Greifswald

Zinnowitz 24 oktober 2014


Lieve allemaal ,


Acht graden een koude wind , herfst , guur , grijs , verlaten , eenzaam , melig heel melig , zo erg zelfs dat we de slappe lach kregen en de tranen over onze wangen rolden.

De laatste dag hadden we bewaard voor Greifswald , tijdens de reis er naar toe begon Ernst al.

We reden door het vlakke land de provinciale weg die wij volgden slingerde zich door het troosteloze grijze landschap. Een huisje met een rood dak , een schoorsteen waar grijze rook uit omhoog kringelde en de wereld zo mogelijk nog grijzer maakte was het enige frivole wat ik kon ontdekken. Een benzine station , zwarte kraaien cirkelden boven een veld bij een boerderij werden pompoenen aangeboden. Er stonden eierautomaten langs de kant van de weg , meestal in de buurt van een boerderij en ja hoor daar was ie …. Ernst ; Ei ei ei fahr mich nicht vorbei ...


We maakten een wandeling door de binnenstad en genoten van het prachtige marktplein , de typische huizen die wedijverden met elkaar wie de mooiste was , bewonderden de kerken met name de Nicolai kerk die met haar 100 meter hoge toren hoog boven de Hanzestad uit torende en waarvan je vanaf haar galerij een prachtig uitzicht had over de stad en op het eiland Rügen , de universiteit , een klooster ruïne , we snoepten te veel , ik paste heel aparte hand gemaakte geviltte wollen hoedjes , kocht de kleinkinderen een aardigheidje en miste iets , ik miste leven in de brouwerij . Ja dat was het. Een universiteitsstad hoorde te bruisen , deze was mooi en verzorgd , maar doods. De toeristen informatie beloofde een stad met flair maar die kon ik niet ontdekken.

We verbaasden ons over de namen van de restaurants Im Himmel – Zum Suppentopf – Futter Krippe en maakten er grapjes over. Het werd koud echt koud een zware nevel hing boven de velden toen we in de avondschemer huiswaarts keerden.

Liefs Rita.