Stürmisch

Zinnowitz 23 oktober 2014


Lieve allemaal ,


Net toen ik dacht dat er geen beweging meer in te krijgen was , dat natuur en mens verstomd waren door al het onrecht en oorlogsgeweld net toen ik bijna de hoop op wilde geven werd de stilte doorbroken …………. Eindelijk het was stürmisch.

De hemel werd lichter , de Baltic beukte op het strand , meeuwen krijsten opgewonden , mensen kropen uit hun schulp en huizen , kinderen vliegerden op het strand , verliefden zoenden , honden renden en blaften , de zee lokte , het bruiste , er was leven .

Ik stapte stevig door na mijn drie uur durende strandwandeling om op tijd op het door Ernst en mij afgesproken punt te zijn voor een late lunch . Na de lunch bezochten wij samen de Galerie van het echtpaar Meyer in Zinnowitz in hun prachtige villa. Nadat wij aangebeld hadden kwam de kunstenaar zelf ons verwelkomen en we raakten in een gezellig gesprek over kunst en aanverwante zaken.

Hij vertelde trots dat er ook werk van hen in de Israël Galerie Linka aan de Prinsengracht in Amsterdam hangt.

We bewonderden doeken van zijn vrouw Brigitte Meyer waarvan ik de vier badende vrouwen in zee het mooist vond. De doeken van zijn zoon Robert waren ook niet onverdienstelijk en van de meester zelf , tja wat moest je ervan zeggen ……………

Er was keramisch werk van collega kunstenaars , niet onaardig hoor maar eerder gedateerd , niets vernieuwend .

Déjà vu is denk ik de meest passende omschrijving.

Misschien is het de mensen niet kwalijk te nemen. Toen ik een oudere heer op het strand eens vroeg of het stuk land wat ik zag het eiland Rügen was ; Antwoordde hij dat het naar alle waarschijnlijkheid zo was maar dat hij het antwoord schuldig moest blijven omdat zijn schoolkennis onder de communisten niet verder ging dan 20 kilometer rondom het eiland. Bang dat de mensen zouden vluchten wisten ze nog niet waar Zweden lag.

Men proeft en ziet dat hier nog overal , de mensen gedragen zich onwennig, aarzelend , schuchter het kost tijd veel tijd om echt vrij te leven maar vooral om het te zijn.

Het houdt mij bezig en ik ontdekte dat er in 2002 een groot muziekfestival is geweest in Peenemünde genaamd :

Frieden und Versönung aus Peenemünde

en dat het War Requiem van Benjamin Britten werd uitgevoerd in de dode Fabriek van Peenemünde door dirigent Rostropovic . Ik heb er naar geluisterd het is werkelijk prachtig.

Liefs Rita.


Und so waren es dann auch, ein großartiger Mstislav Rostropovich, einzigartige Solisten, eine grandiose Leistung der Chöre, begeisternde Musiker und ein dankbares und begeistertes Publikum. Leise in der Unendlichkeit der Turbinenhalle fast verschwindende Töne, zarte, klagende Stimmen der Knabenchöre, kraftvolle, Freude und Glück versprühende, die Halle erfüllende Orchesterklänge und Chorstimmen, leise und stimmgewaltige Lieder der Solisten... Endend mit "Lasst uns nun schlafen. Mögen sie in Frieden ruhen. Amen.", immer leiser werdend bis zur totalen Stille - hier wo einst donnernde Maschinen den Lauf der Welt mitbestimmen sollten - bis zur totalen Stille - eine Gedenkminute für die zahllosen Opfer - einem Schwure gleich dass es nie wieder geschehen dürfe - eine Stille die kraftvoll und mächtig wirkte und jäh umschlug in tosenden Beifall als Rostropovich sich umdreht zum Publikum - minutenlange standing ovations für das Meisterwerk - für die Versöhnung in der einstigen Fabrik des Todes...