Rivier Elmehassar

Bivak ………….. 02- 03 -2015

Lieve allemaal ,

Het ontbijt en het opbreken van ons bivak verliep vanochtend al iets geroutineerder en al snel trok de zwaar beladen karavaan bestaande uit zeven mannelijke begeleiders , vijftien kamelen en een uit de kluiten gewassen groep van zestien mensen waarvan twaalf van het vrouwelijk geslacht en vier mannen …………… onder een stralende blauwe hemel waaraan een gouden zon uit alle macht de kilte van de nacht trachtte te verdrijven en genadeloos brandde op onze in doeken gewikkelde hoofden. We liepen over enorme weidse stenen vlaktes en volgden de rivier Elmehassar die zich een weg had gezocht door een prachtig diepe kloof het blauw groen kleurende water stroomde vrolijk door het diep zwart uitgesleten gesteente wat een geweldig contrast vormde met het witte stenen plateau waarop wij onze weg zochten .

Het was heerlijk om weer onderweg te zijn en ik had mijn ritme al snel gevonden , ik hield van de stilte , de kleuren , de contrasten , het mijmeren , het rustige zoemende geluid van nijvere bijen op zoek naar honing in de tere bloemen kelken , een piepkleine vogel met een rode snavel zong het hoogste lied en een kameleon schoot weg voor mijn voeten .

Tijdens de lunch doken twee nomaden meisjes op uit het niets…….. Zwijgend stalden zij hun eigen gemaakte kameeltjes van stof en garen uit op een deken en bleven geduldig zitten wachten. Ik voelde er mij iet wat ongemakkelijk bij omdat ik had geleerd om te delen en dat waar ik ook was ter wereld de armste mensen mij altijd uitnodigden aan hun tafel en als het moest hun laatste brood nog met mij deelden . Daar het mijn tafel niet was maar ik deze deelde met de groep kon ik natuurlijk niet ongevraagd eten uit gaan delen , na een voorzet werd besloten dat ze eten mee kregen.

Ik stond als eerste op om te kijken wat ze zoal te koop aanboden en had dus ook de eerste keus. Yes ………. schrik niet ik kocht een prachtig gebatikte leren zak van geitenleer de enigste en dit unieke kunstwerk krijgt een mooi plekje thuis aan de muur. Mijn reisgenoten hielpen hen van de kameeltjes en doeken af zodat de meisjes stralend huiswaarts keerden.

Het stenen plateau ging over in losse keien waarop ik al balancerend mijn weg zocht geen stap was gelijk en mijn schoenen voelden te klein voor mijn door de hitte gezwollen voeten en riekte naar blaren wat 's avonds ook zo bleek te zijn.

Ik prikte blaren en verzorgde de nodige voeten van reisgenoten die avond maar het leed was snel geleden want in de koelte van de avond dansten wij op de klanken van de trommels van onze kamelen mannen die rondom het kampvuur gezeten prachtige liederen zongen die op stegen en weg stierven in de blauw kleurende donkere nacht bij het licht van een bijna volle maan.

Liefs Rita.