Fernando

Pontevedra 19 – 05 – 2024

Lieve Allemaal ,

Het was warm , we klommen en daalden , liepen over oude uitgesleten smalle bruggen die de tand des tijds hadden doorstaan , de volle bepakking viel zwaar bij deze hitte en we sjokten zwijgend voort , op een tweesprong sloeg de twijfel toe en we besloten om te gaan lunchen in de hoop dat we tijdens de lunch nieuwe inzichten zouden krijgen over welke richting we het beste konden kiezen . Dat inzicht kwam er , het was zo warm en de route die ons nog wachtte zo pittig dat we na zestien kilometer besloten de bus naar Pontvedra te nemen.

Een man aan de bar die mijn gesprek hoorde toen ik naar de bustijden vroeg tijdens het afrekenen van de lunch , bood aan ons naar het station van Arcade te brengen omdat de bus vanaf het punt waar we waren vaker verstek liet gaan en vanwege het feit dat het zondag was en wellicht überhaupt niet zou komen. Hij bood ons een glaasje lokaal gebrouwen pruimen likeur aan dat verrukkelijk smaakte maar er door de warmte en vermoeidheid ook goed inhakte en ik liet de likeur dan ook deels staan.

Eenmaal onderweg reed hij eerst door het dorp, ging op de rem , toeterde en zwaaide als hij een bekende zag en maakte een praatje hier en een praatje daar. Het schoot niet echt op. Het was een vrolijke Frits en terwijl wij in eerste instantie onze bedenkingen hadden over de gang van zaken lieten we het toch maar gaan. We hadden geen haast en genoten uiteindelijk van zijn gezelschap en verhalen. Op de top van Alto de Lomba werden we overweldigd door het schitterende uitzicht over de Ria Vigo , we poseerden voor de oude kerk en bleven enige tijd boven om het prachtige weidse landschap in ons op te nemen. Het stenige pad daalde af naar het prachtige Arcade aan de kust waar inmiddels donkere wolkenpartijen zich samenvoegden , de hemel zwart kleurde en de wind toe nam , de zware zwarte hemel hield het niet meer , opende zich en het water stortte naar beneden , het verdreef in een klap de hitte en dreef ons rennend het eerste beste café in.

Nadat Fernando mij de vraag had gesteld of ik de pruimen likeur vond en ik dat had beaamd stond er zonder dat hij mij de vraag had gesteld of ik er überhaupt nog een wilde er alweer een voor mijn neus en die heb ik dan ook laten staan.

Uiteindelijk bracht hij ons naar het station van Pontevedra , waarna we voordat we hartelijk afscheid hadden genomen van Fernando, onze weg vervolgden op zoek naar de Plaza de Toros de Pontevedra op zoek naar de enige arena in de autonome regio Galicië. De huidige arena uit achttien twee en negentig verving een houten arena uit de zeventiende eeuw en ook daar was ons appartement.

We liepen en liepen , Google liet ons in de steek en uiteindelijk vonden we wel de Arena maar geen appartement. De daadwerkelijke afstand van twee kilometer werden er wel vijf en tot overmaat van ramp snapten we de Spaanse nummering van huizen niet en doolden we ook nog wat rondom de Arena op zoek naar de juiste locatie maar helaas.....

Uiteindelijk telefoneerde we met de eigenaresse met de mededeling dat we bij de Arena stonden en het appartement niet konden vinden. Al snel verscheen er een goedlachse vrouw van middelbare leeftijd om de hoek van de straat en zij kwam breed lachend en zwaaiend op ons toe , stelde zich voor en liep naar het appartement dat nog geen tien meter bij ons vandaan lag.

Het was heerlijk koel in het appartement , de dikke muren van granietblokken weerden warmte en koude. Het was prachtig en pas gerenoveerd , we kregen elk een slaapkamer , de keuken was voorzien van de nieuwste apparatuur en ook de badkamer was compleet vernieuwd en luxe. In de koele knusse huiskamer met open haard liet ik me met een zucht op de bank vallen en de vriendelijke vrouw vroeg of ik moe was. Nou dat was ik en niet zo'n beetje ook en toen ik antwoordde dat het ergste nog moest komen omdat we nog niets hadden gegeten en we nog op zoek moesten naar een restaurant , sprak zij kordaat dat ze wel iets wist en zij verzocht ons mee te gaan.

We staken schuin over naar een straat waarvan het straatbeeld verdween in een bocht en net voorbij de bocht hingen twee zwarte markiezen boven de ramen van een klein restaurant. Zij klopte op een van de ruiten en zwaaide naar de eigenaar van het restaurant die meteen kwam en waarmee zij in rap Spaans enige woorden wisselde. De deur ging voor ons open en we werden hartelijk ontvangen en verzocht ergens plaats te nemen. De eigenaresse van het appartement nam voldaan afscheid van ons en wenste ons smakelijk eten.

We voelden ons zeer vereerd want het restaurant zou pas twee uur later open gaan. Nadat de man de menu kaart had gebracht en we eens goed rond hadden gekeken realiseerden we ons dat we in een peperduur restaurant zaten en besloten om kenbaar te maken dat , dat nou ook weer niet de bedoeling was . De man protesteerde , stelde ons gerust we konden alles bestellen en over het geld hoefden we ons geen zorgen te maken. We gingen er in mee en ik bestelde een vegetarisch gerecht en Jannie koos voor bief.

Vies als we waren met wandelschoenen en kleding nog aan , verhit , verwaaid ,verregend en weer opgedroogd , nog even protesterend toen de man een hele fles wijn op tafel zette , ontspande we na de eerste slok en besloten om er maar van te genieten.

Nou en dat deden we , in heel Nederland had ik nog nooit zo verrukkelijk vegetarisch gegeten in een restaurant , meestal maakten zij zich er met een champignon door wat pasta vanaf of wat geitenkaas op een salade , ook Jannie smulde en de wijn was ook heerlijk. We kregen het er warm van kosten nog moeite werden gespaard. Het was een klein restaurant ,een beetje huiskamer idee , de vrouw des huizes runde de keuken en koken kon ze. We sloten af met een niet te evenaren crème brûlée die je tong streelde en een kopje koffie toe.

Toen uiteindelijk de rekening kwam steeg het schaamrood naar onze kaken , verbijsterd keken we naar het luttele bedrag van vierentwintig euro , hij had ons gematst een pelgrimsmenu gerekend voor dit over heerlijke etentje inclusief wijn ,water en koffie. We gaven een royale fooi , bedankten hen uitbundig voor hun gastvrijheid en namen hartelijk afscheid van dit aardige koppel.

Na een weldadige douche gleden wij moeiteloos naar dromenland en sliepen in een ruk door tot de volgende ochtend.

Liefs Rita