Seddon

Seddon 21 Maart


Lieve allemaal ,

Er viel een druilerige regen en omdat we niet al te nat wilden worden zochten we ons heil onder een afdak en ontbeten droog en uit de wind , ruimden de boel in en reden naar Picton waar ik T.Shirts kocht voor Ernst en Max.

In de haven was het nu al een drukte van jewelste , en ik kon me moeilijk voorstellen hoe het er ’s zomers aan toe zou gaan want dan kwamen er wel tweeduizend ferry's per dag aan met mensen die uit zwierven over het Zuidereiland.

De drukte van de haven en de treinen bepaalden de sfeer in dit tussen de zee en de bergen ingeklemde stadje. De brede straten en oude gebouwen langs de boulevard verried de Europese oorsprong van de stad. We zwierven er even rond , dronken koffie met wat lekkers , vulden onze voorraad aan en reden verder door het uitgestrekte heuvellandschap van Marlborough met zo'n zeventig wijngaarden richting Blenheim. Waar het grote aantal zonuren , de koele nachten, genoeg regen en de vruchtbare grond zorgden voor ideale omstandigheden. De beroemde Montana Wines plantte in 1973 de eerste druiven en groeide uit tot de topproducent van de Sauvignon Blanc die inmiddels behoort bij de top van de wereld.

Uiteindelijk belandden we op een soort camping maar beslist geen holiday camp in Seddon vijfentwintig kilometer ten zuiden van Blenheim, dicht bij de monding van de Awatere , Blind Rivers en de zoutfabriek Lake Grassmere.

Toen we eenmaal op een plekje stonden en ons gingen aanmelden constateerden we dat we tussen de minder bedeelden zaten , gordijnen werden opzij geschoven en vielen terug als zij zich betrapt voelden , anderen nieuwsgierigen die rondscharrelden zeiden vriendelijk gedag. Een tandeloze man met een brede grijns en een enorme drankkegel nam de honneurs waar voor de baas van het kamp , inde het geld en ging . We keken elkaar aan en besloten te blijven. Ik kookte een eenvoudige maaltijd in de beduimelde keuken en net toen ik naar een schone pan zocht liep de baas van het kamp binnen , heette ons van harte welkom , bood mij met een breed lachende mond waarin ik slechts een vijftal tanden telde en waarop ik constateerde dat de tandarts voor velen onbetaalbaar was in Nieuw Zeeland , zijn hapjespan aan , waar ik dankbaar gebruik van maakte want deze was brandschoon. We bleken inderdaad op een kamp van de gemeente te staan dat gecreëerd was voor mensen met weinig geld die er leefden in afgeschreven bussen en caravans maar zo toch een dak boven hun hoofd hadden en werden voorzien van water en stroom en fatsoenlijke sanitaire ruimten waar overigens niets op aan te merken viel.

We gebruikten onze eigen borden en bestek maar hoe ik de tafel ook boende hij bleef plakkerig eveneens de stoelen waar we op zaten. Enfin ….. het was er warm en het eten smaakte prima. Een enkeling kwam een kijkje nemen in de keuken en zocht er quasi lang naar een mok of bord en tijdens onze wandeling naar de kleine camper werden wij vanuit het donker uit verschillende hoeken goede nacht gewenst.

We sliepen die nacht als roosjes.

Liefs Rita