Milford Sound

Milford Sound 10 – 03 – 2019


Lieve allemaal ,


De kleine bus slingerde zich over de lange dramatische route door de Zuidelijke Alpen een van de gevaarlijkste wegen van Nieuw – Zeeland vandaar dat we voor deze dagtocht hadden
gekozen . We zaten vorstelijk en genoten van het mooiste landschap ooit dat aan ons voorbij trok. Een dicht begroeid regenwoud bekleedde de valleien , honderden meters hoge watervallen stortten zich naar beneden en de besneeuwde bergtoppen vormden een prachtig achtergronddecor. Een schilderachtige reis van honderd twintig kilometer bracht ons naar het hart van Fiordland .


Bij Knobs flat een indrukwekkende bultrug hielden we een busstop waar ik uitstapte en een bijna onbeschrijflijk gevoel ervoer hoe nietig en klein ik me voelde op deze immense vlakte zowel in ruimte als in tijd.

De wandeling door het feeërieke woud die ieder voor zich kon maken overtrof mijn stoutste dromen.

De bus hobbelde voort en we naderden de imposante twaalfhonderd meter lange Homer tunnel , die gebouwd werd door een handvol mannen met behulp van houwelen en kruiwagens ....

Mijn gedachten dwaalden af en ik trachtte mij een voorstelling te maken van de werkende mannen die er in tenten leefden onder de meest bizarre omstandigheden in het bergachtige gebied waar de helft van het jaar geen direct zonlicht was. Men startte met de bouw in 1935 en door allerlei tegenslagen zoals oorlog , lawines en wateroverlast vond de voltooiing pas in 1953 plaats.

De bus kroop door de donkere granieten slechts spaarzaam verlichtte tunnel die eigenlijk niet meer dan een donkere koker was en biij het verlaten van de tunnel keken we neer op de diepe vallei waarin de weg slingerend omlaag liep , we naderden Milford Sound.

De toeristen stroom loste op in het niets……. En langzaam voer de boot de haven uit het zestien kilometer lange fjord in dat diep in het land sneed , bergwanden rezen op uit het donkere water en lieten spectaculaire watervallen naar beneden donderen , een zware nevel hing boven het donkere water en een miezerige regen deed mij huiveren van kou in mijn donzen gevoerde jas waar ik ook nog een fleece jack onder droeg. Enorme dolfijnen begeleidde de boot en zwommen moeiteloos mee in de stroom en de grote zwarte zeerobben luierden op de donkere rotsen . De bijna zeventienhonderd meter hoge mijter Mitre Peak rees rechtstreeks op uit het diepe fjord en even waande ik mij op een van de mooiste plekken op aarde.

We voeren onder de watervallen Stirling en Bowen Fals door en over de Tasman zee waar ik genoot van de ruige kustlijn en in een fractie van een seconde realiseerde mij dat ik hier wellicht nooit meer zou komen en zoog het landschap in mij op.

Eenmaal terug in een reeds schemerend Te Anau sloten we de avond af met een etentje bij de Italiaan en keken terug op een prachtige dag.

Liefs Rita