De Rosé

Belgrado 17 – 04 – 2015


Lieve allemaal ,


Het laatste ontbijt in Ilok werd gehaast geserveerd er was geen keus en ik voelde het alsof we de deur uit werden gewerkt ……….. Ik pakte mijn koffertje in dat enkel uit de tien kilogram handbagage bestond zette het beneden in het hotel en slenterde op mijn gemak door Ilok klom nog eens alle trappen op naar boven en liet al wat ik reeds eerder aanschouwde bij avondlicht onder een stralende zon op mij inwerken De hamam , de stadsmuur , het statige schoolgebouw , de kinderen die speelden op de fris met bloemen bezaaide grasvlaktes onder de stadsmuur meisjes met meisjes en jongens met jongens precies zoals ik het kende uit mijn eigen jeugd , pubers die een balspel speelden , het stille kerkje waar ik even zat om alles in mij op te nemen en waarvan de zware deur enorm kraakte . De roestige zware ijzeren poort tussen de kerk en de stadsmuur die op een kier stond kreunde en steunde toen ik hem moeizaam open duwde en als in een droom werd ik verwelkomd door een bloementapijt waarin een houten bankje uitnodigend stond te wachten en vanwaar het uitzicht over het dal zo adembenemend mooi en volmaakt was dat ik me er moeilijk van los kon maken en ternauwernood op tijd kwam op de afspraak om samen met Lei en Karin te lunchen bij de oude wijnkelders om dat daarna voor ieder de thuisreis begon. Sedat was reeds ’s ochtends om zes uur naar Zagreb vertrokken Karin bleef nog een nacht en vloog ook vanaf Zagreb en Lei en ik vlogen samen vanaf Belgrado.

De jonge taxichauffeur die ons van Ilok naar Belgrado bracht was niet erg spraakzaam de sfeer aan de grensovergang Banca Palanka was grimmig en tot overmaat van ramp vulden de lucht zich met zware wolken en al snel konden de ruitenwissers het water nauwelijks verwerken en sloegen driftig heen en weer . Door het monotone geluid van de wissers de vallende regen en het suizen van autobanden over het natte asfalt werden mijn ogen zwaar en gaf ik mij over aan een dommelende slaap om pas wakker te worden toen wij na zo’n honderd kilometer Belgrado naderde , ik veerde op toen ik vanaf de brug het schiereiland Ada Ciganlija in de rivier de Sava zag liggen we reden door het oude centrum richting het twee duizend jaar oude Fort het belangrijkste symbool van de stad dat op een heuvel lag en uit keek op het kruispunt van de rivieren Donau en Sava met eraan grenzend het prachtige Kalemegdan Park vanwaar ons hotel op loopafstand lag.

Mijn hotelkamer was klein sober maar schoon er lag een deken met een levensgrote afbeelding van een panter op mijn bed die ik eraf gooide en opende het raam in de hoop dat er wat frisse lucht binnen kwam dat overigens niet gebeurde want het was drukkend en warm na al die regen er drongen enkel de geluiden van een grote stad binnen. Toen ik mij van elf hoog vooroverboog zag ik traag voortbewegende auto’s , fietsers , brommers en voetgangers die zich allen een weg zochten in de stadse chaos. Ik besloot de avond niet door te brengen op deze desolate hotelkamer constateerde tijdens het tanden poetsen dat ik water moest kopen omdat het kraanwater niet te drinken was en keek me verbaasd afvragend wat ermee te doen naar de fles overheerlijke Rosé uit de eerste wijnkelder die ik al sinds de tweede dag mee zeulde en niet mee naar huis kon nemen ....

Ik stuurde Lei die op de vijfde verdieping sliep een berichtje met de vraag of hij met mij de fles Rosé soldaat wilde maken op een bankje in het park maar dat hij dan wel zelf het badkamer glas mee moest nemen. De barkeeper van het hotel ontkurkte zonder een woord te zeggen met een norse blik de fles Rosé die in de rugzak van Lei verdween en zo stapten wij giechelend om de vreemde situatie maar ons verheugend op een heerlijk glas Rosé naar buiten zo de druilerige regen in die plotsklaps uit de zwaar bewolkte hemel viel. We kochten ieder anderhalve liter water en gingen op pad waarna we elkaar al snel aankeken en ons beiden hetzelfde af vroegen of dit nu wel zo’n goed idee was om in het donker in de regen in het park te gaan zitten we keerden terug ………..

Bij het naderen van het hotel hield het op met regenen en kozen we voor een bankje dat op een gezellig druk pleintje stond . Lei lachte ; Dadelijk krijgen we een bekeuring voor openbaar alcohol gebruik “ dus moffelde we de fles weg onder de bank de temperatuur was aangenaam en we zaten zeker zo gezellig als op een terras vanuit de eettentjes verspreidden zich de heerlijkste exotische geuren , de ijskraam had een topdag en groepjes twintigers stonden gezellig met elkaar te praten het hele sfeertje deed studentikoos aan.
Bij een groenten winkel aan de overkant van het plein kocht ik voor de laatste dinars fruit toen ik het meisje een grote en kleine tros druiven en tevens mijn laatste dinars aanreikte met de mededeling dat het mijn laatste dinars waren en dat ik niet meer kon betalen zodat ze zelf maar moest bekijken welke ik kon betalen door ze eerst af te wegen begon ze hartelijk te lachen pakte de bananen de mandarijnen en de grootste tros druiven in waarop een gezellig gesprek volgde.

Nadat de fles zijn bodem had bereikt besloten we naar het hotel terug te keren waar ik een uitgebreide douche nam waarop een zeer onrustige nacht volgde door al het rumoer in het hotel van slaande deuren naar elkaar roepende gasten en vele andere stadse geluiden die via het geopende venster binnen drongen maar waarschijnlijk ook door de onrust die een vliegreis met een vroege vlucht met zich mee bracht en toen ik bij het venster zat te mijmeren en uitkeek over de stad bij nacht ontwaarde ik een minuscule goud gekleurde sikkel in de donkere nacht.

Liefs Rita.