Ontvangst door de burgemeester van Pinarhisar.

28-09-2011


Lieve Allemaal,



Het was een heerlijke dag vandaag.


Allereerst maakten we een korte ochtendwandeling door het dorp Karincak met zijn vele vervallen Griekse huizen.Indertijd verlaten door de Griekse bewoners, toen het Griekse leger in 1921 Turkije binnen viel en het Ottomaanse rijk ineen stortte.

Er ontstonden enorme vluchtelingen stromen alle kanten op; Turkse bevolkingsgroepen werden Griekenland uit gezet en alle Grieken moesten Turkije uit.Het gevolg was een vluchtelingenstroom van 2 miljoen mensen.

Onlangs heeft premier Erdogan besloten de vroegere Griekse bewoners hun bezittingen terug te geven.

Bij de bakker verbaasden we ons over de enorme meters lange stok waarmee hij de broden uit de oven haalde.De stok was dusdanig lang dat hij een uitsparing in de voorgevel van zijn winkel had gemaakt waar door de stok naar buiten kwam als hij zijn oven leeg haalde.Hij lette nergens op, dus als je liep te suffen op het trottoir kon je een enorme smak maken.

We vielen van de ene verbazing in de andere.

Het dorp was een prachtige begrafenis auto rijk, echt geweldig.

De vele zwerfhonden die er rond liepen snuffelden tussen het afval naar etensresten maar vielen ons niet lastig.

Eenmaal op pad hadden wij het tempo er goed in.Rond 11.00 uur arriveerden wij in Pinarhisar waar we verwelkomd werden door de burgemeester met zijn gevolg en een fotograaf van de plaatselijke krant.

Er werd ons thee aangeboden in een schoon gespoten park, alles was nog nat.

Ambtenaren waren druk om het ons naar de zin te maken en Sedat keuvelde gezellig met de burgemeester, die geen andere taal beheerste buiten het Turks.Zijn functie als burgemeester was een neven activiteit, de man was dierenarts van beroep.Hij was zeer geïnteresseerd in de Sultan's Trail, die met het oog op de toekomst een mooie bron van inkomsten kon worden voor zijn stad.

In overleg liep er een ambtenaar met ons mee die dag tot Poyrah zodat men wist hoe de route liep en voor dat gedeelte zou de gemeente Pinarhisar voortaan zorg dragen voor de markering.

Diep respect had ik 's avonds voor deze man, die de hele dag is meegelopen door een onherbergzaam heuvelachtig gebied in zijn kantoor outfit.Strak in het pak op een paar leren schoenen met enorme puntneuzen.

We werden weer eens weggestuurd door soldaten, dus moesten we een andere weg zoeken.

( Turkije heeft wel stafkaarten maar deze worden niet uitgegeven en zijn militair geheim.De voorhanden zijnde kaarten zijn heel beknopt en om die reden loop je vaak verkeerd, het is een heel gedoe om je weg te vinden. )

Uiteindelijk kwamen we in Poyrah aan waar we onze enorme dorst lesten.

Vies en stoffig als we waren werden we opgehaald door een kleine school bus om aan te kunnen schuiven aan het diner met de burgemeester en zijn gevolg waar we die ochtend voor waren uitgenodigd. Het werd ons aangeboden in het restaurant van de cement fabrieken van Pinarhisar.Kosten nog moeite werden gespaard en we genoten van een heerlijke maaltijd.We dronken wijn, bier of raki.

Maar voor dat het zover was brachten we eerst een bezoekje aan een kunstnijverheid school waar de directeur ons al op wachtte en vol trots alles liet zien.Hij mocht met recht trots zijn want de kinderen hadden prachtige keramische borden, kommen en vazen gemaakt.Daar bleef het echter niet bij ook de tekeningen, sieraden en breisels waren van een zeer hoog niveau.Nadat we ieder een geweven tasje aangeboden kregen namen wij hartelijk afscheid.


Liefs Rita.