Dolosse

Vredendal 16 – 08 - 2019

Verblijf bij; Onderhoek farm

Lieve allemaal ,

Stil mijmerend zie ik het landschap aan mij voorbij trekken even bij mijzelf even zonder al die inmenging van anderen die beter menen te weten. Ik voel me rijk , al wat ik moet weten ligt al opgeslagen.

Het openluchtrestaurant Muisboskern in Doringbaai dat direct aan de kust lag en een spectaculair uitzicht bood terwijl men er genoot van zelf gemaakte specialiteiten en verse zeevruchten lag er dromerig bij.

We bezochten het vlak voor Lambertsbaai gelegen Vogeleiland , een broedplaats van Zwartvoetpinguïns en de Kaapse jan-van-gent. Het grootste deel van het eiland was afgesloten maar er was een uitkijk toren van waar ik een tijd genoot van de prachtige vogels. Het water spatte hoog op tegen de enorme Dolosse ( Een Afrikaanse uitvinding ) die in grote getale met hun complexe geometrische vormen de kust beschermden tegen de eroderende werking van golven van een watermassa . Hun armen grepen in , onder en boven elkaar en vormden een indrukwekkend front.

De bergen en heuvels van de West en Noord - Kaap vormden een ware kleurenexplosie en lieten een buitengewoon bont spektakel van de natuur te zien. Het eens zo dorre woestijn en steppe landschap was getransformeerd tot een adembenemend schouwspel de lente kondigde zich aan als een groot feest waarin ik weg zonk en verlangde naar het alleen onderweg zijn. Ik zou me laven aan al die bloemen pracht , er in verdwijnen , liggend en kijkend naar de voorbij drijvende wolken.

De kilometers gleden onder ons door over het stoffige asfalt. Een picknick aan Strandfontein waar ik een tekenbeet opliep tijdens het plassen tussen de struiken en ik ’s avonds met douchen pas ontdekte , maar gelukkig nog goed kon verwijderen. We aten groenten , gekookte eieren en slurpten van de hete thee. Ik hief mijn gezicht naar de zon , een koele bries streelde mijn wangen op een verlaten strand .

Weer verder …. Na een tijd gereden te hebben parkeerden we de auto’s en liepen blootsvoets verder door het witte mulle zand en her en der wat plassen water naar de mond van de Olifantsrivier die met dammen, steden en boerderijen van water voorzag en ontsprong in het noordwestelijke deel van de provincie West – Kaap en na zo’n kleine driehonderd kilometer uitmondde in de Atlantische oceaan. Omringd door eindeloze woeste vlaktes sjouwden we zwijgend naar de bron , het licht weerkaatste op het witte zand en liet het water flonkeren. Een zwerm vogels steeg geschrokken op van een zandplaat nerveus en druk klapwiekend met hun zilveren vleugels cirkelden zij even rond , om vervolgens weer feilloos op hun eigen plek te landen , geen gedoe of gekibbel alsof er niets gebeurd was stonden zij als voorheen weer gebroederlijk naast elkaar.

De voertuigen hobbelden door de modder en zagen er mijn inziens al veel professioneler uit en dan uit het niets dook Ouderhoek farm op waar we ons kamp opsloegen en beurtelings douchten in een houten kot . De waakhonden hingen hinderlijk om ons heen en namen hun taak serieus , we dronken bier voor de dorst , praatten en lachten en de zware zwarte ketel hing boven een vrolijk knetterend vuur voor het garen van een overheerlijke potjiekos.

Liefs Rita.