Niet de tijd gaat voorbij maar wij.

Sagres 12 en 13 - 06- 2022

Lieve allemaal ,

Na een kop koffie met een broodje op een terras besloten we om naar Ponta de Sagres te rijden waar een belangrijk erfgoed het Fortaleza de Sagres uit de 16^e eeuw op de wel vijftig meter hoge kliffen lag . Het fort vanwaar Hendrik de zeevaarder zijn

ontdekkingstochten startte en waar zijn zeevaart school gevestigd was. Een locatie waar lang geleden nieuwe technieken werden ontwikkeld die bijgedragen hebben aan de ontdekkingsreizen.

We keken vanaf de kliffen naar het hoog opspattende woeste water , de zon stond al hoog aan de blauwe wolkeloze hemel en mijn zonnebril filterde ternauwernood de zilveren schittering die over de golven van de oceaan lag . We bevonden ons op het kruispunt van de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan , ooit een haven voor vissers en kooplieden uit verschillende landen maar ook een gebied dat geplaagd werd door kapers. Het imposante fort van Sagres was eeuwenlang het belangrijkste slagveld van een geostrategisch maritiem verdedigingssysteem.

Sagres , was een plaats van herinneringen , waar de natuur , het heilige en de mens op een symbiotische manier samen kwamen. Waar ooit religieuze en historische culten en mythen ontstonden. Het was prachtig , indrukwekkend en ik vroeg me af hoe mooi de wereld zou kunnen zijn als we dat maar wilden ……

Hoe anders was het leven nu dan in mijn jeugd het was zoveel trager en eenvoudiger toen …..

Ik fantaseerde hoe heerlijk het leven zou kunnen zijn wanneer we enkel maar leefden zoals het ooit bedoeld was. Dan zouden we zwemmen in zee en ons laten drogen in de zon die ons zou verwarmen en we konden uitrusten op een rots .De wind zou ons verkoeling brengen , er waren bomen en planten die ons voedsel schonken , er was vriendschap en liefde en dat alles gratis zomaar voor niks.

Maar wat deden wij ?

In plaats van alles te koesteren zetten we alles op zijn kop en soupeerden de wereld , voorheen nog traag doch gestaag maar inmiddels sneller en sneller al grotendeels op…..

Het eenvoudige vaak gerestaureerde kerkje dat dateerde uit 1579 , met zijn goud geschilderde houten altaar waar menig zeeman ooit bad voor een behouden thuis komst droeg een sacrale sfeer.

We bezochten het fort van Beliche, liepen blootsvoets over het strand en door het zilte koele water, dromend over verre einders lieten we onze voeten drogen op een rotsblok , keken naar de ondergaande zon, dronken witte koele wijn bij licht verteerbare vers bereidde maaltijden, We genoten ….. en ik realiseerde me op hetzelfde moment dat het niet de tijd was die voorbij ging , maar wij.

Liefs Rita