Donkieskraal
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
05 Juni 2020 | Zuid-Afrika, Leipoldtville
Leipoldtville verblijf Donkieskraal 15 – 08 – 2019
Lieve allemaal .
Na een onrustige nacht sprong ik om zes uur mijn bed uit en schoof samen met Ger de bedden aan de kant , sleepten met tafel en stoelen en verbouwden onze slaapkamer tot bridgekamer zodat Pauline’s clubje kon bridgen tijdens onze afwezigheid .
Na een snel ontbijt van yoghurt met muesli en een mok hete koffie werden de laatste tassen in de auto gezet en waren we klaar voor het avontuur. Pauline reageerde erg gespannen en nerveus op haar dochter die nog even gedag kwam zeggen wellicht omdat we uiterlijk om half tien in Malmesbury moesten zijn want daar zouden we ook Nico en Nora ontmoeten. Eindelijk was het dan zover Boudewijn en Julia reden voor......
Als een geest die over het landschap woei verdreven de zonnestralen de koude van de nacht en legde een gouden gloed over het landschap. We reden door het prachtig gelegen Stellenbosch met zijn alom bekende wijnboerderijen, cafés, restaurants, kwaliteitswijnen, historische gebouwen en de beroemde universiteit. Met aangepaste snelheid gleed de auto door de met eiken omzoomde straten en witgekalkte gebouwen die veelal opgetrokken waren in Kaaps-Hollandse stijl gelegen tussen de imposante Simonsberg en de meer bescheiden Papagaaiberg. Het landschap werd vlakker , krotten regen zich aaneen en zwarten bogen over de uitgestrekte aardbeienvelden. Een luchtballon gleed geruisloos door het luchtruim over het glooiende landschap. We koersten naar het Westen , de aarde kleurde dieprood , de gele bloemen van de Rooibos die voornamelijk in de omgeving van de Cederberg groeiden , bloeiden en verspreidden hun zoete geur. Wilde aronskelken , velden met het fris gele koolzaad weerkaatsten in het zonlicht.
Paul Simon zong ; Under African Skies
Joseph's face was black as night
The pale yellow moon shone in his eyes
His path was marked
By the stars in the Southern Hemisphere
And he walked his days
Under African skies
This is the story of how we begin to remember
This is the powerful pulsing of love in the vein
After the dream of falling and calling your name out
These are the roots of rhythm
And the roots of rhythm remain
In early memory
Mission music
Was ringing 'round my nursery door
I said take this child, Lord
From Tucson Arizona
Give her the wings to fly through harmony
And she won't bother you no more
This is the story of how we begin to remember
This is the powerful pulsing of love in the vein
After the dream of falling and calling your name out
These are the roots of rhythm
And the roots of rhythm remain
Joseph's face was as black as the night
And the pale yellow moon shone in his eyes
His path was marked
By the stars in the Southern Hemisphere
And he walked the length of his days
Under African skies
In gedachten verzonken mee deinend op het ritme waren we plotsklaps in Malmesbury waar onze eerste ontmoeting met de anderen zou plaats vinden. Toen we er bijna waren reed Boudewijn ons voorbij en verzocht ons via het radio contact dat we onderling hadden om te stoppen. Hij kwam op onze auto toelopen en deelde schaamtevol mede dat hij zijn portemonnee vergeten was en terug keerde .....
Wij parkeerden de auto om kwart over negen in Malmesburry op een overvolle parkeerplaats en genoten van een heerlijke cappuccino in afwachting van wat de dag ons zou brengen. Om tien uur arriveerden Nico en Nora en ook zij dronken eerst koffie. Ik ontvluchtte het meer op een kantine lijkende restaurant en zocht de zon op. Eindelijk kwam er een bericht van Boudewijn dat hij ons wel zou vinden en dat we niet langer hoefden te wachten….
De bont geschilderde talrijke windmolens die het water oppompten kleurden het landschap en de blue Gum bomen met hun trosvormige takken wiegden hun wollige trossen zacht in de wind. Een voorbij denderende vrachtwagen joeg het rode stof over de velden en een boer ploegde onverstoorbaar voort. De beloofde bloemenpracht aan de West- Kaap in het naderende voorjaar kwam in zicht ademloos keek ik naar de met bloemen bezaaide heuvels waarop witte en oranje gekleurde madelieven over de heuvels klommen , heuvel na heuvel.
Vredenburg diende zich aan , ooit de belangrijkste plaats aan de wat vergeten Westkust en waar zoet water een probleem vormde. Dankte zijn naam aan de graan verbouwende twistende boeren die deze tot voor de rechtbank uitvochten. Vandaar dat een stuk land Twisfontein en een ander stuk Prosesfontein werd genoemd. Toen in 1875 een kerk gereed kwam, werd de vrede tussen de boeren getekend en ontstond Vredenburg.
Nu we vlak aan zee reden zagen we hoe de enorme zoutwaterbekkens zich vulden met enorme zoutkristallen en waar enorme zoutpiramides na de winning stonden te drogen in de zon. Enorme schepen die vertrokken vanuit de dertien kilometer verder gelegen haven die in de Saldanha Bay lag en een van de grootste natuurlijke havens van Afrika was, voeren aan de horizon.
Na een eenvoudige lunch die bestond uit een gekookt ei met tomaat , Afrikaanse toast en als toetje een mandarijn reden we verder .
De ijzerertstrein die wel twee tot drie kilometer lang kon zijn kroop door het landschap richting haven om de schepen te bevoorraden. Nadat we twee en dertig kilometer over zandwegen hadden gehobbeld arriveerden we bij Donkieskraal waar we terug keerden in de tijd van de Bosjesmannen en waar we ons kamp opsloegen . Ger en ik sliepen in de tent , Pauline in de daktent , Nico en Nora in de caravan en Boudewijn en Julia in hun omgebouwde bus. We sjouwden wat we konden , ik zette de tent op , Ger en Pauline de daktent. Met verbazing keek ik naar al wat er uit de auto gehaald moest worden , ongelooflijk maar waar. De keukentrap , twee tafels , stoelen , potten en pannen de hele huisraad , een tien liter inhoud tuingieter in plaats van een opvouwbare kan , een waterkoker , een ketel met kolenkachel om een potjiekos te kunnen stoven boven het vuur , een zware gietijzeren vorm om brood te kunnen bakken boven het kolen vuur , zware ijzeren roosters waar potten of baksels op konden staan , campinggas , zakken met kolen , schijnwerpers , enorme zaklampen , beddengoed , tassen met kleding echt te veel om op te noemen en zoals later bleek ook te veel om dagelijks alles in en uit te moeten pakken voornamelijk een taak die aan Ger en mij was toebedeeld.
Ger en ik namen een snelle douche en maakten een wandeling door de omgeving , waar we een tekening vonden op de wand van een van de grotten . We bewonderden de ooit mooie maar nu vieze onderkomen hotelkamers in de grotten , ik gruwde bij de aanblik van de beschimmelde matrassen en prees me gelukkig met het veldbed en mijn eigen slaapzak in de niet al te grote koepeltent.
De zon zakte achter de bergen en de koude viel al vroeg in , we aten in de tent en de dag ging over naar de nacht een avondschemering was er amper. Sterren flonkerden aan de gitzwarte hemel , ik warmde mijn koude handen aan het vuur , de eerst bereidde potjiekos smaakte verrukkelijk en de rode wijn liet mijn bloed sneller stromen. Pauline ontdooide en we keuvelden gezellig met z’n drietjes in de tent .
Het tijdstip van slapen gaan en opstaan vond ik in eerste instantie onmogelijke tijden maar als mijn hoofd om negen uur het kussen raakte was ik al in dromenland en om vijf uur ’s ochtends stond ik zo fris als een hoentje weer naast mijn bed.
De eerste reisdag zat erop en na mijn laatste ritueel voor het slapen gaan onderweg naar de tent , ademde ik diep in, keek omhoog en realiseerde me dat ik in het hart van de natuur was onder een oneindige sterrenhemel.
Liefs Rita.
Lieve allemaal .
Na een onrustige nacht sprong ik om zes uur mijn bed uit en schoof samen met Ger de bedden aan de kant , sleepten met tafel en stoelen en verbouwden onze slaapkamer tot bridgekamer zodat Pauline’s clubje kon bridgen tijdens onze afwezigheid .
Na een snel ontbijt van yoghurt met muesli en een mok hete koffie werden de laatste tassen in de auto gezet en waren we klaar voor het avontuur. Pauline reageerde erg gespannen en nerveus op haar dochter die nog even gedag kwam zeggen wellicht omdat we uiterlijk om half tien in Malmesbury moesten zijn want daar zouden we ook Nico en Nora ontmoeten. Eindelijk was het dan zover Boudewijn en Julia reden voor......
Als een geest die over het landschap woei verdreven de zonnestralen de koude van de nacht en legde een gouden gloed over het landschap. We reden door het prachtig gelegen Stellenbosch met zijn alom bekende wijnboerderijen, cafés, restaurants, kwaliteitswijnen, historische gebouwen en de beroemde universiteit. Met aangepaste snelheid gleed de auto door de met eiken omzoomde straten en witgekalkte gebouwen die veelal opgetrokken waren in Kaaps-Hollandse stijl gelegen tussen de imposante Simonsberg en de meer bescheiden Papagaaiberg. Het landschap werd vlakker , krotten regen zich aaneen en zwarten bogen over de uitgestrekte aardbeienvelden. Een luchtballon gleed geruisloos door het luchtruim over het glooiende landschap. We koersten naar het Westen , de aarde kleurde dieprood , de gele bloemen van de Rooibos die voornamelijk in de omgeving van de Cederberg groeiden , bloeiden en verspreidden hun zoete geur. Wilde aronskelken , velden met het fris gele koolzaad weerkaatsten in het zonlicht.
Paul Simon zong ; Under African Skies
Joseph's face was black as night
The pale yellow moon shone in his eyes
His path was marked
By the stars in the Southern Hemisphere
And he walked his days
Under African skies
This is the story of how we begin to remember
This is the powerful pulsing of love in the vein
After the dream of falling and calling your name out
These are the roots of rhythm
And the roots of rhythm remain
In early memory
Mission music
Was ringing 'round my nursery door
I said take this child, Lord
From Tucson Arizona
Give her the wings to fly through harmony
And she won't bother you no more
This is the story of how we begin to remember
This is the powerful pulsing of love in the vein
After the dream of falling and calling your name out
These are the roots of rhythm
And the roots of rhythm remain
Joseph's face was as black as the night
And the pale yellow moon shone in his eyes
His path was marked
By the stars in the Southern Hemisphere
And he walked the length of his days
Under African skies
In gedachten verzonken mee deinend op het ritme waren we plotsklaps in Malmesbury waar onze eerste ontmoeting met de anderen zou plaats vinden. Toen we er bijna waren reed Boudewijn ons voorbij en verzocht ons via het radio contact dat we onderling hadden om te stoppen. Hij kwam op onze auto toelopen en deelde schaamtevol mede dat hij zijn portemonnee vergeten was en terug keerde .....
Wij parkeerden de auto om kwart over negen in Malmesburry op een overvolle parkeerplaats en genoten van een heerlijke cappuccino in afwachting van wat de dag ons zou brengen. Om tien uur arriveerden Nico en Nora en ook zij dronken eerst koffie. Ik ontvluchtte het meer op een kantine lijkende restaurant en zocht de zon op. Eindelijk kwam er een bericht van Boudewijn dat hij ons wel zou vinden en dat we niet langer hoefden te wachten….
De bont geschilderde talrijke windmolens die het water oppompten kleurden het landschap en de blue Gum bomen met hun trosvormige takken wiegden hun wollige trossen zacht in de wind. Een voorbij denderende vrachtwagen joeg het rode stof over de velden en een boer ploegde onverstoorbaar voort. De beloofde bloemenpracht aan de West- Kaap in het naderende voorjaar kwam in zicht ademloos keek ik naar de met bloemen bezaaide heuvels waarop witte en oranje gekleurde madelieven over de heuvels klommen , heuvel na heuvel.
Vredenburg diende zich aan , ooit de belangrijkste plaats aan de wat vergeten Westkust en waar zoet water een probleem vormde. Dankte zijn naam aan de graan verbouwende twistende boeren die deze tot voor de rechtbank uitvochten. Vandaar dat een stuk land Twisfontein en een ander stuk Prosesfontein werd genoemd. Toen in 1875 een kerk gereed kwam, werd de vrede tussen de boeren getekend en ontstond Vredenburg.
Nu we vlak aan zee reden zagen we hoe de enorme zoutwaterbekkens zich vulden met enorme zoutkristallen en waar enorme zoutpiramides na de winning stonden te drogen in de zon. Enorme schepen die vertrokken vanuit de dertien kilometer verder gelegen haven die in de Saldanha Bay lag en een van de grootste natuurlijke havens van Afrika was, voeren aan de horizon.
Na een eenvoudige lunch die bestond uit een gekookt ei met tomaat , Afrikaanse toast en als toetje een mandarijn reden we verder .
De ijzerertstrein die wel twee tot drie kilometer lang kon zijn kroop door het landschap richting haven om de schepen te bevoorraden. Nadat we twee en dertig kilometer over zandwegen hadden gehobbeld arriveerden we bij Donkieskraal waar we terug keerden in de tijd van de Bosjesmannen en waar we ons kamp opsloegen . Ger en ik sliepen in de tent , Pauline in de daktent , Nico en Nora in de caravan en Boudewijn en Julia in hun omgebouwde bus. We sjouwden wat we konden , ik zette de tent op , Ger en Pauline de daktent. Met verbazing keek ik naar al wat er uit de auto gehaald moest worden , ongelooflijk maar waar. De keukentrap , twee tafels , stoelen , potten en pannen de hele huisraad , een tien liter inhoud tuingieter in plaats van een opvouwbare kan , een waterkoker , een ketel met kolenkachel om een potjiekos te kunnen stoven boven het vuur , een zware gietijzeren vorm om brood te kunnen bakken boven het kolen vuur , zware ijzeren roosters waar potten of baksels op konden staan , campinggas , zakken met kolen , schijnwerpers , enorme zaklampen , beddengoed , tassen met kleding echt te veel om op te noemen en zoals later bleek ook te veel om dagelijks alles in en uit te moeten pakken voornamelijk een taak die aan Ger en mij was toebedeeld.
Ger en ik namen een snelle douche en maakten een wandeling door de omgeving , waar we een tekening vonden op de wand van een van de grotten . We bewonderden de ooit mooie maar nu vieze onderkomen hotelkamers in de grotten , ik gruwde bij de aanblik van de beschimmelde matrassen en prees me gelukkig met het veldbed en mijn eigen slaapzak in de niet al te grote koepeltent.
De zon zakte achter de bergen en de koude viel al vroeg in , we aten in de tent en de dag ging over naar de nacht een avondschemering was er amper. Sterren flonkerden aan de gitzwarte hemel , ik warmde mijn koude handen aan het vuur , de eerst bereidde potjiekos smaakte verrukkelijk en de rode wijn liet mijn bloed sneller stromen. Pauline ontdooide en we keuvelden gezellig met z’n drietjes in de tent .
Het tijdstip van slapen gaan en opstaan vond ik in eerste instantie onmogelijke tijden maar als mijn hoofd om negen uur het kussen raakte was ik al in dromenland en om vijf uur ’s ochtends stond ik zo fris als een hoentje weer naast mijn bed.
De eerste reisdag zat erop en na mijn laatste ritueel voor het slapen gaan onderweg naar de tent , ademde ik diep in, keek omhoog en realiseerde me dat ik in het hart van de natuur was onder een oneindige sterrenhemel.
Liefs Rita.
-
05 Juni 2020 - 17:52
Lei Scheffer:
Mooie foto's en verhaal Rita. :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
