O Cebreiro

Hospital 23 – 09 – 2016

Lieve allemaal ,

Na een koude heldere sterrennacht ging ik na twee koppen dampende koffie gedronken en een verse zoete croissant genuttigd te hebben in de plaatselijke kroeg al vroeg op pad en liep via Ruitelán waar ik de Rio Valcarce overstak naar Hospital Inglés het asfalt achter mij liet en door groene weiden een beekdal inliep . Aan het eind van dit dal volgde ik een pad steil omhoog en kwam na drieënhalf uur op een bergrug uit waar ik rustte en me verwonderde over het stille berglandschap .De bergen tekenden zich af tegen de blauwe hemel als tegen een ondoorzichtige horizon , ik nam de chaos waar van de willekeur toch voelde het niet sinister , ik voelde de zwaarte wist dat ik nog 330 meter moest klimmen , 300 meter lagen reeds achter mij , ik wist een berg is geen berg als je er niet tegenop zag , maar gewoon een weg omhoog ….

Vanuit La Faba volgde ik het licht van de zon ik liep langzaam maar gestaag naar boven passeerde zwoegende mede broeders maar ook menig pelgrim holde mij voorbij ieder volgde zijn eigen tempo naar de volgende belofte met het nieuwe uitzicht , de top. Ik stak de grens met Galicïe over liet me er fotograferen door een rustige man uit India , we aten samen bijna stilzwijgend ons brood , wenste elkaar buen camino en ik liep in gedachten verzonken de laatste kilometers naar de O Cebreiro dat op 1250 meter hoogte lag.

Het was er druk , toeristisch , wielerploegen , fitte , vermoeide en hongerige pelgrims , pelgrims te voet en te paard . Ik deed mijn jack aan want er woei een koude wind , dronk er koffie , bezocht het kerkje , brandde er een kaarsje , kocht er enkele ansichtkaarten , fotografeerde de beroemde palloza en besloot door te lopen naar Hospital.

Toen ik het bergdorp uitliep waar geen Spaans werd gesproken maar Galicisch dat meer verwant is aan het Portugees had ik even moeite met het vinden van het juiste pad en naar de weg vragen had weinig zin. Links van de herberg waar ze in lange file voor de deur zaten en lagen te wachten op een overnachtingsplaats voerde een pad naar het bos omhoog en liep over de hoogte van Monte Pozo de Area in plaats van de route te volgen over de asfaltweg naar Linares. Deze route duurde een half uurtje langer maar loonde de moeite van het onderweg zijn door een prachtig stukje natuur. Bij Alto San Roque ( 1270 meter hoogte ) daalde ik in een uur lopen naar Hospital 120 meter en arriveerde in het enigste restaurant dat het dorp rijk en waarvan ik wist dat ze er ook kamers verhuurde , gelukkig kon ik er terecht voor een nacht.

Doordat donkere regenwolken dreigden viel de avond vroeg in. Het was gezellig in het café het was een komen en gaan van pelgrims die in de herberg sliepen , ik dronk er bier tussen de kaartende dorpsbewoners , nam een heerlijk warme douche en genoot die avond van een stevig boeren maal , er werd gerookt en gevloekt aan de kaarttafel en net toen het dreigde uit de hand te lopen sloeg de stemming aan de tafel gelukkig weer om …

In de verte blafte een hond , de nacht nam mij op in een rivier van diepte en de maan begon aan haar laatste kwartier …..

Liefs Rita