Het mijnenveld

Knezevi Vinogradi 14 - 04 – 2015


Lieve allemaal ,


Het werd al licht toen ik ontwaakte van een schurend driftig knagend geluid waar ik alvorens ik goed wakker was enige tijd naar had liggen luisteren maar toen ik mij eenmaal realiseerde wat het was met het verstand op nul uit bed ben gestapt en mijn koffertje gesloten hield die dag.

Het werd druk in de keuken die ochtend en we zaten langer dan gepland aan de ontbijttafel omdat nieuwsgierige buren ook maar eens een kijkje kwamen nemen naar die vreemde vogels die hun dagen wandelend door brachten.

Eindelijk gingen we vanuit huis op pad , een oudere dame waar we jammer genoeg geen woord mee konden wisselen kwam ook nog maar eens vriendelijk knikkend op ons toelopen . We liepen langs enkele verlaten kapot geschoten huizen het stadje uit en zaten al snel op een landweg die geflankeerd werd door prachtig geel bloeiende zacht geurende koolzaadvelden. Vanwege werkzaamheden op het pad splitsen al snel onze wegen om later weer bij elkaar uit te komen.

Karin en ik liepen verder langs de waterkant de eerst blauwe licht bewolkte hemel trok dicht en er stond een stevig briesje het was heerlijk wandelweer en we stapten flink door we dwaalden even over een oud vervallen kerkhof om vervolgens weer verder te lopen langs de waterkant. De bloeiende weelderige boomgaarden waren bezaaid met vrolijk geel gekleurde paardenbloemen die een prachtig contrast vormden met de witte bloesem van de bomen en het groene gras.

We liepen vast aan een spoor waar we gemakkelijk overheen hadden kunnen lopen maar dat niet deden omdat we vonden dat gezien de toekomstige ontwikkelingen we de wandelaars na ons niet in gevaar konden brengen dus hebben we de route terug geleid naar een spoorwegovergang.

We dronken koffie in Jasenovac. We liepen en liepen ….. het zanderige pad dat langs een bosrand voerde was eindeloos recht lang en saai en toen het zonnetje doorbrak lieten we ons verleiden vleide ons neer in het groene gras en koesterden ons in de heerlijk warme zonnestralen.

In Darda bezochten wij het mogelijk door J.K.Esterhazy gebouwde ( 1813 ) twee verdiepingen tellende Esterhazy paleis dat aan het water lag en in de laatste oorlog dusdanig verwoest werd dat het nog steeds op renovatie wacht.

Ik dwaalde door het 1700 vierkanten meter imposante bouwval en speurde naar sporen van weleer en moest jammer genoeg constateren dat als men nog lang wachtte met restaureren dat het nog enkel tot op de grond toe kon worden afgebroken om vervolgens opnieuw te worden opgebouwd.

Het gebied werd zompiger en alvorens we terug keerden naar de doorgaande weg ontdekte we een bord waarop stond aangegeven dat de voormalige aangelegde brug door de Sultan Suleyman in ere werd hersteld om het gebied weer wat toegankelijker te maken.

Het landschap veranderde we lieten de rommelige boeren erven achter ons en volgden een pad wat weer langs een bosrand voerde maar nu met hoge statige oude bomen waardoor het zonlicht vrolijk twinkelend door de zacht wiegende maretakken bollen danste.

Plots stonden we aan een moerasgebied en restte ons niets anders dan links af het pad te volgen in de hoop ergens een brug te vinden die ons naar Osijek zou leiden. Het donkere drassige pad was moeilijk begaanbaar we passeerden een kapotte houten brug en een sluisje maar het zag er niet naar uit dat we ergens een doorgang zouden vinden. Er waren geen stafkaarten te krijgen van dit gebied en ons kaartmateriaal was slecht we gebruikten kopieën van Google waarop slechts de hoofdlijnen werden aangegeven en van de Garmin werden we ook al niet veel vrolijker. Een ons tegemoet rijdende man op een brommer die hem al slippend en zwaaiend door de drab trok zei dat we geen brug zouden vinden en terug moesten keren maar omdat de communicatie nogal moeilijk verliep wilden we niet meteen opgeven en liepen door ……….

We passeerden een visser met twee vrouwen die de vis ter plaatse schoon maakten en waarnaar ik vrolijk grapte ; Ha herrliche Donaufische ………….. waarop ook zij vrolijk lachten en wij constateerden dat ze goed Duits spraken en van de gelegenheid gebruik maakten om naar een doorgang te vragen en weer kregen we te horen dat het niet zou lukken omdat het gebied nog ontoegankelijk was vanwege een daarachter liggende mijnenveld………….

Sedat stelde voor om nog een kwartiertje door te lopen in de hoop toch een doorgang te vinden..... na enkele minuten achter hem aan sjokkend en mezelf verbaasd afvragend wat de zin van dit doorlopen was opperde ik de vraag waarom we eigenlijk door liepen en concludeerde meteen dat al zouden we een doorgang vinden we toch geen mijnenveld in zouden lopen !!!!!

We keerden terug …………… De ondergaande zon liet zich reeds als een grote oranje kogel in de plomp zakken en zette met zijn vurig vlammende gloed de horizon in brand.

Ik kreeg zo langzamerhand honger en dorst en als we het bospad verkozen wisten we zeker dat het problemen zou opleveren dus liepen we richting autoweg. Na drie kilometer langs het moeras te zijn gelopen klommen we hoopvol tegen een wal op van een levensgevaarlijke drukke twee baans autoweg die over een dijk voerde en die we netjes achter de vangrail bleven volgen. Het was inmiddels donker en het steile talud was door de ongelijkmatige graspollen moeilijk begaanbaar ik kon me af en toe ternauwernood staande houden door de zuigkracht van de vrachtwagens die soms toeterend in een razend hoog tempo voorbij reden en na vijf kilometer balancerend over de smalle taludrand bereikten wij eindelijk Darda.

In Darda lieten we ons na achtendertig kilometer te hebben gelopen onder een lantaarnpaal op het trottoir zakken van een tankstation………….. in afwachting van een taxi die Sedat had besteld.

Die avond toastten we vrolijk en uitgelaten in een heerlijk verwarmd luxe restaurant in Karanac op het leven en genoten van een uitgebreide dis waarna we terug reden naar Knezevi Vinogradi waar ik nog net voordat ik mijn ogen sloot zag dat er een ster viel en een wens deed voordat ik weg gleed in een welverdiende diepe slaap.


Liefs Rita.