Anti pasta

Ermita de San Nicolas 05 – 09 – 2016

Lieve allemaal,

Rillend in de vroege ochtend kou at ik een bakje yoghurt met wat amandelen en nadat ik mijn rugzak had gepakt begonnen we te lopen.

Het was heerlijk zo vroeg buiten te zijn en langzaam werd het licht de nacht veegde geruisloos het laatste donker van het hemelruim , lichte schaduwen trilden in het eerste licht van de dag , een opkomende zon kroop aarzelend van achter de heuvels door het luchtruim omhoog en een zachte bries streelde onze nog koude wangen . Bij een boerderij strekte een haan zijn nek en kondigde luidkeels de nieuwe dag aan en een hond bewaakte luid blaffend het erf. Het Spaanse land werd langzaam wakker .

De oude burcht "Castrum Sigerici" lag op een solitaire heuvel in het landschap en na een uurtje bereikten we Castrojeriz waar we ons de koffie en het ontbijt goed lieten smaken. Het stadje telde 1100 inwoners en vier kerken . Toen we door de stille hoofdstraat ( sirga ) wandelden verbaasden we ons over de belangrijke bouwwerken het bleek dat er in de bloeiperiode vier grote pelgrimshospitia hadden gestaan. Vanuit het stadje liepen we via een steile helling de meseta in die hier smal was en vanaf de heuvel van Mostelares een schitterend uitzicht bood over het landschap. Rond het middag uur bereikten we Ermita de San Nicolas een bijzondere overnachtingsplek eigenlijk was het te vroeg om te stoppen maar het zou veertig graden worden die dag en de drie vrouwen uit Zuid Afrika die inmiddels weer herenigd waren lagen heerlijk te luieren in de schaduwrijke tuin. Ik kon mijn geluk niet op want ook hier was net als in San Anton nog een slaapplekje vrij voor Camilla en mij .... toen was de herberg vol.

Een Italiaan offerde zes weken vakantie en runde samen met een Spanjaard de kleine maar zeer bijzondere herberg. De Italiaan was druk , dynamisch , bevlogen , vrolijk en werkte hard. Nadat ik me ingeschreven had luierde ik samen met de andere vrouwen in de lommerrijke tuin. Na enkele uurtjes wandelden Camilla en ik naar het dichtstbijzijnde dorp dat zo’n drie kilometer van de kerk vandaan lag plofte op een terras en bestelden het grootste bier en een bocadillo , het was zo heet , zo heet. We brachten er de tijd gezellig kletsend door met de dorstige pelgrims die onderdak zochten in de ernaast gelegen herberg .

Tegen de avond slenterden wij terug , genoten van een heerlijk warme douche en waste onze kleren. Voordat we aan tafel gingen was er een voetwassing waarbij wij allen in een kring zaten en men ons een voor een bij naam toesprak ons daarbij een Buen Camino wenste water over onze voeten goot en ze kuste. Daarna schoven wij aan een gezellige dis , er was hoe kon het anders anti pasta, pasta carbonara , fruit , kaneel koekjes , kannen water en rode wijn.
De laatste zonnestralen vielen door de open kerkdeur naar binnen en stofdeeltjes dansten in het gouden licht , het kaarslicht op tafel wierp vreemde schaduwen op de donkere muren van de kerk , er werd gitaar gespeeld en gezongen het was een heerlijke avond …..

Toen ik ging slapen zag ik dat duizenden stille sterren en een opkomende maan een zacht zilveren glans legde over het kerkje in de meseta.

Liefs Rita