Chaos

Lissabon 09 – 06 – 2022

Lieve allemaal ,

Nadat we de boel hadden opgebroken maakten we alvorens verder te trekken een strandwandeling bij Foz de Alerho waar we het zilver witte strand bijna voor ons alleen hadden.

Het intens licht schitterde op de golven en het witte zand , meeuwen kresen en er woei een stevige wind. Na twee uurtjes sjouwen en een kop koffie op een winderig terras reden we verder naar het schiereiland Peniche waar we tijdens weer een korte wandeling onze ogen uitkeken naar alle indrukwekkende rotspartijen en waar ik maar geen genoeg kon krijgen van het prachtige uitzicht op het woeste water en kliffen. Op het meest Westelijke puntje van Peniche lag de Cabo Carvoeiro , we bewonderden de bijzondere geologische gevormde rotsen en tijdens de korte wandeling voelden we dat de grond onder onze voeten door de woeste golfslag bewoog.

Ik voelde me immens nietig en klein in deze woestenij maar voelde tevens de grootsheid en kracht daarvan , het raakte me en ik dacht aan de grootsheid van het leven. Aan alle mensen waarvan we de laatste paar jaar afscheid hadden moeten nemen , aan de doden , verwondingen en het verval waarmee hun einde gepaard ging , maar besefte ook hoe poreus we waren. Het ontroerde me , voelde de weemoed van de ouderdom maar daar tegen besefte ik dat ik enorm genoot van mijn kleinkinderen en jonge mensen nog zoekende naar hun weg en plaats in het leven , genoot van hun groei en ontwikkeling maar zag ook hun pijn van het leven.

Van Peniche naar Lissabon was een feestje voor het oog . Het groene landschap wisselde zich af met lagunes , akkers, wijngaarden, rivieren ,bossen en velden. Prachtige rotsformaties aan grillige baaien rezen op uit de oceaan. Kleine witte dorpjes , windmolens , witte kerkjes en typische gehuchtjes in een glooiend landschap boden adembenemende vergezichten.

Eenmaal in Lissabon liepen we vast in een enorme drukke stad die bijna geheel onderweg was naar de voetbal wedstrijd Portugal tegen Tsjechië en zo bleek later , deze ook won met twee – nul.

Mede ook omdat de Portugezen vier dagen vrij hadden vanwege de Dia de Portugal en Camöes–dag die op een vrijdag viel was het een complete gekte en chaos op de wegen , er werd geroepen en geclaxonneerd. De voetbalfans zongen en zwaaiden met vlaggetjes en petten en haastten zich tussen de langzaam rijdende of stilstaande auto's door om maar op tijd te zijn voor de wedstrijd.

Juni kende vele feestdagen waarin gemeentelijke feestdagen samen vielen met nationale feestdagen. De mensen waren blij en opgetogen, gezinnen reden voor een korte vakantie met hun auto's vol geladen de bloedhete stad uit naar het strand en wij zochten in deze chaos naar een camping die we maar niet konden vinden omdat we telkens vastliepen en door de vele straten met eenrichtingsverkeer bleven we enige tijd rondjes rijden en sloten dan vervolgens weer aan in de file die we zo opgetogen hadden verlaten.

Eindelijk vonden we een camping aan zee waar we als beloning een mooie plek onder de bomen kregen. Toen we 's ochtends Foz do Alerho verlieten gaf de thermometer negentien graden aan maar deze was inmiddels opgelopen naar dertig graden. Na alle kampeer rituelen zoals uitpakken ,opbouwen en installeren namen we een verkwikkende douche en bleven 's avonds op de camping.

De dag liep ten einde , een zwoele wind gleed langs mijn wangen , weide vogels streken neer , snelle veulens stonden stil , de dag ging over in de nacht.

Liefs Rita