Sterren .

02-10-2011


Lieve allemaal,


Vandaag zouden we naar Gümüspinar lopen maar werkelijk alles liep anders dan gepland.

De tocht voerde ons al snel van de weg af door een prachtig bos, het was er koel en er hing een sprookjesachtige geheimzinnige sfeer, het zonlicht werd maar matig gefilterd door het massieve bladerendak, je verwachtte dat er elk moment iets zou gebeuren.

Eenmaal uit het bos volgden we een stuk asfalt wat naar een dorp leidde, met aan de rand een brandweer kazerne.Daar werden we opgewacht en hartelijk welkom geheten door mensen werkzaam bij de brandweer en de pers.Na een kort oponthoud liepen we verder om te voorkomen dat we in tijdnood zouden komen.

Toen we het dorp na enige tijd lopen achter ons hadden gelaten, stopte een passerende auto waarvan de bestuurder ons uitnodigde voor de thee, waar we echter vriendelijk voor bedankten want we wilden door lopen.

Na een half uur lopen stond de man te zwaaien en te gebaren op het bospad met een Oostenrijkse pet op zijn hoofd.Ik werd al chagrijnig als ik er naar keek.Tot over maat van ramp sloot een nog vreemder uitgedoste vogel, zich bij hem aan.Hij was in een camouflage pak gestoken compleet met geweer, een band met patronen om zijn middel, een pistool, bijl en hakmes.Zijn gezicht uitdrukking was koud, leeg en hard.

De heren stonden er op dat Nicole en ik ( want de rest moest nog komen ) thee bleven drinken.We besloten te wachten totdat de groep compleet was.Eenmaal samen, nam Sedat het woord en werd er thee gedronken.Het bleek dat beiden mannen in Irak hadden gevochten.De in het camouflage pak gestoken man 8 jaar degene met Oostenrijkse pet 2 jaar.Beiden woonden voorheen in Istanbul maar redde dit leven in de grote stad niet meer.Ze bivakkeerden in de heuvels en zwierven er overdag wat rond en zegden het gebied op hun duimpje te kennen.Daar had Sedat wel oren naar met het oog op het uitzetten van de route.Er werd afgesproken dat we bij hen in de heuvels bleven slapen en de volgende dag zou de man die 8 jaar in Irak had gevochten ons begeleiden.

Na de thee liepen we door naar het volgende dorp, om onze bagage op te halen die daar gedropt was door de man die deze had vervoerd.Er werden inkopen gedaan voor het avondmaal en gezeten op een boerenkar keerden we met ons hele hebben en houden terug naar de heuvels.We bivakkeerden op een open vlakte aan de rand van het bos gebruik makend van het enige water wat er was in een ton.Het bos was het toilet.Het bleef dan ook bij een natte waslap door het gezicht en tanden poetsen.

's Avonds bereidden de mannen een maal, gebraden kippen die overigens heel goed smaakten en een mengsel van roer ei met groenten en stukken brood.We dronken thee, wijn en water.Er was een kampvuur dat op vlamde in de donkere nacht en de duizenden flonkerende sterren aan de hemel waren zo adembenemend mooi dat ik even vergat waar ik was.

Nooit heb ik zo vast geslapen als die nacht, dromend dat er honden enorm tekeer gingen en als dolle om de tenten renden.

Dat bleek 's morgens ook echt zo te zijn geweest.

Liefs Rita.