Stille verwondering

Perelik 08 – 09 - 2015

Lieve allemaal,

Een druilerige regen begeleidde de bont gekleurde in poncho’s gehulde stoet die stevig stampend onder een zwaar bewolkte hemel het dorp uit trok en nagekeken werd door verbaasd vriendelijk groetende dorpsbewoners. De weg vanuit het dorp steeg snel en we zochten behoedzaam onze weg over het natte pad dat bezaaid lag met dikke losliggende stenen veel tijd om eens om je heen te kijken was er niet want dan viel je op je neus.

We zwegen en klommen en we klommen en zwegen het was zwaar en de dichte mist die ons naarmate wij stegen meer en meer omhulde maakte het er niet gemakkelijker op en het voelde als in een droom dat ik door een wonderlijk in watten gehulde gedempte wereld liep. We liepen tegen steile berghellingen met nauwelijks een pad waar ik keer op keer mijn schenen open haalde aan de stugge takken van de jeneverbes struiken het bloed sijpelde in mijn inmiddels natte soppende sokken en langzaam maar zeker ploeterde ik mij naar boven Hristo onze gids gebood mij zijn handschoenen te dragen omdat ik teveel afkoelde de mijne zaten in mijn andere rugzak die pas twee loopdagen later bezorgd zou worden op ons overnachtingsadres. Na zo’n 700 meter te zijn geklommen doemde er een schuilhut op uit de dichte mist of beter gezegd uit de wolken al voelden we ons niet echt in de wolken zoals het spreekwoord suggereerde …… We gooiden de natte poncho ’s uit en hingen ze te drogen er brandde een vrolijk knapperend houtvuur waar ik bijna inkroop natte sokken sisten op de hete stenen rondom het vuur , Hristo bracht mij gloeiend hete kruiden thee uit zijn thermosfles en nipte zelf aan zijn flesje Rakija , ik kreeg het droge brood uit het lunchpakket niet weg en deelde de boel met wie het maar hebben wilde en knabbelde wat op mijn eerder gekochte noten en een stukje kaas.

Ik liep stil als laatste in de rij raakte echter niet achter op de groep klaagde niet zwoegde langzaam maar gestaag naar boven en toch besloot Hristo mijn zwaar gevulde rugzak over te nemen en droeg deze jong , sterk en soepel als hij was als een veertje naar boven ……. Hij was heel aardig , zorgzaam en alert ook naar anderen in de groep maar aanvankelijk voelde het gênant doch al snel liet ik het idee varen en genoot van het feit om even zonder zware belasting te kunnen lopen.

Na 1100 meter bereikten we de top waar we ons blij en uitbundig lieten fotograferen om vervolgens weer enkele honderd meter ( inmiddels weer mijn eigen rugzak dragend ) af te dalen wederom ploegend door de dicht begroeide jeneverbes struiken berghellingen naar de berghut Perelik waar we hartelijk verwelkomd werden door Sandra de jongste spruit van het gezelschap die om gezondheidsredenen die dag niet mee liep en Arjan die bij haar was gebleven.

Het was er behaaglijk warm en we schoven allen rondom het hoog oplaaiende vuur van de grote kachel propten onze natte schoenen vol met kranten en hingen sokken en jassen te drogen rondom de kachel en dronken kannen hete bergkruiden thee.

Ik verzorgde mijn zwaar gehavende schenen die er uit zagen als het Rodopen landschap zelf met de schaarse middelen die voorhanden waren door ze eerst voorzichtig schoon te deppen met in ijskoud bergwater gedrenkte zakdoekjes en jodeerde ze daarna rijkelijk in de hoop dat het goed zou gaan.

Tijdens de avondmaaltijd was ik zo moe dat ik geen hap door mijn keel kreeg maar zelf vond dat ik tenminste iets moest eten dus vroeg ik in de keuken een grote beker bouillon die ik voorzichtig opdronk en waarbij ik een stukje brood at. Ik poetste mijn tanden en waste enkel mijn gezicht met het ijskoude bergwater buiten aan de kraan en dook vervolgens onder een enorme stapel loodzware dekens op een ijskoude zolder waar een groot matrassen lager was dat ik die nacht alleen tot mijn beschikking had en waar ik ondanks de kriebelende dekens want lakens waren er niet al snel in slaap viel en toen ik ’s nachts huiverend van de kou mijn weg met een zaklamp naar het toilet buiten zocht zag ik toen ik opkeek een ongelooflijk mooie heldere stille sterrennacht met een zachtgele sikkelvormige afnemende maan waar ik ademloos naar bleef staan kijken en bedacht dat dit alles zeer de moeite waard was en dat ik me altijd zou blijven verwonderen en genieten zolang ik zou adem halen onder de maan.

Liefs Rita.