Torre Cerredo

We volgden een zeer smalle bergweg die zich door een wild majestueus bergmassief slingerde dat tussen de rivieren de Deva en Sella lag met loodrechte bergwanden en bergwanden die vervaarlijk naar elkaar overhelden en waarvan je verwachtte dat ze elk moment om vielen af en toe neigden we te bukken als we er onder door reden. We slaakten kreten van spanning en verrukking over zoveel imposante woeste schoonheid , we reden langs diep uitgesneden dalen en grillige toppen. In de lucht cirkelden vale gieren en lammergieren speurend naar een prooi. Op de hellingen hoeden de herders hun schapen en geiten.

In de groene dalen met boomgaarden, boerderijen en authentieke dorpen, leek de tijd stil te hebben gestaan er woonden dan ook weinig mensen. De spectaculaire kloof via Panes en Hermida was zo smal en de wanden zo hoog dat er slechts enkele minuten per dag de zon scheen. Eindelijk arriveerden we in het meest spectaculaire en fraaiste dal van Cantabrië de Vallei van Liébana met als hoofdstad Potes , waar we voor een luttel bedrag een hostal vonden en overnachtte.

Tegen de avond genoten we van een heerlijk maal aan de wild stromende rivier de Deva die zich in Potes door een diepe kloof perste en die we na het maal wandelend een tijd volgde , uiteindelijk liepen we over een brug en namen de weg die omhoog leidde het oude stadje Potes in. Nauwe straatjes en steegjes kronkelden door het dorp en langs het water. We liepen langs stenen muren en over prachtige oude bruggen en pas toen de avond kou in onze botten kroop liepen we in het donker terug naar de warmte van het kleine berghotel.

Liefs Rita