Texel

Texel 21 juli


Lieve allemaal ,


Na een onstuimig afscheid van allen reden wij eindelijk richting Texel. Mijn horloge gaf aan dat het half tien was. De hemel zat potdicht en onder een grijs wolkendek reden wij de autoweg op. Ondanks de zware plensbuien die de ruitenwissers nauwelijks konden verwerken hadden wij er zin in en zongen de prachtigste liederen onderweg naar het eiland. Ernst straalde en genoot van zijn vrijheid , op zijn verzoek pauzeerden we twee maal. De vakantie was begonnen. De reis verliep voorspoedig , we genoten van het platte polderland , de oh zo typische Hollandse knusse polderhuisjes de prachtige luchten en van de vele vogels die er woonden. Ik opende het autoraam om te checken of we de zilte zeelucht al konden ruiken. In Den Helder bleken er geen wachttijden bij het veer te zijn en reeds in het bezit van een E ticket kon ik zo het nauwe ruim in rijden waar we ons snel uit de auto wurmden en vervolgens naar het dek spoedden om niks te hoeven missen van deze voor Ernst spannende oversteek . Ondanks de stevige wind trok de hemel weer dicht en werden we op Texel verwelkomd door een enorme stortbui , de poppetjes dansten dan ook van plezier over het geasfalteerde wegdek .


Nadat ik mijn auto had geparkeerd bij de receptie om me aan te melden , bleek dat er een riem van mijn rugzak tussen het slot van de achterklep was gekomen en dat deze daardoor niet reageerde op het automatisch openen. Ik kon trekken wat ik wilde het lukte niet , er zat dan ook niets anders op dan kruipend over de achterbank me een weg banend over en door alle mee gezeulde spullen de hoedenplank te verwijderen en zo liggend op mijn buik de rugzak er uit trekken , wat me na veel gesjor uiteindelijk lukte.

Een plekje in een idyllisch duin pannetje hield ook in dat ik alle spullen vanuit de auto naar boven moest zeulen waar ik dapper met hulp van Ernst mijn kleine tentje opzette in een inmiddels door de hevige regenval veranderde modderpoel. Ik sleepte de slaap en keuken spullen naar boven en liet de rest in de auto. We doken samen het tentje in en prezen ons zelf de hemel in dat het toch maar mooi gelukt was ondanks het slechte weer en Ernst liet het thuisfront weten dat het ons goed ging.

Christel had voor de eerste avond een enorme kom macaroni mee gegeven die rijk gevuld was met overheerlijke verse groenten en verrukkelijk rook , daarbij gaf ze Parmazaanse kaas komkommer en een toetje . We zouden van de honger niet om komen. Toen het ophield met regenen en het alleen nog wat na drupte besloot ik onze hongerige magen van al dit heerlijks te gaan voorzien , kroop mijn tentje uit schepte de macaroni in een grote koekenpan om deze te gaan verwarmen toen echter bleek dat de gasbrander het niet deed. Ik zette de pan in het iets hoger gelegen begroeide gedeelte van de duinpan en ging het gas zitten verwisselen waar ik behoorlijk mee zat te prutsen want ik had de gasbrander van Ernst mee genomen , deze was mijn inziens nog uit het stenen tijdperk . Geobsedeerd door dit gebeuren was ik mijn pan macaroni helemaal vergeten totdat Ernst uit riep ; Oma kijk die meeuwen ‘ Drie grote zee meeuwen hadden zich ontfermd over de macaroni die in hun drift om te schrokken alle kanten uitspatte. Ernst vond het prachtig en vertelde het die avond aan een ieder die het maar horen wilde. Ik joeg ze weg , ruimde de boel op en besloot op de camping een hapje te gaan eten wat overigens heel goed smaakte.

Na het eten wilden we beiden naar het strand, waar we uitgelaten renden , sprongen en dolden. Het was heerlijk . Na een poezen wasje kropen we die avond moe maar gelukkig ons tentje in waar ik al snel lag te luisteren naar de rustige ademhaling van Ernst en het ruisen van de zee. Wellicht kwam het door de zwaar bewolkte hemel maar ik miste deze nacht de sterren maar vooral de maan.

Liefs Rita.