Weerzien

Pedrouzo 30 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Mijn ervaring was dat er in de grote herbergen doorgaans een deprimerende sfeer hing .Altijd als ik een grote zaal opliep viel de zwaarte op mijn schouders , vermoeide pelgrims lagen verveeld naar het plafond te staren , keken wezenloos voor zich uit of sliepen , maar nu het eind in zicht kwam werd de sfeer in de grote herbergen grimmiger mensen raakten oververmoeid en waren daardoor minder tolerant , mijn voorkeur ging dan ook uit naar een kleine herberg omdat de sfeer er in zijn algemeenheid beter was , er werd gepraat , gelachen en ervaringen uitgewisseld.

Het kostte een half uur om de stad uit te komen maar eenmaal aan de rand ervan stak ik de Rio Ladrón over en liep via een geasfalteerde weg naar het dorp Pregontoño vanwaar ik richting het dorp Cortobe in Peroxa kwam waar ik door een loofbos omhoog liep en vervolgens in een prachtig beekdal uit kwam in een eikenbos en via een helling omhoog naar het gehucht Taverna Vella wandelde en na amper een kwartier aan de rand van A Cazada bij kilometermarkering 31,1 waar een ijverige landmeetkundige aan het werk was geweest.

In Calle een typisch boerendorp dat in een dal lag zocht ik mijn weg tussen natuurstenen huizen over geplaveide straten , tussen muurtjes en over stapstenen door de beek , op de kleine akkers groeiden Galicische kolen en mais . Ik droomde mijn droom terwijl ik liep over eenzame holle wegen , van verre luidde een klokje en een regen aan zonnestralen viel over het landschap.

Het was warm ,tijdens de lunch ontmoette ik Marianne uit Nederland , verheugd om elkaar weer te zien dronken we samen koffie en babbelde even bij waarna ieder weer zijn eigen tempo volgde naar Boavista en Salceda waar in beide dorpen veel vee werd gehouden. Ik passeerde Ras en liep verder naar Brea en Rabiña de zon brandde en mijn watervoorraad was zo goed als op weer een heuvel op waar ik in het dorp Cerceda een mega groot ijs at op een troosteloos terras langs de kant van de weg . Marianne kwam voorbij en liet zich smachtend van de dorst naast mij op een stoel van het terras vallen bekeek haar blessures en besloot lang te pauzeren….. Ik ging verder volgde de oude weg naar Santa Irene waar ik bij een drinkplaats mijn watervoorraad aanvulde , liep door een eucalyptusbos en over eindeloos asfalt de laatste kilometers naar Pedrouzo , waar ik in trance de doorgaande weg omhoog sjokte in de hoop op een herberg. Het zonlicht verblindde mijn zicht maar opeens hoorde ik dat iemand mij riep en drong het tot mij door dat Antje uit Zuid Afrika wild zwaaiend en roepend op de middenberm stond terwijl de auto’s voor en achter haar langs raasden. Ik keek naar links waagde de oversteek en omhelsde Antje op de middenberm terwijl de tranen over mijn wangen rolden en zij riep ; Ons het so na jou uitgesien ‘ en mij stevig vast hield en omhelsde.

Vanuit mijn betraande ooghoeken zag ik dat Pauline vanaf het terras wakend over twee enorme pullen bier al zwaaiend en lachend de aandacht trok , ook wij begroette elkaar ontroerd en lacherig. Zij nodigde mij uit bij hen in de herberg te slapen , wat ik maar al te gezellig vond en me snel ging aanmelden voordat deze volliep. Het was een grote herberg maar ik kreeg een eenpersoonsbed in een hoekje bij het raam en omdat het plafond schuin afliep sliep er niemand boven mij en was ik
zielsgelukkig met mijn privé hoekje.

Terug op het terras dronken we koel bier in ijs gekoelde glazen , we lachten en vertelden , zij nodigde mij uit om samen te eten in de herberg zodat ik mij kon gaan verzorgen dan zouden zij de boodschappen doen en Pauline bood aan te koken. Het voelde zo zalig zo warm en vertrouwd ….

Ik zong onder de douche genoot van het heerlijk warme water ondanks de sobere sanitaire ruimtes met weinig privacy … Pauline stak haar hoofd om de hoek en riep dat er wijn was en een knabbel. Het was gezellig druk in en om de grote keuken waar kruidige geuren van allerhande gerechten de ruimte vulden. We dronken rode wijn uit stenen bekers , aten olijven en zoutjes ik realiseerde me dat ik nog steeds een enorme paprika meezeulde in mijn rugzak rende naar boven waste deze in de keuken sneed hem in reepjes en aten deze al pratend en lachend op. Pauline zette een verrukkelijke paella op tafel , rijk gevuld met garnalen zo kruidig zo heerlijk kon alleen zij hem maken daar kon geen restaurant tegenop. Er schoven een tiental jongeren aan onze lange dis die gezamenlijk aten en gerechten deelden. De meisjes aten beschaafd maar de jonge mannen konden aan hun gespierde bodies te zien nog wel wat gebruiken en zij namen graag de overige paella aan en aten deze smakelijk op. Er was een toetje en koffie we tafelden lang na en kletsten nog even met twee mannen uit Drenthe die we ook regelmatig ontmoet hadden tijdens onze tocht en spontaan aanschoven aan de grote tafel.

De avonden waren koud , op zaal loeide de verwarming aan mijn voeteneind waarop mijn wasgoed lag te drogen. Bij gebrek aan contactdozen legde ik mijn telefoon bij de sanitaire ruimten aan de oplader en vroeg de Portugese tegenover mij of zij mij om zes uur wilde wekken waarop zij vriendelijk ja knikte. Ik sloot mijn ogen en verwonderde me over het weerzien , het was een bewogenheid een geraakt zijn door bijzondere mensen die ik al met me mee droeg vanaf het eerste moment , onze ontmoeting in Burgos…..

En langs een stille nacht boven Pedrouzo scheen een streepje licht tussen dromen en ontwaken aan een zwarte maan….


Liefs Rita