Het gehinnik van een paard

El Rocio 16 – 06 – 2022

Lieve Allemaal ,

Het kleine bijzondere dorp El Rocio dat grensde aan het nationaal park Donana in de provincie Huelva lag er bijna verlaten bij. We dwaalden door de stoffige niet geasfalteerde straten waar enkele ruiters op galopperende paarden menig stof deden opwaaien. Het prachtige witte kerkje de spil van El Rocio dat op een grote zandvlakte lag schitterde in het felle zonlicht .Daarom heen was het dorp gebouwd en direct rondom de kerk lagen de

heiligdommen van wel honderd zes broederschappen uit alle delen van Spanje. Al dit moois vond zijn oorsprong in de dertiende eeuw met de bouw van een kleine kapel door een edelman. De meeste huizen waren verlaten en werden alleen bewoond tijdens de Bedevaart van El Rocio, de belangrijkste gebeurtenis in het dorp die volgens jarenlange traditie plaats vond op tweede Pinksterdag. De Romeria del Rocio die jaarlijks tienduizenden pelgrims trok mocht ik zelf namelijk al eens mee maken en had een onuitwisbare indruk bij mij achter gelaten , vandaar dat ik Ger wild enthousiast mee voerde en vertelde over deze spectaculaire dag toen de Virgen begeleid door tienduizenden pelgrims in een wonderbaarlijke en grootse harmonie van katholicisme en flamenco voorafgaand door vele rituele en muzikale momenten werden straten overspoeld met kleuren, dansen en passie.

Het verhaal wilde dat op deze plek ergens in de XV eeuw een jager op een boomstronk een beeld van een maagd vond. Dit was zo mooi dat hij haar mee nam naar zijn dorp dat op dertien kilometer afstand lag. Het beeld was zo zwaar en het kostte hem zoveel moeite dat hij gedurende de tocht naar huis stopte om te rusten en in slaap viel. Toen hij ontwaakte was het beeld echter verdwenen. Hij zocht maar kon het niet vinden, pas toen hij terug ging naar de oorspronkelijke plek ontdekte hij dat het beeld terug was op de plek waar hij het gevonden had. Totaal onder de indruk van dit "wonder" trok hij terug naar zijn dorp waar hij iedereen over dit wonderlijk gebeuren vertelde. Men ging met hem mee en trof het beeld inderdaad aan op die plek. De jager werd geloofd en men nam het beeld mee naar de kerk van Almonte.

El Rocio bestond nog steeds uit eeuwenoude tradities , een brandende zon , zand , zweet , muggen , gehinnik , moerassen , negen honderd jaar oude olijfbomen , zwaluwen , ooievaars , adelaars , flamingo’s , zwanen , eenden en nog vele anderen vogels die in de moerassen hun voedsel vonden.

We huurden een huisje op de camping van het desbetreffende park en reserveerden een maaltijd bij een plaatselijk restaurant waar we na een uitgebreide douche genoten van een heerlijk vegetarisch maal op het terras in gezelschap van een handvol fluisterende mensen. De ondergaande zon kleurde zowel de lucht , het water als de flamingo’s rood. Een zachte bries gleed langs verhitte wangen , de natuur kwam tot rust . El Rocio hulde zich in duisternis en aan de inktzwarte hemel verschenen eerst aarzelend maar al snel duizenden sterren en ergens in de verte doorbrak het gehinnik van een paard voor heel even maar, de doodse stilte.

Liefs Rita