Gek of geniaal ?

Malgrat de Mar 28 – 07 – 2022

Lieve Allemaal ,

De trein gleed over het strand waarop de eerste zon aanbidders zich al uitstrekte op felgekleurde badlakens en op de spierwitte strandbedden met frisblauw beklede canvas. Het was een mooi verzorgde trein met airco en het landschap gleed voorbij onder begeleiding van zacht klinkende klassieke muziek en het beloofde een bloedhete dag te worden. Er volgden enkele trein stops ,

Materó – Sabadell – Badalona – Barcelona. Het uitzicht bood aan de ene kant een wolkeloze strakblauwe hemel die zich weerspiegelde in het glinsterende water met daaraan gelegen gouden stranden en palmbomen waarvan hun bladerendak zacht wiegden in de wind en aan de andere kant onder diezelfde blauwe hemel wisselden rijke villa's met bloemrijke tuinen zich af met kleine troosteloze huizen en graffiti muren naarmate we Barcelona naderden en vormden zo een schril contrast .

We kwamen bovengronds op Plaza de Catalunya , het hart van Barcelona dat versierd was met fonteinen , bloemen , bankjes en beelden en verheugden ons op een dagje in deze bruisende stad en liepen over de ons reeds bekende als maar drukker wordende Ramblas met levende standbeelden , kraampjes , kiosken en terrassen met extreem duur geprijsde etenswaar en dranken. Ondanks de enorme drukte aan mensen stevenden wij regelrecht op ons doel af , namelijk de Sagrada Familia van Gaudi die ik al vaker vanaf de buitenkant had bewonderd maar nog nooit eerder in was geweest , dat gold niet voor Ger maar hij wilde deze kerk graag nog eens samen met mij bewonderen.

Pas nadat we een tijdklok hadden gereserveerd gaven we ons over aan de heerlijkste koffie op een terras en bekeken vanaf daar de rumoerige drukke bloemrijke stad die gedragen werd door dertigers en de levendigheid spatte er van af. De energie kwam uit muren , putten en plaveisel , hing in de lucht , parken en plantsoenen het werkte aanstekelijk want zelfs hoog bejaarden mensen schuifelden er vrolijk en nieuwsgierig tussendoor en bemanden gezellig keuvelend met elkaar de banken in parken en plantsoenen.

Na de koffie slenterden we nog wat rond en ineens was het dan toch tijd voor de Sagrada Familia het iconische bouwwerk waarvan in 1882 kosteloos met de bouw werd gestart door de Spaanse architect Francisco de Paula del Villar y Lozano op verzoek van een rijke boekhandelaar die nadat hij had bedacht dat er in Barcelona een nieuwe kerk moest komen en hij daarvoor een stuk grond had aangekocht. Deze architect werd al binnen een jaar ontslagen omdat hij niet aan de sobere neogotische stijl voldeed dus er moest iemand anders gevonden worden. Zo kreeg de jonge Antoni Gaudi in 1883 de opdracht. Hij ging verder waar Del Villar gebleven was maar gaandeweg bracht hij steeds meer wijzigingen aan en al snel bleef er niet veel meer over van de neogotische stijl . Alle bouwstijlen die hij ooit geleerd had vielen samen in deze kerk. De kerk die na tien jaar klaar had moeten zijn kwam maar niet af. Na dertig jaar besloot hij er in te gaan leven en hij leefde dan ook letterlijk in een bouwput. In 1926 kwam hij onder een paardentram en overleed. Anderen architecten namen zijn werk over maar de kerk is nog steeds niet af.

De binnenkomst was overweldigend , bizar , waanzinnig , onwerkelijk , adembenemend , indrukwekkend en bijna niet in woorden te vangen , ik raakte niet uitgekeken , zag telkens nieuwe details , de kleuren , het licht dat door de glas en lood ramen binnen viel maar ook het licht van de spotjes die overal verscholen in waren weggewerkt. Strakke vormen wisselden af met pompeuze bijna kitscherige vormen , alles was in een perfecte harmonie , het ontroerde me. Na uren in de kerk te zijn geweest zochten we bij buitenkomst naarstig naar onze zonnebril en ploften op een bankje zodat we even konden acclimatiseren.

We vonden een terras in de schaduw waar we honger en dorst stilden en nagenoten van al het moois. Uiteindelijk kwamen we laat echter opgelucht met de laatste trein aan in Malgrat de Mar , want Spanje zou Spanje niet zijn wanneer het reizen in Spanje vlekkeloos zou verlopen. De trein stopte er ergens onderweg mee en iedereen moest er uit , geen informatie er werd niets omgeroepen. Reizigers vroegen aan elkaar of iemand iets wist of meer informatie had, we vreesden op het perron te moeten slapen , het duurde en duurde met gevolg droge kelen en wellicht ook bij velen onder ons een hongerige maag. Er werden koekjes en snoepjes uitgedeeld , de automaat met water was leeg. Kinderen huilden , moeders werden boos of nerveus. Ik dacht aan het boek dat ik ooit las van Bob den Uyl ; Het reizen vereist sterke zenuwen …. waarin hij op een hilarische manier beschreef hoe hij worstelde met lokettisten die in Spanje nog steeds een enorme machtspositie innamen en uit eigen ervaring weet ik , eigenlijk iedereen die er een pet draagt.

Moe maar voldaan dronken we nog een wijntje en nadat we hitte en stof hadden afgespoeld gleden we al snel weg naar dromenland waar duivels en demonen dansten met engelen en een non , Eros bestreed als Jeanne d'Arc.

Liefs Rita