Eindelijk een douche.
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
18 Oktober 2011 | Turkije, Kırklareli
26-09-2011
Lieve allemaal,
De groep werd vandaag in tweeën gesplitst zodat we later konden evalueren welke route het daad werkelijk zou worden.
Vol goede moed gingen we met zijn vieren op pad en stapten stevig door.Onze route was 4 km langer en we zouden samen lunchen, dus was het wel even aan poten.
Al snel stonden we voor een met struiken begroeide stijlwand met beneden een snelstromende beek die we nadat we deze waren overgestoken ook weer stijl omhoog moesten klauteren om er uit te komen.
Ridder Koen baande voor mij een weg met zijn stok, gaf zorgzaam aanwijzingen zodat ik zonder blessures beneden aankwam.Zelf had hij behoorlijk zijn knie open gehaald.
Allereerst gooide Koen onze rugzakken naar de overkant van de beek op het droge.Dit was mij nooit gelukt, rugzak te zwaar of de beek te breed, vul het maar in.
Na enig glibberen van steen naar steen door het ijskoude water aan de stevige hand van Koen arriveerden we samen droog aan wal.
Gezeten op een stuk plastic, giebelend als twee tieners over onze triomf droogden we onze voeten met papieren zakdoekjes.
Opnieuw maakte Koen de weg vrij en sloeg het doornig struikgewas plat met zijn stok, zodat wij na enig oponthoud toch veilig boven aan kwamen, waar ik eerst zijn kniewond verzorgde alvorens verder te gaan.
Daar kozen we gezamenlijk tot groot afgrijzen van ons groepje voor het asfalt in plaats van een zand pad, omdat we al teveel tijd hadden verloren.
7 km Asfalt we baalden, niets zo bevorderlijk voor blaren als asfalt.Het was inmiddels bloedheet en we sjokten voort.
Na 7 km was daar dan toch de andere groep die heel relaxt hadden gelopen.Na een gezamenlijke lunch liepen we samen verder.
's Avonds overnachtten we in een hotel in Kirklareli waar ik voor het eerst een eigen kamer had.Van pure vreugde ben ik niet gaan eten maar heb gebadderd, kleding gewassen, wat fruit gegeten en genoten van het moment voor mij zelf.
Liefs Rita.
Lieve allemaal,
De groep werd vandaag in tweeën gesplitst zodat we later konden evalueren welke route het daad werkelijk zou worden.
Vol goede moed gingen we met zijn vieren op pad en stapten stevig door.Onze route was 4 km langer en we zouden samen lunchen, dus was het wel even aan poten.
Al snel stonden we voor een met struiken begroeide stijlwand met beneden een snelstromende beek die we nadat we deze waren overgestoken ook weer stijl omhoog moesten klauteren om er uit te komen.
Ridder Koen baande voor mij een weg met zijn stok, gaf zorgzaam aanwijzingen zodat ik zonder blessures beneden aankwam.Zelf had hij behoorlijk zijn knie open gehaald.
Allereerst gooide Koen onze rugzakken naar de overkant van de beek op het droge.Dit was mij nooit gelukt, rugzak te zwaar of de beek te breed, vul het maar in.
Na enig glibberen van steen naar steen door het ijskoude water aan de stevige hand van Koen arriveerden we samen droog aan wal.
Gezeten op een stuk plastic, giebelend als twee tieners over onze triomf droogden we onze voeten met papieren zakdoekjes.
Opnieuw maakte Koen de weg vrij en sloeg het doornig struikgewas plat met zijn stok, zodat wij na enig oponthoud toch veilig boven aan kwamen, waar ik eerst zijn kniewond verzorgde alvorens verder te gaan.
Daar kozen we gezamenlijk tot groot afgrijzen van ons groepje voor het asfalt in plaats van een zand pad, omdat we al teveel tijd hadden verloren.
7 km Asfalt we baalden, niets zo bevorderlijk voor blaren als asfalt.Het was inmiddels bloedheet en we sjokten voort.
Na 7 km was daar dan toch de andere groep die heel relaxt hadden gelopen.Na een gezamenlijke lunch liepen we samen verder.
's Avonds overnachtten we in een hotel in Kirklareli waar ik voor het eerst een eigen kamer had.Van pure vreugde ben ik niet gaan eten maar heb gebadderd, kleding gewassen, wat fruit gegeten en genoten van het moment voor mij zelf.
Liefs Rita.
-
18 Oktober 2011 - 14:12
MARLICE VAN DER MEER:
RITA....WAT BEN JE TOCH EEN DAPPER VROUWKE.
JE MOET ER BEST EEN BEETJE MOED VOOR HEBBEN OM ZO
DOOR HET RUIGE LAND TE ZWERVEN.
MAAR DE BELONING WAS WEER EEN HEERLIJK WARM BAD...
ZO ZIE JE HET SUFI-PAD BRENGT, WAT JE VERDIEND....EEN VAN RUMI'S UITSPRAKEN:
HET WATER ZEGT TEGEN WIE VIES IS; "KOM HIER"
WIE VIES IS ZEGT; "IK SCHAAM ME ZO."
HET WATER ZEGT: "HOE KAN JE SCHAAMTE WEGGEWASSEN WORDEN ZONDER MIJ?"
EN NOG ZO'N MOOIE....
ZUIVER VAN HART TREKKEN WE, LEREND, DE WERELD DOOR
EN RAKEN IN DE BAN VAN ALLES OM ONS HEEN.
JE BENT STEEDS ERGENS NAAR OP ZOEK,
MAAR HET ONTGAAT JE
DAT JE,DAT WAT JE ZOEKT, AL BENT!!!!...JE BENT EEN WERELDWIJFFIE...EEN TOPPER!!!!
KNUFFEL VAN MIJ!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
