Whale watch

Kaikoura 25 – 03 – 2019


Lieve allemaal ,

Ondanks het geplande weerzien in de namiddag gisteren met Pauline en Ansa , een heerlijk door Pauline bereid kruidig Zuid Afrikaans maal van hoendervlerken dat we wegspoelden met iets te veel wijn waren we toch op tijd uit de veren en stonden we om acht uur bij de receptie waar een busje ons oppikte en naar het opstappunt voor een whale watch bracht.

De zee was ruw , het water speelde met de boot die opgetild werd en weer neer plofte op het woest golvende water , omhoog en omlaag , niemand mocht op het buitendek en de chinezen onder ons lagen met een spuugzak onder hun neus uitgeteld op de stoelen binnen ondanks de pil die zij innamen ruim voor het vertrek van het schip. Eenmaal op volle zee werd het water wat kalmer en het buitendek vrij gegeven. De Chinezen verplaatsten zich naar buiten in de hoop dat de buitenlucht hen goed zou doen en zij hingen lijk wit bij te komen over de railing.

Bij de aanblik van al deze bijna brakende mensen voelde mijn maag vaag weeïg en ik wende mijn blik af ademde de heerlijk frisse zee lucht in en genoot van het leven op , in en boven zee.

Dolfijnen speelden in het ruime sop. Een prachtige albatros met een spanwijdte van wel drie en halve meter zocht laag scherend over het donkere water naar vis en krill. Bijna onvoorstelbaar dat hij zijn hele leven boven zee leefde en enkel daarvan afweek om te nestelen op afgelegen eilanden in de oceaan.

De motoren gingen uit en we dobberden op het water speurend naar een walvis. De Chinezen kleurden bij maar ik bleef liever een eindje bij hen vandaan omdat hun maag zich met onverwachte golven ledigde , oncontroleerbaar voor hen zelf en mede passagiers.

Ik zocht een plekje op het voordek , een imposant wolkendek spreidde zich neer op de brede kim , wisselende kille dansende glanzen op het woelende zee oppervlak bemoeilijkte de speurende ogen het lokaliseren van een walvis. Motoren ronkten wonnen aan kracht en we voeren verder. Bij de derde dobber pauze bewoog het donkere water en ja hoor daar was hij , een walvis. Golven wiegde het schip in hun eeuwig wezen , iedereen hield zijn adem in en volgden het traag zwemmende zoogdier met zijn ogen en toen het naar beneden dook en ons groetten met zijn staart kwam de ontlading , tranen van ontroering rolden over mijn wangen.

Het was prachtig.


Liefs Rita.





.