Maria
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
16 November 2011 | Turkije, Sazlıbosna
05-10-2011
Lieve allemaal,
Na een ijzig koude nacht met een onderbreking van een snelle plas achter de tent, had ik verder heerlijk geslapen.
Tijdens het opbreken en inpakken werden mijn handen echter zo koud dat ik niets meer kon dicht knopen of ritsen. Alleen Koen, Marijke en ik hadden buiten geslapen. De anderen binnen in een grote ruimte op een stenen vloer, waar ik overigens geen trek in had en voor de intimiteit van mijn tentje koos.
Nadat Sedat mij een grote dampende mok koffie had gebracht, die ik dankbaar leeg dronk en mijn handen aan had kunnen warmen ging het snel.Ton bracht nog mijn kleding die ik in het trappen gat te drogen had gehangen en bijna zou vergeten.Deze was nagenoeg droog en kon zo de tas in.
Na het ontbijt verscheen Maria, een enig mens van Nederlandse afkomst zij was beeldend kunstenares en sinds 1977 woonachtig in Turkije.Zij had over ons gelezen en liep een dag mee.
De nevel die over de velden hing gaf het landschap iets onwerkelijks.Langzaam verwarmde de zon de aarde en van lieverlee ging er een jas, trui of vest uit.
We pauzeerden in een dorpje waarvan een inwoner ons een enorme watermeloen aanbood en verdween.
De traditie wil dat je vreemdelingen verwelkomd door iets aan te bieden.Het overkwam ons dan ook regelmatig deze tocht.De thee die we dronken in het theehuis bleek zelfs al een keer te zijn betaald door dorpsbewoners, toen we af wilden rekenen.
Het gaf me een enorm warm gevoel al deze hartelijkheid te mogen ontvangen van mensen die het zelf beslist niet breed hadden.
Zo herinner ik me nog regelmatig dat ik enkele jaren geleden tijdens een tocht in Capadocië werd overvallen door een stortbui die los brak.Ik was nat tot op mijn huid toen ik eindelijk van uit de heuvels het eerste huis aan de rand van een dorp naderde. Men riep mij binnen, stookte de kachel op en bracht mij vers nog warm gebakken brood met hete appelthee.
In een kleine ruimte, gezeten op een kussen wat op de grond lag omringd door 5 wasteilen omdat het dak lekte genoot ik van spijs en drank.Mij terdege bewust dat zo iets eenvoudigs zo overheerlijk kon smaken.
Hun hartelijkheid en gastvrijheid ontroerde mij en vond ik heel bijzonder.
Een week later, daags voor mijn vertrek ben ik terug gegaan om afscheid te nemen en nogmaals te bedanken.
De zon scheen en gezeten op het terras communicerend met handen en voeten en enkele woorden Engels, dronken we weer appel thee met vers brood maar deze keer bedekt met kruimeltjes gehakt.
Een ontmoeting om nooit te vergeten.
Na deze kleine overpeinzing terug naar mijn wandeling van vijf oktober.
Het werd een geweldige wandeling die dag met een landerige picknick aan een stuwmeer.Langzaam begonnen er stadse geluiden tot ons door te dringen, er vlogen vliegtuigen af en aan.We naderden Istanbul.
Om 15 uur arriveerden we in Sazlibosna.Maria was enig zins teleurgesteld dat de 25 km er al op zaten, zij had nog wel even door willen lopen.Nadat we gezamenlijk nog iets hadden gedronken, namen we afscheid van Ilse die om 19 uur een vlucht naar huis had, omdat zij dat weekend moest werken.Maria nam eveneens afscheid en werd opgehaald door haar man.
En wij ??? Zochten ietwat treurig omdat het einde in zicht kwam, ons gastgezin op, waar de kampeerders onder ons, snel hun natte tenten, slaapzakken en matten te drogen hingen in de zon, want deze hadden we niet meer nodig deze reis.
Sedat die op pad was gegaan om ons diner te regelen in het eethuis, kwam verheugd terug met de mededeling dat we gevulde aubergines kregen in plaats van Köfte. Dat had hij uit voor zorg besproken om te voorkomen dat we het voor de zesde dag voorgezet zouden krijgen.
Na vijf dagen linzensoep met Köfte steeg er een gejuich op uit de groep.Het is namelijk een specialiteit en in ieder eethuis wat wij aandeden dacht men ons ermee te verrassen en bracht de eigenaar, tevens kok en bediende vol trots zijn gerecht, Köfte.
Hoopvol draaide ik in de namiddag de waterkraan open, me verheugend op een hete douche bij ons gast verblijf. Groot was dan ook de verbijstering toen bleek dat er een minuscuul straaltje water uit de tuinslang kwam zonder douche kop.Er zat niets anders op dan me verder te verzorgen aan de wastafel.
Plots kwam Sedat met een bericht dat Maria die zeker voor ons een half uur met de auto rijden en in de bergen woonden, ons uitnodigden voor het diner.
De aubergines werden afgezegd maar wel betaald, want dat konden we de man niet aan doen.Tevens werd beloofd dat we kwamen ontbijten.
Maria en haar man kwamen ons met twee auto's op halen en we genoten die avond van hun gastvrijheid en een overheerlijk diner in hun prachtige huis in de bergen.Toen Maria dan ook vermeldde dat zij even overwogen had om Köfte te maken, schoot iedereen in de lach.
Liefs Rita.
Lieve allemaal,
Na een ijzig koude nacht met een onderbreking van een snelle plas achter de tent, had ik verder heerlijk geslapen.
Tijdens het opbreken en inpakken werden mijn handen echter zo koud dat ik niets meer kon dicht knopen of ritsen. Alleen Koen, Marijke en ik hadden buiten geslapen. De anderen binnen in een grote ruimte op een stenen vloer, waar ik overigens geen trek in had en voor de intimiteit van mijn tentje koos.
Nadat Sedat mij een grote dampende mok koffie had gebracht, die ik dankbaar leeg dronk en mijn handen aan had kunnen warmen ging het snel.Ton bracht nog mijn kleding die ik in het trappen gat te drogen had gehangen en bijna zou vergeten.Deze was nagenoeg droog en kon zo de tas in.
Na het ontbijt verscheen Maria, een enig mens van Nederlandse afkomst zij was beeldend kunstenares en sinds 1977 woonachtig in Turkije.Zij had over ons gelezen en liep een dag mee.
De nevel die over de velden hing gaf het landschap iets onwerkelijks.Langzaam verwarmde de zon de aarde en van lieverlee ging er een jas, trui of vest uit.
We pauzeerden in een dorpje waarvan een inwoner ons een enorme watermeloen aanbood en verdween.
De traditie wil dat je vreemdelingen verwelkomd door iets aan te bieden.Het overkwam ons dan ook regelmatig deze tocht.De thee die we dronken in het theehuis bleek zelfs al een keer te zijn betaald door dorpsbewoners, toen we af wilden rekenen.
Het gaf me een enorm warm gevoel al deze hartelijkheid te mogen ontvangen van mensen die het zelf beslist niet breed hadden.
Zo herinner ik me nog regelmatig dat ik enkele jaren geleden tijdens een tocht in Capadocië werd overvallen door een stortbui die los brak.Ik was nat tot op mijn huid toen ik eindelijk van uit de heuvels het eerste huis aan de rand van een dorp naderde. Men riep mij binnen, stookte de kachel op en bracht mij vers nog warm gebakken brood met hete appelthee.
In een kleine ruimte, gezeten op een kussen wat op de grond lag omringd door 5 wasteilen omdat het dak lekte genoot ik van spijs en drank.Mij terdege bewust dat zo iets eenvoudigs zo overheerlijk kon smaken.
Hun hartelijkheid en gastvrijheid ontroerde mij en vond ik heel bijzonder.
Een week later, daags voor mijn vertrek ben ik terug gegaan om afscheid te nemen en nogmaals te bedanken.
De zon scheen en gezeten op het terras communicerend met handen en voeten en enkele woorden Engels, dronken we weer appel thee met vers brood maar deze keer bedekt met kruimeltjes gehakt.
Een ontmoeting om nooit te vergeten.
Na deze kleine overpeinzing terug naar mijn wandeling van vijf oktober.
Het werd een geweldige wandeling die dag met een landerige picknick aan een stuwmeer.Langzaam begonnen er stadse geluiden tot ons door te dringen, er vlogen vliegtuigen af en aan.We naderden Istanbul.
Om 15 uur arriveerden we in Sazlibosna.Maria was enig zins teleurgesteld dat de 25 km er al op zaten, zij had nog wel even door willen lopen.Nadat we gezamenlijk nog iets hadden gedronken, namen we afscheid van Ilse die om 19 uur een vlucht naar huis had, omdat zij dat weekend moest werken.Maria nam eveneens afscheid en werd opgehaald door haar man.
En wij ??? Zochten ietwat treurig omdat het einde in zicht kwam, ons gastgezin op, waar de kampeerders onder ons, snel hun natte tenten, slaapzakken en matten te drogen hingen in de zon, want deze hadden we niet meer nodig deze reis.
Sedat die op pad was gegaan om ons diner te regelen in het eethuis, kwam verheugd terug met de mededeling dat we gevulde aubergines kregen in plaats van Köfte. Dat had hij uit voor zorg besproken om te voorkomen dat we het voor de zesde dag voorgezet zouden krijgen.
Na vijf dagen linzensoep met Köfte steeg er een gejuich op uit de groep.Het is namelijk een specialiteit en in ieder eethuis wat wij aandeden dacht men ons ermee te verrassen en bracht de eigenaar, tevens kok en bediende vol trots zijn gerecht, Köfte.
Hoopvol draaide ik in de namiddag de waterkraan open, me verheugend op een hete douche bij ons gast verblijf. Groot was dan ook de verbijstering toen bleek dat er een minuscuul straaltje water uit de tuinslang kwam zonder douche kop.Er zat niets anders op dan me verder te verzorgen aan de wastafel.
Plots kwam Sedat met een bericht dat Maria die zeker voor ons een half uur met de auto rijden en in de bergen woonden, ons uitnodigden voor het diner.
De aubergines werden afgezegd maar wel betaald, want dat konden we de man niet aan doen.Tevens werd beloofd dat we kwamen ontbijten.
Maria en haar man kwamen ons met twee auto's op halen en we genoten die avond van hun gastvrijheid en een overheerlijk diner in hun prachtige huis in de bergen.Toen Maria dan ook vermeldde dat zij even overwogen had om Köfte te maken, schoot iedereen in de lach.
Liefs Rita.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
