Ouderwets landerige middag

Lyubino 14 – 09 – 2015

Lieve allemaal ,

Warme herfsttinten omarmde het kleurrijke wandelgroepje dat relaxt over goed begaanbare paden naar de Duivelsbrug liep , het leek erop dat we nu we in lager gelegen gebieden kwamen we het onherbergzame woeste gedeelte achter ons hadden gelaten. Al snel waren we bij de Duivelsbrug waar we pauzeerden en wat rond lummelden waarop weer een klim naar boven volgde en we nog maar zo’n tien kilometer verwijderd waren van het overnachtingsadres.

Na enkele uren arriveerden wij al vroeg in de middag in Lyubino waar we overnachtten in Melyana’s house dat gerund werd door een Engels echtpaar dat hier enkele jaren geleden was neergestreken en geheel zelfvoorzienend leefden op dit stukje aards paradijs. Het dorp telde slechts tweeëntwintig inwoners en terwijl ik mij luid afvroeg hoe je als buitenstaander je kunt inburgeren in zo’n kleine hechte gemeenschap vertelde de vrouw des huizes dat ze meteen de eerste winter ingesneeuwd raakten en dat de bomen de zware sneeuwval niet konden dragen en afknapten als lucifer houtjes en dat zij voor de gemeenschap gedaan hadden wat in hun vermogen lag en daarnaast zich ontfermd hadden over een alleenstaande oudere heer door hem in huis te halen , wekenlang werd de geïsoleerde gemeenschap bevoorraad door helikopters en later toen de dooi intrad hadden ze mee gewerkt met het ruimen van de doorgaande weg die bezaaid was met boomstammen zodat het dorp weer toegankelijk werd en zo werd er een hechte warme vriendschap gelegd.

Het bleek dat er maar vier slaapplaatsen beschikbaar waren ….. nadat Arjan en ik aangaven de nacht wel onder de sterrenhemel te willen slapen sloot Karin omdat het voor haar de eerste keer was zich daar schoorvoetend bij aan , Sandra en Marianne deelden een kamer en het echtpaar Wil en Clemens eveneens , Theo nam genoegen met de keuken en Bert sliep in de hal . Theo had er geen bezwaar tegen dat ik mijn spullen bij hem dumpte en daardoor toch plaats innam van de hem toebedeelde beperkte ruimte.

Daar de elektriciteit was uitgevallen was er geen warm water , licht en internet , enfin plassen op een aardedonker ingebouwd toilet had ook wel wat ik zocht voor de nacht mijn zaklamp later wel op.

Na een typisch Engelse lunch vleide ik mij in de schaduw van een fruitboom neer in het hoge gras vanwaar ik een indrukwekkend uitzicht had op de woeste bergen en in mijn dagboek schreef , maar al snel liet ik mij achterover vallen en luisterde met gesloten ogen naar de geluiden om mij heen geruststellende zacht klingelende koeienbellen van de grazende koeien kwamen van ver , druk doende met hun wintervoorraad zoemden insecten door het hoge gras , de huispoes lag te spinnen , er kwam een schildpad voorbij en de rivier de Arda zocht haar weg langs uitgesleten stenen en dalen het was er vredig ……. De lucht vulde zich met wolken die ik maar liever negeerde en bleef hopen op een droge heldere nacht , een vogel liet zich mee voeren op de wind. Het werd een heerlijk ouderwets landerige middag wat ons allen ten goede kwam.

Onder een inmiddels weer heldere koude sterrenhemel zochten wij die avond een slaapplekje op het terras ver van het huis , ik vroeg aan Karin die links van mij lag of ze het warm genoeg had en wenste haar en Arjan rechts van mij welterusten. Lange tijd keek ik nog naar de talrijke flikkerende hemellichtjes en naar de opkomende maan die heel voorzichtig weer om het hoekje keek , ik luisterde roerloos liggend naar het grommen van een hond die ik niet zag en die uiteindelijk ook verdween. Een ezel balkte en toen het Engels echtpaar zelf ging slapen en alle buiten verlichting uitdeed werd ik opgetild door het holst van de nacht om pas de volgende ochtend toen ik gewekt werd door Arjan te ontwaken en toen ik voorzichtig mijn ogen opende verrast werd met een bijzonder mooie zonsopgang.

Liefs Rita.