Kastanjes

Sarria 26 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Nadat ik een gat in de dag had geslapen liep ik zo vanuit het pension de brug over het centrum van Sarria in , een bijna nietszeggende in een vallei gelegen stad waar ik twee dagen verbleef . Na het ontbijt slenterde ik langs de rivier de Sarria waarvan haar water door de eeuwen heen molens aanspoorde te bewegen en kwam uit bij de middeleeuwse vesting het Sarria kasteel waarvan slechts een ronde toren bewaard is gebleven bedekt met een tongewelf. Ik las een boek in het gras langs de rivier, schreef postkaarten naar huis , bezocht kerken en het klooster, luierde , mijmerde en at een hapje in de tuin van een klein restaurant.

Het was koud in de schaduw en ik vroeg aan de eigenaar van het restaurant of hij het bezwaarlijk vond om mijn tafeltje in de zon te zetten en dat deed hij met een vrolijke zwier. Aan een tafeltje naast mij zat een aristocratisch ouder echtpaar genoeglijk een wijntje te drinken en de laatste gasten die binnen zaten maakten zich op voor vertrek. Ik koos voor een door hem aangeprezen witte wijn , een salade met brood en serranoham en liet het me goed smaken , de wijn bleek een ferrari onder de wijnen en was werkelijk heerlijk. Ik koesterde mij in de warmte van de zakkende avondzon en hoopte dat hij daar nog even zou blijven hangen voor dat hij schuil ging achter de horizon. De toegangspoort van de tuin werd gesloten en ik zat alleen met het oudere echtpaar dat de ouders van een van de restaurant houders bleek te zijn. Zij zaten gezellig keuvelend naast mij en tolereerde hun enigste gast in hun privétijd want het restaurant was gesloten.

De jonge vrouw stond op en verdween met een rieten mandje aan haar arm achter een groene haag en kwam na niet al te lange tijd terug met dieprood glanzende dikke bruine kastanjes en liet mij deze trots zien met de vraag of ik er ook wat van wilde hebben. Zij vulde enkele papieren zakken en bracht mij minstens een kilo kastanjes en wenste mij Buen camino. Het ontroerde mij , de lucht kleurde inmiddels rood oranje en de laatste zonnestralen verdampten in de eerste schemer, de dag was bijna voorbij , ik huiverde in mijn te dunne kleding en dankte hen voor hun gastvrijheid.

Terwijl ik terug liep naar het pension zag ik dat een vlucht vogels dansten en buitelden in de laatste gouden gloed , een onzichtbare schaduw dekte de hemel toe en toen ik het venster sloot straalde Venus reeds haar eerste witte licht.

Liefs Rita