Once upon a time in the West van Sergio Leone

Sorbas 23 – 24 – 25 - 06 – 2022

Lieve Allemaal ,

Moe en dorstig arriveerden we laat in de middag eindelijk bij het appartement in Sorbas ( dat bleek te staan in een klein gehucht dat bij Sorbas hoorde en dat we ook weer voor drie dagen hadden gehuurd en ik vroeg me er bij aankomst dan ook in opperste verbazing af wat we er in godsnaam drie dagen moesten doen. Het gehucht telde slechts een handvol huizen en we vonden het appartement dat gelegen lag in een van de korte rij huizen aan een smalle straat. Er hing een verzengende hitte en een doodse stilte die enkel doorbroken werd door tjirpende krekels , er was geen hond die zich geroepen voelde om te blaffen en te waarschuwen voor het vreemde volk dat arriveerden en dat wij toch waren. Geen vogel waagde zich in het luchtruim omdat hij levend zou verschroeien. Het zweet parelden op onze voorhoofden toen we dan ook zeulend met de koffers over twee korte steile trappen naar de tweede en tevens hoogste etage moesten. . Tevens vroeg ik me dan ook af wat de inwoners ervan bezielden om neer te strijken op deze desolate plek op aarde. Het enigste restaurant bleek voor goed gesloten en gelukkig bleek de verhuurster van het appartement ook de eigenaresse te zijn van een kleine supermarkt die ze speciaal voor ons opende zodat we tenminste niet hoefde om te komen van de honger en de dorst. Er hing een geur van armoede in de kleine winkel die niet meer dan een huiskamer groot was en het rook er naar vette worst , goedkope zeep en schoonmaakartikelen. We kochten er water , wijn , bier , yoghurt , brood , tomaten en wat kaas , veel meer te eten was er eigenlijk ook niet.

Omdat het op het balkon aan de achterkant niet te harden was van de hitte besloten we aan de voorkant bij de voordeur op de galerij in de schaduw te gaan zitten waar we uitkeken over het lege ruige landschap , het koele bier dronken en aten van de licht gezouten noten die we nog in de voorraad hadden gevonden , terwijl we al mijmerend herinneringen op haalden over de film ; Once upon a time in the West van Sergio Leone , waarvan we die middag de film Studio waren gepasseerd.

De buren die arriveerden bleken drie ruige nogal luidruchtige cowboys te zijn en in een korte tijd schalde de muziek door de openstaande deuren en ramen en verspreide zich over het stille landschap zodat zelfs de krekels verstomden. Al snel zag de galerij blauw van de sigaretten rook en werd er zo luid gepraat en geroepen over en weer , met gevolg dat Ger en ik ons terug trokken in het appartement.

Later bleek dat het werknemers waren die er op werkdagen verbleven maar gelukkig op hun vrije dagen terug keerden naar huis en haard en we haalden dan ook opgelucht adem toen zij een voor een fris gewassen en geschoren , wijdbeens lopend zoals het een echte cowboy betaamt met een weekendtas het appartement verlieten en met hard ronkende motor en gierende autobanden vertrokken.

Na een broeierige nacht verlieten we voor één dag de indrukwekkende wildernis en reden naar de wetlands. Het natuurpark Cabo de Gata ook wel het huis van de vulkaan genoemd strekte zich uit van bergen naar oceaan. We verlieten Sorbas en reden door het ruige vulkanische gebied met steile rotsen , kliffen , kloven , zoutpannen, duinen , stranden met fossielen en spierwitte stranden . Het gebied was rijk aan flora en fauna en we kregen er geen genoeg van. Langs de rotskusten in zee groeiden zeegrasvelden van Posidonia oceanica en er leefden zee-egels, zeesterren, sponzen, weekdieren en veel vissoorten. In Pozo de los Frailes bewonderden we een mooi gerestaureerd waterrad uit de veertiendeeeuw. We leerden dat er door het tekort aan vruchtbare grond in het verleden een systeem van windmolens, waterraderen, waterputten en reservoirs werd aangelegd en dat dit systeem nu historisch erfgoed van Andalusië is.

We zwierven drie dagen door dit woestijnachtige gebied , bezochten de derde dag het stadje Sorbas ook wel bekend als Cuenca la Chica. Het indrukwekkend dorp lag op een klein plateau boven de Rio Aguas en de witte huizen hingen bijna boven het ravijn. Het leven was er eenvoudig en niet duur en een koppel met kinderen zou er van tweeduizend euro riant kunnen leven. We dwaalden tussen het web van steile, smalle straatjes in Arabische stijl en genoten van de prachtige vergezichten bij de verschillende uitkijkpunten van waaruit men de 'hangende' huizen en de prachtige omgeving eromheen in zich kon opnemen. We lunchten in de schaduw op het kleine kerkplein waar de jonge ober zijn uiterste best deed om zijn enigste gasten te bedienen en smulden later op de dag van een heerlijk ijs. Het werden uiteindelijk heerlijke pretentieloze dagen die eindeloos duurden.

Liefs Rita