Verjaardag Jannie

Porto 06 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

De eerste dag in Porto was een feestdag , Jannie was jarig en dat moest natuurlijk gevierd worden. Ik feliciteerde haar en gaf haar een leuke kaart met de tickets voor een Fado avond en een glaasje portwijn cadeau , dat leek mij een leuk cadeau tijdens een wandelvakantie want zowel ik als Jannie wilden natuurlijk zo min mogelijk ballast in de rugzak . Ze was er blij mee en tegelijk verrast dat ik haar verjaardagsdatum wist maar die had ik weer van haar paspoort gestolen bij het boeken van een vlucht.

We slenterden door een rommelig Porto waarvan het oude kleurrijke stadsdeel in mijn herinnering twee jaar geleden nog even dromerig aan de Douro lag . De bijna negenhonderd kilometer lange gouden rivier die bij Porto in de Atlantische oceaan stroomde zocht zijn weg door een adembenemende vallei en de oudste afgebakende wijnregio ter wereld is. De rivier stroomde door een zeer vruchtbaar en groen landschap met terrasvormige akkers met olijf en wijngaarden , talrijke fruitbomen , kleine dorpjes , oer oude kloosters en talrijke wijnboerderijen.

De eens zo wilde onberekenbare rivier werd in de vorige eeuw getemd met de aanleg van maar liefs acht dammen die er voor zorgden dat het water nu een stuk rustiger was en meer begaanbaar.

Het was druk in de stad , de kathedraal stond in de steigers en was gesloten , er werd getimmerd , gelast , gesjouwd , gemetseld aan straten en huizen . Bij de Livraria Lello de boekenwinkel die ik graag had bezocht en bovenaan mijn lijstje had staan , stond wel een kilometer lange file en daar we daar geen zin in hadden om er bij aan te sluiten belandde we op een terras.

We hielden de bezienswaardigheden voor gezien en slenterden door de het oude centrum van Porto , Ribeira. De oude schilderachtige volkswijk gelegen aan de noord oever van de rivier met haar kleurige huizen , wapperend wasgoed , smalle straatjes , talrijke restaurants en traditionele Port boten , smeedijzeren balkonnetjes en authentieke azulejos. De tand des tijds en het achterstallig onderhoud droegen bij aan een charmante uitstraling. Er waren spelende en jengelende kinderen , ouders die lachten, riepen of boos werden , honden die blij en opgewonden rond renden en blaften , een gitarist zong uit volle borst en een stuk verder speelde een trompettist de sterren van de hemel , er werd gedanst , gegeten , het glas geheven en gelachen. Het weer was , dan fris bewolkt en dan weer aangenaam zonnig , we slenterden langs de rivier over de kade het stadse rumoer achter ons latend waar we uiteindelijk op een bankje in de zon belandde en met gesloten ogen genoten van de rust en de heerlijke warmte van de namiddag zon.

's Avonds rond acht uur arriveerden we in het kleine theater dat niet ver van ons hotel lag en namen plaats op de twee stoelen die zo stonden dat voor elke twee mensen een glas portwijn klaar stond op een kleine bistro tafel. Er hing een gezellige intieme huiskamer sfeer met op de muren fado grootheden uit het verleden zoals Amalia da Piedade Reboräo Rodrigues die gezien werd als de belangrijkste en meest invloedrijkste Portugese fado zangeres uit de geschiedenis. De Fado die zijn oorsprong vond in de volkswijken van Lissabon waar deze gezongen werd vanuit de ziel en gedragen door de emotie en de stem die trachtte de luisteraar naar dezelfde schittering te brengen. Men bezong er zijn verlangen naar iemand , het gebroken hart , de beslommeringen uit het dagelijks leven , de hoogte en diepte punten.

Het licht werd gedoofd en een vrouw kwam het podium op , met gesloten ogen leunend met haar hoofd tegen de muur concentreerde zich voor mijn gevoel wel enkele minuten , er viel een doodse stilte en toen de gitaar in zette zong de vrouw vol wanhoop en smart over haar verloren liefde en toen haar stem zwol bezorgde al haar smart mij kippenvel. Het was werkelijk prachtig. Nadat zij drie liederen gezongen had verscheen er een man ten tonele die emotieloos en zonder enige passie zijn repertoire ten gehore bracht. Daarna kwam de vrouw weer en het verschil was enorm. Zo wisselden die twee zich af. Jannie die de Fado niet kende vond het prachtig. We nipten aan de heerlijk Port wijn , dompelde ons onder in alle ellende en vreugde van het leven en na anderhalf uur ging het licht aan. De vrouw kreeg een daverend applaus en de man een zeer gematigd klappen. Het publiek schuifelde naar buiten en verdween in de koude donkere avond van Porto.

Wij zochten ons bed op want de volgende dag begon onze eerste wandeldag en terwijl een sikkelvormige afnemende maan dansend weerspiegelde in de stroming van de Douro droomde ik over de zeshonderd zesentachtig treden die ik de volgende dag zou af dalen met volle bepakking.

Liefs Rita