Laatste dag in Christchurch
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
15 December 2019 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Christchurch 29 – 03 – 2019
Lieve Allemaal ,
De Chinese die naar de televisie keek die in de gezamenlijke huiskamer stond en aansloot bij de keuken vertelde verhalen waar ik het koud van kreeg. Toch zag ze er niet uit dat ze er onder gebukt ging. Zij was getrouwd met een rossige Ier en samen hadden zij huis en haard verkocht omdat zij ernstig ziek was en geld nodig had zodat de behandeling betaald kon worden. Zij leefden in een caravan op de camping zoals velen met hen om wat voor reden dan ook zodat zij het hoofd boven water konden houden uit angst anders op straat te belanden.
Wij genoten van een traag ontbijt , de krant en koffie. Er verschenen beelden van een groot park waar een herdenkingsdienst zou plaats vinden die dag en we overwogen omdat het wellicht heel druk zou zijn in de stad om niet naar Christchurch te gaan . De grasvlakte op het grote scherm vulde zich met mensen , er werd gesproken en gezongen. Er welde tranen in de ogen van de grote rossige Ier en zij greep zijn hand en wreef met haar andere hand haar ogen met een washandje droog.
Plots wilde ik weg uit deze nare kille donkere ruimte waar weinig zonlicht door de kleine ramen viel . Eenmaal buiten werden we overweldigd door een zonovergoten dag en besloten alsnog de bus naar Christchurch te nemen die de hele dag gratis reed om al die mensen die op de been waren voor de herdenking zo snel mogelijk de stad in en uit te krijgen.
De buschauffeur groette vriendelijk en we lieten ons door hem naar het centrum brengen dat tot onze grote verbazing wel uitgestorven leek , alleen de grote getale achtergelaten plastic waterflessen waren stille getuigen van de massa die de stad inmiddels alweer had verlaten.
Mede door het feit dat het gedeeltelijk was afgesloten viel het Art museum behoorlijk tegen , we slenterden door de stad , dronken koffie met muffins en kochten na een lange zoektocht eindelijk de Greenstone oorbellen voor mijn dochter Christel.
Vanaf het terras keek ik naar de mensen die voorbij liepen ....
En bedacht dat achter elk lichaam en vormelijkheid
Een rivier stroomde van tederheid en kwetsbaarheid
Een dal van openheid en authenticiteit lag
Een oceaan van compassie en bewustzijn.
Hoe was het dan toch mogelijk dat dit ooit kon gebeuren ?
Liefs Rita
Lieve Allemaal ,
De Chinese die naar de televisie keek die in de gezamenlijke huiskamer stond en aansloot bij de keuken vertelde verhalen waar ik het koud van kreeg. Toch zag ze er niet uit dat ze er onder gebukt ging. Zij was getrouwd met een rossige Ier en samen hadden zij huis en haard verkocht omdat zij ernstig ziek was en geld nodig had zodat de behandeling betaald kon worden. Zij leefden in een caravan op de camping zoals velen met hen om wat voor reden dan ook zodat zij het hoofd boven water konden houden uit angst anders op straat te belanden.
Wij genoten van een traag ontbijt , de krant en koffie. Er verschenen beelden van een groot park waar een herdenkingsdienst zou plaats vinden die dag en we overwogen omdat het wellicht heel druk zou zijn in de stad om niet naar Christchurch te gaan . De grasvlakte op het grote scherm vulde zich met mensen , er werd gesproken en gezongen. Er welde tranen in de ogen van de grote rossige Ier en zij greep zijn hand en wreef met haar andere hand haar ogen met een washandje droog.
Plots wilde ik weg uit deze nare kille donkere ruimte waar weinig zonlicht door de kleine ramen viel . Eenmaal buiten werden we overweldigd door een zonovergoten dag en besloten alsnog de bus naar Christchurch te nemen die de hele dag gratis reed om al die mensen die op de been waren voor de herdenking zo snel mogelijk de stad in en uit te krijgen.
De buschauffeur groette vriendelijk en we lieten ons door hem naar het centrum brengen dat tot onze grote verbazing wel uitgestorven leek , alleen de grote getale achtergelaten plastic waterflessen waren stille getuigen van de massa die de stad inmiddels alweer had verlaten.
Mede door het feit dat het gedeeltelijk was afgesloten viel het Art museum behoorlijk tegen , we slenterden door de stad , dronken koffie met muffins en kochten na een lange zoektocht eindelijk de Greenstone oorbellen voor mijn dochter Christel.
Vanaf het terras keek ik naar de mensen die voorbij liepen ....
En bedacht dat achter elk lichaam en vormelijkheid
Een rivier stroomde van tederheid en kwetsbaarheid
Een dal van openheid en authenticiteit lag
Een oceaan van compassie en bewustzijn.
Hoe was het dan toch mogelijk dat dit ooit kon gebeuren ?
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
