Puur geluk

Twizel 14 – 03 – 2019


Lieve allemaal ,

Al met al kwamen we traag op gang en na een uitgebreide douchebeurt schoof ik dankbaar aan de reeds gedekte tafel in de grote keuken. Het was er behaaglijk warm en ik gooide mijn opgebonden haar los zodat het kon drogen terwijl ik aan de door Ger vers gezette hete koffie slobberde. Het warme brood geurde en de schapenkaas smolt op mijn tong , ik genoot en constateerde hoe eenvoudig zalig het leven kon zijn en at al mijmerend mijn brood…..

Totdat plotsklaps de deur open vloog en een energieke struise dame de enorme keuken vulde terwijl zij ons uitbundig groetend alle ramen en deuren open gooiden. De koude drong binnen en mijn gemijmer doorbroken ….. Klaar , we stonden abrupt op pakten de ontbijtboel bij elkaar en liepen naar de camper checkten de olie, constateerden dat het peil perfect in orde was en reden naar het Mount Cook Nationaal park het spectaculairste park van heel Nieuw Zeeland met maar liefst 70.000 hectaren van de schitterende Southern Alps .

Zware wolken velden spanden samen boven de wijdse vallei die omringd werd door maar liefst 19 bergen boven de 3000 meter waar onder de Mount Cook die uit drie bergen bestaat waarvan de hoogste 3.764 meter de High Peak is. Er groeiden meer dan drie honderd soorten bloemen en planten en er leefden wel veertig vogel soorten waaronder de zeldzame Nieuw-Zeelandse valk, de paradijs eend en de brutale Kea.

Een mooie Maori-legende rond het ontstaan van Mount Cook heeft daarom een heilige betekenis voor de Ngai Tahu-stam. De berg en de toppen eromheen zouden zijn gevormd toen een jongen, Aoraki, en zijn drie broers uit de hemel waren afgedaald om Papatuanuku (Moeder Aarde) te bezoeken in een kano. De kano kapseisde en toen de jongens hun heil zochten op de achterzijde van de boot, veranderden zij in steen.

Niets vermoedend raakten we van de Hooker valley track het spoor bijster en volgden de route naar de Mueller Hut .We liepen over langzaam maar gestaag stijgende smalle met groen geflankeerde paden zonder enig centje pijn totdat de eerste traptreden zich aandienden zoals in de oude Amsterdamse huizen korte treden stijl omhoog …. We zeurden niet maar na zo’n 800 treden kreeg ik er langzaam genoeg. We stegen zo snel en de diepte werd alsmaar dieper en ik realiseerde me dat de afdaling wel eens een hele tour zou kunnen worden…..

Normaal lopend afdalen was onmogelijk dus keerden we achterste voren terug , soms balancerend en vasthoudend aan een tak en hoe vreemd het ook moge klinken maar zelfs de meest onnozele tak gaf je enig houvast en een veiliger gevoel. Nat bezweet kwamen we veilig beneden aan , ons zelf gelukkig prijzend dat de resterende 1200 traptreden en de daar op volgende op handen en voeten klauterpartij naar de hut ons bespaard waren gebleven. Na een korte pauze besloten we de Kea route nog te lopen , een korte route naar het uitzichtpunt op de Mount Cook.

Het was er stil alsof veren vielen , er was niets aan toe te voegen , de kleuren , geuren , het was volmaakt. Mijn ziel kwam even boven drijven. Is het niet de ziel die bezielt ? Zij opende zich laafde zich aan dit paradijselijk landschap schiep ruimte voor betrokkenheid , vreugde en verdriet vloeiden samen ..... Dit moment was puur geluk.

Liefs Rita