Matheson lake en Pancake rocks

Punakaiki 16 – 03 – 2019


Na alle wolkbreuken en plensbuien besloten we voor een ochtend wandeling naar Lake Matheson te gaan …..

De mist en regen verdween , de hemel brak open en wierp haar eerste licht op de Mount Cook en Tasman een adembenemend beeld .
Lake Matheson verscheen in al haar glorie , de bergen en dennenbossen die het meer omzoomden weerspiegelden op het oppervlak.

Het is een verhaal dat veertienduizend jaar geleden begon. In die vroege tijden bereikte de legendarische Fox Glacier de zee. Lake Matheson werd gevormd toen de opwarming van de aarde tot smelt sneeuw leidde.

De wandeling leidde ons door het prachtig geheimzinnige bos dat mij naar een andere wereld voerde en dat zowaar enkele van zijn geheimen onthulde. De weldadige energie die mij overspoelde nam ik gretig in mij op en nu nog als ik terug denk aan dat moment voel ik haar stromen ….
Het oude weelderige bos werd bevolkt door prachtige witte dennen (Kahikatea) of rode dennen (Rimu). Het schuim omvatte het dode hout en boomstammen. Verborgen tussen groene varens en licht rood gekleurde bladeren ontwaarde ik een kleine prachtig blauwe paddenstoel en ik waande me even Alice in Wonderland.

In de ban van dit kleine wonder ontdekte ik later dat de Maori het "Werewere-Kōkako", noemde waarbij wordt verwezen naar de Kokako-vogel, waarvan de keel dezelfde kleur heeft. De paddenstoel groeit alleen in Nieuw-Zeeland en wordt volledig door de rest van de wereld genegeerd. De bijnaam is "Sky Blue Mushroom". De blauwe kleur is te wijten aan een zeldzame pigment genaamd Azulene een pigment dat gewoonlijk enkel bij vissen voorkomt.

Een Pukeko kruiste haastig mijn pad onderweg naar voedsel.De hele atmosfeer ademde geheimzinnigheid uit het voelde alsof je er niet alleen was en warempel vanonder het vreemde kalme water staarden zwarte ogen me intens aan. Een reusachtige paling van wel twee meter die wel twintig kilo konden wegen waagde zich aan de oever.

Na het ontdekken van de blauwe paddenstoelen, reuzen en de reflectie van de berg, begreep ik waarom Lake Matheson een echt symbool van Nieuw-Zeeland is.

Na een kop koffie op een terras van een modern restaurant reden we naar ons volgende doel Pancake Rocks. We namen de weg langs de West Coast richting Greymouth en raakten niet uitgekeken op de prachtige panorama’s , we moesten ons dan ook bedwingen om niet elke vijf minuten te stoppen om foto’s te maken.

Met aan de ene kant de Tasman zee en een dichte en wilde vegetatie aan de andere kant maakte de route van een wilde ongekende schoonheid , daarbij was er geen kip op de weg dus hoefden we enkel maar te genieten. De hemel trok weer dicht donkere goud omrande wolken schoven voor de zon en gaven het landschap een nog spectaculairdere aanblik. Hoge golven spatten uiteen op de rotsen aan de kust.

Punakaiki was een klein niets zeggend dorp zonder speciale charme. Er was geen enkele reden om te blijven hangen , we namen een kleine lunch en begonnen met de korte wandeling om de Pancake Rocks te kunnen bewonderen. Op onze weg er na toe ontdekten we dat de vegetatie van het bos vol verrassingen was.

De Nikau een palmboom die wel vijftien meter hoog kon worden was hier extreem laag. In de verte schitterden de met sneeuw bedekte toppen van de Alpen. De hele regio profiteerde van een uniek microklimaat door de aanwezigheid van een warme luchtstroom uit Australië. Ik had nog niet het geluk om de Kiwi te ontmoeten maar de Weka was hinderlijk aanwezig en roofde het voedsel van de borden op de terrassen en zelfs uit de tassen. Beiden vogels zijn symbolisch voor Nieuw Zeeland en hebben gemeen dat het loopvogels zijn.

De onverschrokken Weka kan springen, snel bewegen en zelfs zwemmen en verdedigd moedig zijn baby’s. De oude Maoris beschouwde deze vogel als een grote kip en zelfs soms als een huisdier maar als hij koppig was belandde hij in de kookpot.

De Kerukeru ’s die weinig of geen vijanden kenden en waarvan de Maoris in lang vervlogen tijden hun prachtige veren gebruikten op hun jassen bevolkten nu uitbundig koerend de lage palm bomen .

De prachtige kliffen werden gevormd door tientallen kalksteenlagen. De meesten waren slechts een paar centimeter dik en leken inderdaad op reuzen stapels pannenkoeken. Het licht speelden met hun kleuren Het leken resten van een verloren beschaving en het was bijna onvoorstelbaar dat de wind en zure regen hun reliëf had gebouwd . De kalksteenlagen voerden terug naar het Oligoceen – tijdperk en elke ring had een verhaal over de aarde.

Om twee ’s middags zaten we weer in de stromende regen het leek wel of de hemel mee huilde met treurend Nieuw – Zeeland , dat rouwde om het grote aantal slachtoffers dat de dag ervoor om kwam bij de aanslag op de moskee in Christchurch.

De wolken kwamen naar beneden , het water stroomde van de met bos begroeide bermen , een zoutwater lagune , takken en stenen werden wild mee gevoerd , het land werd vlakker , een kreek , een meer , we stegen weer , de zon prikte , een druipende fietser ging stampend en dampend omhoog , een petit four in een restaurant , een slecht wegdek leidde ons naar een grijze grauwe oceaan , Ross een oud goudzoekers plaatsje lag er verveloos en troosteloos bij , boodschappen in Hokitika town ……

We arriveerden op een rommelige kleurrijke camping pal aan zee , die mij terug bracht naar de Flowerpower tijd , het was een haveloos maar brandschoon bont geschilderd geheel ik werd er gewoon vrolijk van , liet de enorme wasmachine draaien en kookte een heerlijk maal in de sobere maar goed functionerende keuken. We aten in de knusse huiskamer aan tafels met vrolijk gebloemde plastic kleden en de was wapperde vrolijk aan de lijn. Er waren slechts twee primitieven douches in de huiskamer maar zelfs dat kon de pret niet drukken.

Bij een vochtigheidsgraad van zesennegentig procent , het geluid van de resonerende golven en een fluisterende wind viel ik eindelijk in slaap.

Liefs Rita