In de herberg

Soto Luina 31 – 05 – 2022

Lieve allemaal ,

Vanochtend een korte wandeling gemaakt en heerlijk ontbeten op een terrasje in de zon waar de koffie mij bijzonder goed smaakte. Omdat we niet dezelfde weg terug wilde rijden naar de kust en nog een graantje mee wilde pikken van het prachtige bergmassief Picos de Europa reden we vanuit Potes naar Fuente Dé.

De prachtige tocht er naar toe leidde langs talrijke dorpjes , zoals Camaleño, La Molina, Pido, Espinama, Las Ilces, Cosgaya en Areños.

Tot vijfhonderd meter hoogte was de Picos begroeid met iepen , eiken, kastanje en essen bomen . Er groeiden alpen viooltjes, de piramide orchidee, distels en vele andere kleurrijke planten. Een ideale omgeving voor de dieren zoals berggeiten, vossen, otters, wolven en beren en niet te vergeten de adelaars en gieren.

Uiteindelijk kwamen we aan in Fuente Dé dat aan de voet lag van het massief van Urrieles en waar de weg ook ophield. Fuente Dé telde slechts een hotel , een restaurant en een grondstation waar men met de kabelbaan negenhonderd meter omhoog kon naar een rotsplateau vol kraters en waar men een prachtig uitzicht had over de toppen en dalen van de Picos. Vanwege de dichte mist en donkere wolken lag de kabelbaan stil en nadat we wat rond gewandeld hadden besloten we terug te rijden en namen bij Potes de afslag naar Riano en genoten onderweg van de adembenemende vergezichten het was werkelijk prachtig.

In Riano reden we over de brug van het indrukwekkende stuwmeer dat ontstond nadat men een dam had gebouwd in de rivier de Esla en dat nu een kustlijn had van honderd drie kilometer. Het ontstaan van het meer had een lange geschiedenis , te lang om er nu diep op in te gaan maar het stadje stond bekend om de strijd die de inwoners voerden bij de ontruiming en afbraak van de woningen. Mensen klonken zich vast aan hun huizen en de Guardia Civil (de Spaanse politie) moest er stevig tegenaan om ze weg te krijgen. En zo verdween het oude Riaño toch na tachtig jaar discussie en na veel verzet in het stuwmeer. Voor degenen die er woonden een gruwel en voor hen die Riaño Viejo gekend hebben is het nieuwe dorp een saaie bedoening. Wat resteert als herinnering aan het oude dorp is de kerk van Riaño die steen voor steen uit het eveneens onder de waterspiegel verdwenen dorp Pedrosa del Rey werd overgebracht naar Riaño Nuevo.

Toen we in Soto Luina aankwamen regende het behoorlijk en toen Ger plotseling afremde omdat er een herberg voor de pelgrims naar Santiago langs de kant van de weg lag , zagen we onze kans schoon en zo gebeurde het dat we weer in een herberg sliepen tussen de wandelaars en dat was best gezellig. We genoten van een heerlijk avond maal in het restaurant van het hotel dat er tegenover lag en sliepen die nacht als roosjes.

Liefs Rita