Hermanus

Kaapstad 19 – 09 – 2019

Verblijf bij Pauline

Lieve allemaal ,

Van uit Gordon’s Bay een havenstadje gelegen aan de False Bay in de schaduw van de Hottentots Hollands bergen in het hart van de Kaap reden we de R44 walvisroute , een schilderachtige route met aan de ene kant de schoonheid van de West – Kaap en aan de andere kant de oceaan.. We volgden de bochtige , wilde , turquoise kustlijn en reden met een sukkelgangetje van gemiddeld veertig kilometer per uur en genoten van het prachtige uitzicht. Bij Betty’s Bay bemanden honderden pinguïns het strand en de rotsen. Het strand van het Dappat se Gat waar menig zwemmer in moeilijkheden kwam door de gevaarlijke stroomstoot lag er maagdelijk bij . In Kleinmond slenterden we door de straatjes , genoten in de kleine winkels van het keramiek tot antiek, maar ook van de prachtige kunst en nijverheid van de plaatselijke bevolking. In een van de tweede hands boekenzaken kocht ik te duur een boek over de geschiedenis van de Springbokken . Het Zuid-Afrikaanse rugbyteam dat een van de beste rugbyteams ter wereld is en tijdens ons verblijf bijna dagelijks de krant haalde en net zoals in de voorafgaande kampioenschappen van negentien vijf en negentig en twee duizend zeven weer de wereldkampioenschappen wonnen , het was een feestje om mee te maken. Heel Kaapstad liep in geel groene polo shirts , in de supermarkten lagen rugbyballen , vlaggen en petten. We lunchten met uitzicht op het strand en genoten van dit heerlijke dorp aan zee dat omgeven werd door bossen en waar D.F. Malherbe in 1928 het boekje , Hans die Skipper schreef .

Fisherhaven een klein dorp gelegen aan de Botrivier Lagoon lag er stilletjes bij. We zochten een parkeerplaats bij het zestien kilometer verder gelegen Hermanus en besloten daar een strandwandeling te maken over de eenzame kilometers lange witte stranden. Al snel lieten wij de handvol toeristen bij Hermanus achter ons en sjouwden op blote voeten door het lauwe zand en speurden met onze ogen over het water oppervlak naar walvissen die in grote getallen naar Hermanus kwamen om hier te spelen en te paren , ze zwommen en sprongen voor de kust en het relatief warme water was een ideale plek voor de walvis om zich voort te planten.

De hemel trok dicht en legde een zachte sluier over strand en zee , een ontmoeting tussen hemel en zand. De geluiden werden gedempter , het zicht beperkter en de minuscule waterdruppels hechtte zich in mijn haren en aan mijn huid , golven rolden af en aan , stilte , mijn schurende voeten door het vochtige zand , hoe wonderlijk dat de zee mijn blik verruimde in deze intieme toch zo kleine wereld.

Op de terugweg maakte ik een praatje met een vrouw van een familie die naar oesters groeven in het zand , Ger proefde er een en vond hem heerlijk , ik waagde me er liever niet aan ondanks het feit dat ze aandrongen. Nadat we uren gesjouwd hadden kwam Hermanus weer in zicht , de mist trok op en voordat we huiswaarts keerden koesterden we ons in de laatste zonnestralen op een terras.

Liefs Rita.